Na Torrejón el Rubio rijden we over de bochtige en smalle weg Monfragüe binnen. We laten de parkeerplaats rechts liggen en gaan met de auto naar boven, waar we een mooie plek onder een boom vinden waar we de auto stallen. De laatste honderd hoogtemeters gaan we te voet. De restauratie van het kasteeltje en de omgeving blijkt af te zijn. Er is nu een mooie trap naar boven, maar wij nemen het pad achterom, waar een Zwarte Roodstaart ons vanaf een afgebroken tak aandachtig volgt. Aan Gina 's lichaamstaal lijkt het alsof het moeizaam gaat, maar dat valt mee en weldra zijn we boven, waar we een prachtig uitzicht hebben op het dehesalandschap en de omringende bergen.

Het is prachtig zonnig weer en in de verte zien we de besneeuwde toppen van de Sierra de Gredos, waar maandagnacht nog verse sneeuw is gevallen. Gina nestelt zich, na wat rond te hebben gekeken en een gesprekje met een Nederlands echtpaar, lekker met haar rug tegen een muurtje in de zon. Ik kijk verder en speur de hemel af naar roofvogels. Er zijn een aantal Zwarte Wouwen en behoorlijk wat Vale Gieren, maar de Monniksgieren laten het afweten. De meeste gieren komen ook niet zo dichtbij als vorig jaar, dus ik moet het doen met wat plaatjes van veraf. Eén Aasgier komt ook nog voorlangs de Salto del Gitano zeilen.

Er is nu een extra platform gemaakt vanwaar je een mooi uitzicht hebt. We drinken een kopje koffie bij het stalletje en gaan daarna nog de toren op en maken wat foto 's. De trap in de toren is nu ook af en is verlicht. Vorig jaar moest je nog behoorlijk klauteren, vandaar dat ik het toen achterwege liet. Met een laatste blik op het kasteel zoeken we de auto op en gaan naar het volgende punt, de Peña Falcon.

We rijden met de auto naar beneden en om de hoek parkeren we op de parkeerplaats bij de Salto del Gitano - Peña Falcón, de rots waar een honderdtal Vale Gieren broeden. de lucht is strak blauw en het is heerlijk weer. Na de koude en vooral lange winter thuis is het echt heerlijk. Een stel Brabanders naast ons zoeken naar een Blauwe Rotslijster, maar kunnen hem niet vinden. Ik hoor hem ook en zie hem uiteindelijk, maar dan zijn zij al weer verder gereden.

Bij de Salto del Gitano vliegen veel Zwarte Wouwen rond, maar ook een Zwarte Ooievaar. De gieren vliegen aanvankelijk alleen rond de top aan de overzijde, maar na enige tijd geduldig wachten komen er een paar behoorlijk laag overvliegen, zodat ik wat betere plaatjes kan schieten.

We rijden verder en stoppen even bij de brug over de Taag waar enorme aantallen Huiszwaluwen nestelen onder de brug. Ik zelf ben op zoek naar de Alpengierzwaluw, waarvan ik na enig zoeken enkele exemplaren waarneem. Daarna parkeren we de Ford Fiesta op de parkeerplaats van Villarreal de San Carlos om een wandeling in de omgeving te gaan maken.

Even voorbij het dorp slaan we linksaf en dalen het met flagstones bestrate pad af. Beneden hebben we weer een typisch Mom-moment als we een bordje voor een invalidenparkeerplaats zien. De details houden we liever voor onszelf, maar we hebben er vreselijk om gelachen. Erna wordt het pad onverhard en vlak. We lopen een stukje en besluiten op een bankje een broodje te eten en wat te drinken. Als ik op zoek ga naar vlinders nestelt Gina zich in het zonnetje met haar boek. Zo hebben we het beiden naar ons zin. Veel vlinders zijn er niet, maar een Hooibeestje werkt wel mee voor een foto. Een tot driemaal roepende Wielewaal hoort Gina niet, maar als Caroline een SMS-je stuurt dan hoort ze wel haar telefoon dwars door haar tasje en rugzak heen. De moederband is blijkbaar erg sterk en behoorlijk selectief.

