We zijn vandaag al weer voor het laatst in hotel Serra Golf. We nuttigen een lekker ontbijt, pakken onze koffers en checken uit. Het is bewolkt weer en het regent licht. We verlaten Santo da Serra in noordelijke richting waar Faial ligt. Daar willen we de adelaarsrots, de Penha de Áquia, beklimmen, maar niet als het blijft regenen, wat het nog steeds doet als we daar aankomen. Daarnaast ligt de top in de mist.

We zien een bordje met een fort erop en besluiten dat te gaan bekijken. Het fort dat recht tegenover de adelaarsrots ligt wordt alleen gebruikt voor ceremonieën om saluutschoten te geven en stelt verder niet zoveel voor. Wel heb je een mooi uitzicht van hier over Faial en de kustlijn. Santana is het volgende doel. In Santana zijn de typische A-vormige huisjes - palheiros - met de vrolijke kleuren. We rijden over bochtige, steile wegen en genieten van de groene omgeving.

We rijden wat rond voordat we de huisjes vinden, maar uiteindelijk staan we ervoor. De regen valt gestaag naar beneden, dus we besluiten eerst een cappucchino te nemen in het plaatselijke restaurant er tegenover. Ze schenken er een prima "bakkie" en na een halfuurtje lijkt het wat op te klaren en bekijken we de huisjes, die momenteel opgeknapt worden.

Het volgende doel is Queimadas, vanwaar een levadawandeling naar de Caldeirão Verde (Groene ketel) gemaakt kan worden. Al snel zien we een bord met de juiste richting erop en gaat het steil bergopwaarts. Zo steil dat de Clio af en toe slechts in z'n één naar boven is te krijgen. Op de parkeerplaats bij de picknickplaats Queimadas is het behoorlijk mistig, maar het regent nauwelijks. We besluiten dan ook de 6,5 kilometer naar de Caldeirão Verde af te gaan leggen. Als het gaat regenen kunnen we altijd nog terug.

We leggen de afstand naar de Caldeirão Verde af in twee uur tijd, waarbij we langs de levada lopen, die als een waar kunststuk hoog boven het dal tegen de steile wand is gebouwd. De steile stukken zijn goed beveiligd met een hekje, maar je moet geen last van hoogtevrees hebben als je naar beneden wilt kijken. We passeren enkele tunnels, waar de meegenomen zaklampen hun nut bewijzen. Eén nadeel: als je op het looppad schijnt dan zie je het plafond niet. Ik stoot dus tot tweemaal toe flink mijn hoofd en loop enkele schaafwonden op, maar niets ernstigs.

Ondanks het wat sombere weer genieten we van de wandeling. Het is erg rustig - er zijn slechts enkele andere wandelaars onder weg - en het diepgroene dal waardoor de levada loopt is erg mooi. Over de terugweg doen we ook twee uur en zo komen we na 4 uur wandelen weer bij de auto.

Bij de parkeerplaats aangekomen begint het behoorlijk te regenen, maar dat deert ons nu niet meer. We stappen in en rijden langs de steile weg weer naar de kust. We drinken nog een cappucchino met cake bij São Jorge, waar ook veel Madeirenen langs de weg picknicken om 1 mei te vieren. Boven een vuurtje roosteren ze dan estepada - stukken vlees aan een lange stok - wat een nationale delicatesse is.

We vervolgen de kustweg langs Arco de S. Jorge, Bonaventura en Ponta Delgado naar São Vicente, waar we zullen overnachten in Solar de Bica. Dit bed- en breakfestpension ligt bovenop een helling en bestaat uit een keurig afgewerkt hoofdgebouw waar het heerlijk geurt naar bloemen, een verwarmd zwembad en een gezellige tuin. Het straatje er naar toe zien we bijna over het hoofd, zo smal is het. Na het inchecken, kunnen we daarin nog anderhalf uur lezen in het zonnetje, dat inmiddels is gaan schijnen. 's Avonds eten we in São Vicente lekkere grote, maar vooral sappige entrecôtes, die onze borden helemaal bedekken. Na afloop lezen we nog wat en gaan op tijd slapen.