Zondag 25 maart besluiten we eerst de omgeving ten oosten van Belén te gaan verkennen en later het gebied ten noorden van de Sierra de Terrejón en Arracampo rond Almaraz. De laatste twee gebieden liggen ten noorden van Parque Natural de Monfragüe, dat we vanwege de weekenddrukte vandaag vermijden.

Omdat de tijd vannacht verzet is, wordt het pas tegen 08.00 uur licht. We hebben de wekker om 07.00 uur gezet en ik ben er, zoals altijd wanneer ik met Dave op stap ben, als eerste uit. De douche is lekker warm en dankzij mijn apparaat tegen apneu ben ik goed uitgerust en heeft Dave tevens geen last van mijn gesnurk, want snurken doe ik niet meer. Het ontbijt is prima en om even 08.00 uur rijden we richting Trujillo. Vanaf de EX 208 hebben we een mooi uitzicht op Trujillo en vanaf het viaduct over de A5 zien we een mooi poeltje bij een boerderij. Hier scoren we de volgende soorten: Rotsmus (de enige van de reis), Steltkluut, Kleine Plevier, Watersnip, Hop, Tapuit en Zwarte Wouw. Het is nog koud en ik stap na een klein half uur maar wat graag weer in de auto.

We rijden naar en door Belén, waarna we de vlakte achter het dorpje afspeuren. Een dood schaap heeft de aandacht van enkele Zwarte Wouwen en ook een Rode Wouw cirkelt rond. Maar even in de gaten houden of er gieren op af komen.

Even verderop ligt een grote Spaanse boerderij, waar we gisteren vlak langs zijn gereden. We scoren een Theklaleeuwerik, de enige van de reis zo later blijkt en ik ontdek op een rij paaltjes het paringsritueel van twee Hoppen. Het mannetje biedt het vrouwtje een rups aan en daarna is zij hem welwillend. Voordat ik mijn fototoestel kan richten is het alweer gebeurd en kan ik alleen nog een plaatje van het vrouwtje schieten. Helaas op een iets te grote afstand voor een mooie plaat, maar het tafereel ligt in mijn geheugen gegrift als één van de mooie momenten van de reis.

Iets verder langs de weg zit een Grauwe Gors uitgebreid zijn liedje te zingen op het prikkeldraad. Zittend in de auto zijn we blijkbaar geen gevaar voor hem en hij blijft rustig zitten. Over de schouder heen van Dave en uit de hand neem ik een aantal foto 's, waar ik best tevreden mee ben.

Ik fotografeer een foeragerende Kuifleeuwerik achter het prikkeldraad. Misschien niet zo 'n mooie foto, maar wel een beeld van de werkelijkheid. In de Extremadura is bijna alles omheind en slechts op weinig plekken kun je zo het veld in lopen. Kalanderleeuwerikken zijn er ook in overvloed, maar voorlopig blijven die ver van de lens.

Net als Dick zegt dat de kans op Grote Trappen kleiner wordt vanwege de verandering van biotoop, roept Dave opeens "Grote Trap" en jawel er komen er een aantal aanvliegen, die weldra neerstrijken in een akker. We rijden er naar toe en vinden na enig zoekwerk de Grote Trappen terug. De afstand is te ver om ze te fotograferen, maar door de telescoop zien we ze goed. Als ze even later een weiland intrekken, zien we ze in één beeld met een boom vol ooievaarsnesten. Op de foto zijn de Grote Trappen als uiterst kleine bruine vlekjes onder de linkertak terug te vinden onderaan het groene veldje.

Het is al rond elf uur als we de Grote Trappen nog steeds in het vizier hebben en het is tijd voor een vogelaarsritueel. Hoewel we geen tijd nemen om overdag iets te nuttigen bij een restuarant - zo dat al te vinden is - nemen we wel een paar keer per dag een bakje koffie van eigen makelij met daarbij steevast een koek. Tussendemiddag eten wij ons eigen klaargemaakte brood. Dus we zorgen goed voor de inwendige mens, maar er gaat geen tijd aan verloren, zodat we niets hoeven te missen.

Aaangekomen bij een boerderij kijken we goed uit naar steenuilen. Inderdaad zit er één op een schuur. Terwijl we behoedzaam er naartoe rijden, komt er een Hop langsvliegen. Ik maak er een plaatje van dat goed de kenmerken van de Extremadura weergeeft. De Hop zit op een stenen muur die als afscheiding is gebouwd van de percelen. Daarop het onvermijdelijk prikkeldraad dat kwistig wordt ingezet als verdedigingslinie tegen.., tegen wat eigenlijk? Waarschijnlijk het eigen vee. De Hop blijft schuw en maakt gebruik van elke dekking, hoe fragiel die ook is. Daarnaast kan elke dekking voedsel opleveren. Zo is het plaatje compleet. De steenuil is inmiddels weggevlogen en laat zich niet meer zien.

Verder gaat het weer en eigenlijk is er altijd wel wat te zien. De grote landerijen hebben vaak smeedijzeren toegangen en de pilaren waaraan het hekwerk hangt vertonen heraldieke tekens. Een mooie Mimosa (bedankt Dick voor de determinatie!) staat in bloei en zorgt voor enige schaduw op de uitgestrekte vlaktes die er over het algemeen dor bij liggen. Niet gek vanwege de langdurige droogte die deze streek niet voor het eerst teistert

Vogelen in deze streek is echt fantastisch. Als ik van verre een arend aan zie komen vliegen, ontdek ik dat het een Slangenarend is. Even later blijken het er zelfs twee te zijn. Te ver weg voor een plaatje, maar dichterbij vliegt een Zwarte Wouw, achter mij zit een Steltkluut in een poeltje en Vale Gieren en Monniksgieren zweven om en over ons heen. Genoeg mogelijkheden om te fotograferen dus.

De activiteit rondom ons heen is er niet zomaar. We zien wouwen en gieren landen achter een varkensboerderij waar blijkbaar iets te eten valt. Vooral de Vale Gieren en de Monniksgieren maken indruk met hun enorme spanwijdtes.

Ook hier weer een typisch tafereel van de Extremadura. Een fokkerij die met het dierlijk afval zorgt voor voedsel voor gieren en wouwen. Een electriciteitsmast zorgt voor de stroomvoorziening, maar ook voor horizonvervuiling. Ik besef dat de menselijke activiteit hier niet alleen nadelen oplevert voor de omgeving, maar ook de hoge vogeldichtheid ondersteunt. Op een gegeven moment tel ik wel 12 Monniksgieren en een dertigtal Vale Gieren aan de grond. We rijden via Torrecilos de la Tiente het gebied weer uit en gaan op weg richting Almaraz, maar niet nadat we weer een Slangenarend kunnen spotten, die af en toe biddend boven het gebied stil blijft hangen.