Na een halfuurtje breken we weer op en op de terugweg vermaak ik me nog met een Oranje Luzernevlinder, die zowaar even met open vleugels gaat zitten, goed voor een onscherp bewijsplaatje.

Het heuvelachtige landschap, bedekt met bloemen, bomen en lage struiken levert genoeg onderwerpen voor een foto. Terug in het dorp kopen we een ijsje en rijden dan weer verder het park in. We gaan nu na het dorp oostwaarts, naar de plek waar nieuwe bomen zijn aangeplant nadat de het productiebos van eucalyptussen gekapt was vanwege een milieulobby.

We maken een korte stop bij de aanplant om Provençaalse Grasmus te spotten. Hoewel ik hun typische geluiden hoor, lukt het me niet er één in de kijker te krijgen. Even verderop ziet Gina een hert lopen. Als we stoppen blijken er verschillende in een met gras begroeide poel te zitten, waarschijnlijk om af te koelen of om insecten te verjagen uit hun vacht. Schuw zijn ze niet en ze blijven rustig zitten voor een foto.

De volgende stop is de picknickplek Tajadilla waar we een Zwarte Ooievaar en wat Vale Gieren zien, maar niet veel meer. Dan maar door naar de Portilla de Tiétar, waar een Spaanse Keizerarend tot de mogelijkheden behoort. Na enig geduld zie ik inderdaad een mannetje Spaanse Keizerarend hoog boven de berg, dus mijn dag - die al prima was - wordt er nog beter op. Ook hier een Zwarte Ooievaar die ik met veel tegenlicht op de foto vast leg.

We rijden terug naar de Finca. Het is erg rustig op de weg en vanaf het park tot aan Trujillo zien we niet één auto aan onze zijde van de weg. Bij de Finca aangekomen halen we onze spullen uit de auto en horen we vanuit het huisje van de buren opgewonden geluiden, blijkbaar niet van een stel dat de encycliek Humanae Vitae van Paus Paulus de VI van 1968 in ere wil houden. Ik pak het fototoestel en ga met Gina nog wat foto 's maken van de Finca, wij hoeven er verder geen deelgenoten van te zijn. Even later ben ik toch getuige van een volgend hoogtepunt als ik mijn boek pak om wat te gaan lezen op een bankje bij de parkeerplaats.

We hebben besloten vanavond niet in de Finca te eten, maar naar Trujillo te gaan, zodat Gina ook de stad nog kan bekijken. Het is nog steeds prachtig weer en de warme kleuren van de avondzon zijn ideaal voor het fotograferen. Er is een kaasfestival in de stad waar Pizarro, de veroveraar van Peru, is geboren. Vanaf zijn standbeeld kijkt hij uit over een twintigtal grote kaaskramen, die met hun stinkende waar (pers. med.) het gehele plein vergeven. Wij kiezen ervoor naar het hoogste punt van het dorp te wandelen, op zoek naar mooie plaatjes en een goed restaurant.

Na een rondje komen we toch weer uit op het plein en besluiten bij restaurant Medieval te gaan eten, dat ik nog ken van vorig jaar. Ik had beter moeten weten, want ook toen had ik niet bijzonder gegeten. We proberen als voorafje Migas: gemalen oude broodkruimels met varkensvlees, knoflook, olijfolie en een gebakken ei er bovenop. Als je ooit speeksel te veel heb, dan is dit zeker een aanrader. Droger dan droog! Ons beviel het in ieder geval niet. De biefstuk van het hoofdgerecht is platgeslagen, maar smaakt nog wel oké, de patat drijft echter in het vocht van de paprika 's uit een potje. Geen culinair hoogstandje dus en voortaan deze tent zeker vermijden. We rijden terug naar de Finca en lezen nog wat voordat het licht uitgaat. Het is deze keer gelukkig wat warmer in de kamer. Het was leuk deze omgeving aan Gina te kunnen laten zien en we hebben een heerlijke, zonnige en lange dag kunnen genieten van alles wat de Extremadura te bieden heeft. Morgen richting Andalusië.