We slapen beter dan de nacht ervoor en staan op tijd op. Na een verfrissende douche en een heerlijk ontbijt pakken we onze koffers en verlaten Solar de Bica, nadat we de auto op de steile parkeerplaats aan de top van de helling hebben ingepakt.

We rijden via Seixal naar Porto Moniz via de hoofdweg. De kustweg is bijna op alle plaatsen afgesloten, waarschijnlijk vanwege de stormschade van begin dit jaar. In Porto Moniz moeten we even zoeken naar het beginpunt van de levada de Janela. Bij de plaatselijke supermarkt proberen ze ons nog de verkeerde kant op te sturen, maar gelukkig nemen we zelf intuïtief de juiste route.

We komen na enkele haarspelbochten en wat steile klimmetjes in Lamaceiros waar het beginpunt van deze levada is. Er staan veel bloemen langs de levada, maar er zijn ook veel afgezaagde boomstammen die gedeeltelijk over het pad hangen, als een herinnering aan de verwoestende storm dit voorjaar. Het is zwaar bewolkt en we lopen dan ook stevig door. We komen na een uurtje lopen in een lange tunnel, die ons 10 minuten kost om aan de andere kant te komen. Daar stort een waterval vele meters naar beneden.

Om voorbij de waterval te komen moet je onder een afdak door, waar je nog behoorlijk nat wordt. Daarna wordt het pad slechter en het wandelboekje geeft aan dat de waterval een goed punt is om om te keren. Dat doen we dan ook. Het weer knapt op en de zon probeert door te breken. We hebben een mooi uitzicht op de bergen die de Janela, de langste rivier van Madeira, in de diepte omringen.

Het is een erg relaxte wandeling. Nergens is het echt moeilijk en het pad is op de meeste plekken breed genoeg. Het heldere water kabbelt op een vriendelijke manier noordwaarts waar het opgevangen wordt in een bassin en uiteindelijk de zuidelijke hellingen zal bevloeien.

Bij een picknickplaats aangekomen scharrelen er Madeiravinken rond. We gaan rustig zitten en halen wat kaakjes te voorschijn. Ze komen al snel dichterbij en poseren mooi voor de camera, maar zijn nog meer geïnteresserd in de kruimels. Uiteindelijk eten ze zelfs uit onze handen.

Het weer wordt alsmaar beter, de zon schijnt en de temperatuur gaat flink omhoog, dus de jassen kunnen uit. We hebben een prachtig uitzicht op Ribeira de Janela aan de overzijde van de rivier en even later op de Atlantische Oceaan. De Agapanthussen staan erg mooi te bloeien, hetzij met blauwe, hetzij met witte bloemen.

We kunnen de vuurtoren van Ponta do Pargo onderweg niet vinden, dus vervolgen we onze weg in zuidoostelijke richting en weldra komen we aan in Estreito da Calheta, waar ons volgende overnachtingsadres staat: Quinta de Vinha. De Quinta is een huis daterend uit 1685 in een wijngaard. Het huis is gerenoveerd en omgebouwd met veel authentieke details en is erg gezellig ingericht. We gaan ons daar zeker thuis voelen. Wellicht kunnen we zelfs bij het zwembad zitten.

We zijn te laat om aan te schuiven bij het diner, dus we gaan naar Calheta, waar Bocha de Mar wordt aanbevolen. We vinden het restaurant in de haven van Calheta en het is er druk, dus zal het eten ook wel goed zijn. We nemen kabeljauw, maar mijn eerdere uitspraak wordt helaas bewaarheid. Ik had namelijk gezegd dat vis in een restaurant me meestal tegenviel. De kabeljauw ligt in een dikke laag olijfolie en daar drijven ook de frietjes en de groenten in. Tel daarbij op dat ik al niet zo hongerig was dan weet je dat ik niet veel eet. Gina doet beter haar best, maar ook haar valt het tegen jammergenoeg. We rijden in het donker terug en worden aangehouden door de politie die de weg heeft afgezet. We kunnen er de eerste anderhalf uur niet doorheen, volgens hen. We besluiten toch op goed geluk een omweg te nemen en dat komt goed uit. We zijn nog voor tienen in het hotel, want anders hadden we voor een gesloten deur gestaan. We lezen nog wat en gaan onder de wol.