Het lukte ons weer niet gisterenavond vroeg naar bed te gaan, terwijl we wisten dat de wekker vroeg zou aflopen voor onze vakantie naar Madeira. Ik had de wekker op 02.27 uur gezet en na slechts twee uurtjes slaap wordt ik om 02.26 uur wakker en stap uit mijn bed. Met een slaperig hoofd zie ik de wekker op 02.27 springen, maar gek genoeg gaat hij niet af. Het blijkt dat ik de wekfunctie niet heb aangezet. Mijn interne klok heeft gelukkig wel gewerkt en dus zijn we mooi op tijd. We kleden ons aan, nemen afscheid van Caroline en worden door Erik naar Schiphol gebracht, waar we even voor vier uur aankomen. We zeggen Erik ook gedag en checken onze bagage in. We komen zonder kleerscheuren door de douane en daarna begint het wachten op de vlucht. We installeren ons bij Starbucks met een lekkere cappucchino, kletsen wat en bekijken de overige passagiers, waar ook nog een collega van het Albeda College met z'n partner bij blijken te zijn.

Tegen zeven uur betreden we het vliegtuig en even later buldert de Boeing over de startbaan om op te stijgen. Omdat we blijkbaar comfortklasse hebben geboekt, hebben we ruime plaatsen, waar we lekker in weg soezen tijdens de rustige vlucht en na vier uur vliegen en een beetje ingehaalde slaap zien we Madeira in de verte liggen tussen een vrijwel gesloten wolkendek, waarbij alleen de hoogste pieken boven de wolken uitsteken. Dat het zo bijna de gehele week zou blijven weten we echter niet. Met een grote bocht en enkele flinke correcties zet de piloot het vliegtuig veilig op de landingsbaan en stappen we uit op Portugese grond. We halen de autopapieren en -sleutels op, stappen in de Renault Clio en rijden weg van het vliegveld.

We verlaten het vliegveld in noordoostelijke richting, de richting die ik intuïef neem op grond van de enkele blikken die ik thuis op de kaart heb geworpen. Hoewel ik al tijden een boekje van Madeira op mijn nachtkastje had liggen, heb ik me - in tegenstelling tot mijn gewoonte - nauwelijks ingelezen. Al snel zien we borden met Santo da Serra, waar ons eerste overnachtingshotel staat en we slaan linksaf. We winnen snel hoogte op de steile, zich omhoog slingerende weg. Het diepe groen van het landschap en de vele bloemen vallen ons onmiddelijk op. We passeren de golfbaan en na een rotonde zien we een bordje met Estalagem Serra Golf. Dit voormalig clubhuis van de golfbaan is verbouwd tot herberg (estalagem) en is smaakvol ingericht.

Hoewel het nog voor de middag is, kunnen we gelukkig al op de kamer. We stallen onze bagage en besluiten de buurt te gaan verkennen. We rijden via een smalle bergweg naar Ribeira de Machico, dalen af naar Machico en dan verder oostwaarts naar Caniçal. Onderweg genieten we van het groene berglandschap van Madeira.

Al spoedig bereiken we de parkeerplaats op de Ponta de São Lorenço, vanwaar een wandeling gemaakt kan worden naar het Cais do Sardinha, een vissershuis van waaruit op sardientjes wordt gevist. We willen echter niet gaan wandelen zonder te eten, temeer daar we ook nog niets op zak hebben. We rijden terug naar Caniçal en vinden al snel een restaurantje, waar we ietwat onwennig aanschuiven. Ze spreken gelukkig Engels en Gina kiest een menu met hamburger en patat; ik ga voor stukken varkensvlees op z'n Portugees. De bewolking is inmiddels grotendeels verdwenen en het wordt redelijk warm.

Na wat water te hebben ingeslagen voor onderweg gaan we naar de parkeerplaats op Ponta de São Lorenço. Het wandelpad ziet er niet moeilijk uit, maar we doen toch onze bergschoenen aan en dat blijkt een prima gedachte. We lopen in oostelijke richting over het goed aangegeven pad en genieten van de schoonheid van dit schiereiland. De azuurblauwe zee steekt fel af tegen het groen van de bergen en het roodbruin van de vulkanische rotsen.

In de verte lonkt Porto Santo, het zustereiland van Madeira, waar je in tegenstelling tot Madeira zandstranden hebt. Als je om je heen kijkt dan lijkt de omgeving behoorlijk kaal, maar bij nadere inspectie zie je overal wel planten of bloemen staan.

Veel vogels zie ik niet, maar een enkele Geelpootmeeuw drijft rond op de wind; twee ervan lijken een eenzame steile rots te hebben uitgekozen om er te broeden. Toch scoor ik nog een nieuwe soort, de Berthelot 's Pieper. Dat is weer meegenomen. Er zijn ook behoorlijk veel hagedissen. Op een muurtje in de zon zien we er wel een stuk of tien.

We lopen meer dan een uur en naderen het vissershuis. Toch besluiten we om te keren, want achter ons wordt de lucht steeds donkerder, ondanks het feit dat wij zelf nog steeds in de zon lopen.

We zijn met een goed uurtje weer bij de parkeerplaats en eten nog een ijsje. We stappen in de auto en rijden terug richting Machico. Onderweg zien we nog een bord met Miradouro erop, wat uitkijkpunt betekent. We hebben de tijd aan ons zelf dus nemen we de afslag. Bij het uitkijkpunt hebben we nogmaals een prachtig uitzicht op de steile rotsen van Ponta de São Lorenço.

We gebruiken de mooie achtergrond nog even voor een fotoshoot.

Daarna rijden we richting hotel, waar we het avondeten gebruiken in de sfeervolle eetzaal met jazzmuziek op de achtergrond. Kijk dat laatste hoeft voor ons nou niet ....! Desalniettemin laten we ons het eten goed smaken en gaan op tijd - nou ja, 11 uur Nederlandse tijd - naar bed, want het was een lange dag.