Na een wat mindere nachtrust ontbijten we in de uiterst rustige, maar gezellig ingerichte ontbijtzaal van pension Solar de Bica. We gaan vandaag richting Encumeadapas en kijken dan afhankelijk van het weer wat we vandaag gaan doen. We nemen de oude weg richting Riviera Brava en belanden in dichte mist, maar als we opeens bovenaan de pas staan, lijkt het op te klaren. We nemen de afslag in westelijke richting naar de hoogvlakte Paul de Serra en staan even later in de zon. Achter ons zien we de wolken over de pas krullen.

We maken een stop bij hotel da Urze, waar we een lekkere kop cappucchino drinken. Je krijgt hier de cappucchino met een zo groot mogelijke toef slagroom erop, erg lekker! Daarna rijden we door en staan weldra op de parkeerplaats bij Rabaçal. We doen onze bergschoenen aan en besluiten niet met het busje naar beneden te gaan, maar gewoon te gaan lopen.

Het is inmiddels lekker zonnig en we lopen de kronkelige weg af naar het boswachtershuis in Rabaçal. Daar begint de levadawandeling naar de 25 bronnen. Daarvoor moeten we wel naar een lager niveau, dus dalen we af via een weggetje en een aantal trappen.

De Madeiravinken zijn erg tam en ze laten zich dan ook graag fotograferen. Niet alleen de vinken zijn tam, maar ook de Madeiragoudhanen.

Het pad langs de levada is erg gemakkelijk en breed, pas later wordt het smaller en moet je soms op de muurtjes van de levada lopen. De natuur is erg mooi en er zijn allerhande kleurige bloemen, waarvan ik de namen meestal niet weet.

Na een kleine anderhalf uur komen we bij de 25 bronnen. Daar blijkt het erg druk te zijn. Gelukkig hebben we daar onderweg niets van gemerkt. Het is een leuke plek waar we wat eten, drinken en wat foto 's maken.

Op de terugweg gaan we wat eten naast Hotel da Urze bij het grillrestaurantje met de typisch Zuid-Europese uitstraling op het terras (Betekent: goedkoop, meestal plastic, maar hier ijzeren meubilair). De door mij gewenste worstjes worden afgeraden. Een goedkopere Portugese worst is veel lekkerder volgens de serveerster. Dat die ter plekke op een schaaltje moet worden geroosterd weten we niet, maar gelukkig komt de ober op tijd om de boel aan te steken. De worst ziet er erg rood en plastic-achtig uit, maar de smaak is verrukkelijk.

We rijden terug naar Solar de Bica in São Vicente en willen nog wat bij het zwembad zitten. Dan gaat het echter regenen. We nemen van de gelegenheid gebruik om een tukje te doen en 's avonds eten we in een hotel aan de kustweg, waar de pijlstormvogels regelmatig in groepjes langs vliegen. Na afloop leggen we een kaartje in de gezellige recratieruimte bij Solar de Bica en gaan rond elf uur naar bed.