Rondreis Spanje 2013

Na Madrid is het platteland van de Extremadura ons volgende doel. Ik wil dit graag aan Gina laten zien, nadat ik hier vorig jaar met een paar vrienden van de vogelwerkgroep was.

We ontbijten om kwart over acht en laten ons om 09.30 uur afzetten bij de luchthaven. We hebben via Sunny Cars een Opel Astra gehuurd bij Hertz, die hier onder de naam Advanced Firefly auto 's verhuurt. Het is druk en na drie kwartier wachten, hoor ik dat de Astra nog niet is schoon gemaakt en dat we een Ford Fiesta krijgen. Mij maakt het niet uit onder voorwaarde dat de koffers in de achterbak passen. Het levert ons ook nog twintig euro korting op en even later blijkt dat de koffers er net in passen, als we de achterbank iets naar voren doen.

Caroline heeft onze Tom-Tom mee naar de Ardennen, maar wij besluiten het zonder navigatiehulpmiddelen te doen. We hebben goede wegenkaarten en de route is deels al bekend. We nemen vanaf het vliegveld in eerste instantie steeds de juiste afslagen totdat we de afslag Badajos missen. Na een omweg van een klein kwartier zitten we weer op de goede weg, maar komen al snel in een file. Een matrixbord dat 35 kilometer file aangeeft maakt ons (vooral mij) niet vrolijk. Blijkbaar willen veel Spanjaarden naar het platteland op hun feestdag en we doen anderhalf uur over 20 kilometer. Rond twee uur besluiten we in de buurt van Talavera in een wegrestaurant cappuccino of café con leche te gaan drinken. Er lijkt een bom ontploft binnen. Het is een grote troep van vooral veel papier op de grond, maar ik hoor later dat dit aangeeft dat het juist een goed restaurant is. De cappuccino smaakt goed en we gaan weer op weg en nemen net als een jaar ervoor afslag 171 naar het zuiden. Ik stop om Gina de vele ooievaarsnesten te laten zien en de boerderij met ooievaars op het dak, die op de eerste foto van deze pagina is te zien.

Een van de meest typische landschappen van de Extremadura is de dehesa, de boomweide. In tegenstelling tot vorig jaar zijn de weiden nu met bloemen bedekt. Vooral de kleur paars overheerst en levert leuke plaatjes op. De zwaarbewolkte lucht van vanochtend breekt open en zorgt voor zonnige plekken.

Gina vindt de plek bij de afslag niet erg geschikt voor een picknick, dus rijden we langs Peraleda de la Mata - niet bepaald een wereldstad - naar de brug over het Embalse de Valdecañas. Hier is een parkeerplaats, waar ik met de verrekijker de omgeving afspeur en vooral veel zwaluwen zie, maar ook enkele Lachsterns. Gina geniet inmiddels voor het eerst dit jaar van het lekkere warme zonnetje. Ondanks de bewolking schijnt de zon een aardig tijdje en na wat broodjes met knakworst blijven we nog wat rondhangen.

We rijden verder en passeren gehuchten als Mesas de Ibor, waar de schildpadden net als vorig jaar nog langs de poel liggen te zonnen, en Valdecañas de Tajo. Het is een desolate wereld, waar alleen een eenzaam bord boven de kuiflavendel verwijst naar mogelijke wandelroutes. We genieten er van, maar toch staan we opeens weer in de bewoonde wereld als we voor de kerncentrale van Almaraz staan.

We nemen een stuk de E90 en rijden door een paar tunnels. Daar moeten de lichten aan, maar onhandig als ik ben, lukt het me niet één keer de lichten te ontsteken. Voordeel is dat je uit de tunnel ook geen probleem heb ze weer uit te zetten, maar het is natuurlijk niet de bedoeling. We bereiken ons laatste doel voordat we naar de finca gaan, de vlakte achter Bélen. Vorig jaar goed voor veel soorten, maar nu in de late middag zien we wel onze eerste Vale Gieren, veel Zwarte Wouwen en een Zwarte Ooievaar, maar geen Trappen en ook geen Kalanderleeuweriken. Terwijl ik door de verrekijker kijk, vindt Gina de knoppen voor het licht. Ze zitten gewoon net naast het stuur, waar ze meestal zitten, dus wat is het probleem ...?

De weg is superslecht en zit vol enorme gaten, waar ik de Fiesta omheen probeer te sturen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. We passeren een mij bekende boom met broedende Ooievaars en rijden door het vrijwel verlaten landschap. We komen slechts een paar maal een auto tegen. Niet gek, want je gaat niet voor je lol hier rijden. Van vogelen komt hierdoor ook niet veel en als we Bélen bereiken, ben ik blij weer gewone grond onder de voeten, sorry banden, te hebben. Vlakbij Trujillo nemen we nog een verkeerde afslag, maar dit levert nog wel een mooi plaatje op.

We laten Trujillo in dit geval rechts liggen en rijden naar de Finca Santa Marta. Als we om 18.00 uur de auto op de parkeerplaats zetten komt Laura ons al tegemoet. Ze begroet ons hartelijk en vertelt dat ze ons gebeld heeft om te informeren hoe laat we arriveren. Ze heeft een jongeman gesproken die vertelde dat we uit Madrid kwamen. Wij vinden het vreemd dat er iemand thuis de telefoon heeft opgepakt, er hoorde niemand thuis te zijn. Later blijkt dat het Sytse was. Laura herkent me niet, ook weet ze zich de rest van de groep niet meer te herinneren. Jammer nou! Ze heeft ook mijn email niet ontvangen waarin ik vroeg mee te willen eten. Gelukkig is dat geen probleem.

De Finca heeft leuke authentieke kamers en een mooi zwembadje. Wij slapen in Olivo, de kamer waar vorig jaar Gerrit en Dick sliepen.

We verkennen de Finca en willen nog even lezen in de zon. We hebben echter geen stoelen bij de kamer, dus gaan we in de tuin achter het huis zitten. Achteraf de privétuin, maar niemand die er wat van zegt. We zitten er best en Gina ziet een zwarte vogel. Het is een Boerenzwaluw, die hier om het huis veelvuldig rondvliegt en waarschijnlijk ook broedt.

We eten om 20.00 uur. Het voorafje bestaat uit brood met paté, waarna het hoofdgerecht komt. De rijst met kip en groenten smaakt prima en het toetje van cake met honing en ijs smaakt nog lekkerder. Met een koffie na hebben we een prima maaltijd. We besluiten nog een klein ommetje te maken achter de Finca. We spreken nog enkele Zweedse vogelaars die op zoek zijn naar de Moorse Nachtzwaluw, die hier in de buurt gehoord schijnt te zijn. We horen wel het prachtige gezang van de Nachtegaal, maar verder niets bijzonders en om 21.30 zoeken we onze kamer op. Het is er behoorlijk (=steen-) koud, dus we kruipen snel onder de dekens. Van lezen komt niet veel en al snel val ik in slaap. Ik wordt 's nachts eenmaal wakkeer als een Dwergooruil zijn heldere roep laat horen.