We besluiten deze dag naar La Serena te gaan. Een gebied ten zuidoosten van Trujillo, waar we Zandhoeders en Kortteenleeuwerikken zouden moeten kunnen vinden. Het blijkt een flink stuk rijden en er zijn minder vogels dan gehoopt.

We rijden zuidwaarts via de EX 208 naar Zorita en dan verder naar de N430. Dan linksaf en voorbij Obando naar rechts richting Navalpillar de Pela. Over de EX 115 via Orellano de la Vieja naar Campanario. Dan de EX 104 naar Castuera waar we even moeten zoeken naar de ingang van de weg naar de oude mijn. die parallel aan de EX 104 oostwarts loopt. Onderweg nog even een oninteressante stop bij een kleine plas met een speeltuin, waar alleen een Hop kortstondig rondhupt.

De oude mijnweg ligt er verlaten bij en slechts af en toe passeert een auto, waarschijnlijk van één van de boeren, die enorme landerijen met schaarse begroeiing door schapen laten beweiden.

We zien een aantal koereigers bij een groep schapen die vlak voor ons de weg oversteken. Even verderop stoppen we langs de weg om de omgeving beter op te kunnen nemen. Weinig vogels te zien en al gauw concentreren Dick en Gerrit zich op de plantjes en de mossen, ik probeer de kikkers (of zijn het padden?) in een plasje op de foto te krijgen en Dave ziet een grote hagedis, die echter te schuw is om zich helemaal bloot te geven. Als wij ook komen laat hij alleen zijn bek maar zien.
Aan vogels levert deze plek uiteindelijk een Grasmus, een paar Zuidelijke Klapeksters en wat Roodstuitzwaluwen op, die een nest onder de brug hebben gebouwd. Bij het verlaten van de plek stoten we een Wilde Eend op, die al die tijd op het nest langs de weg zat te broeden zonder dat we dit gezien hadden.

Bizarre rotsformaties liggen als mesthopen van voorwereldlijke dieren verspreid over het land. Een Rode Patrijs maakt er dankbaar gebruik van als uitkijkpost.

De volgende stop langs de verlaten weg met niets anders om ons heen als een verlaten vlakte zo ver het oog rijkt, lijkt naast een Klapekster niets op te leveren, maar plotseling ziet Dave twee Zwartbuikzandhoenders over de grond scheren. Gerrit pikt ze direct op, maar Dick en ik zien ze over 't hoofd. Ondanks dat Gerrit nog een poging doet ze terug te vinden in het veld blijven ze voorgoed uit het zicht en we zien er geen meer ook de komende week. Een overvliegende Zwarte Ooievaar is wel leuk natuurlijk, maar die soort hadden we al. Dat geldt ook voor een groepje Goudplevieren. Even verderop komt een mooie man Bruine Kiekendief langs, maar we hoopten stiekum op een Grauwe Kiek.

We naderen het einde van de oude mijnweg en het raakt wat meer begroeid en minder verlaten. Naast een boerderij zien we meerdere gieren zitten en de dichtsbijzijnde heeft een hele rode kop van het bloed. Als we iets te dichtbij komen gaat de Vale Gier majestueus op de wieken, aldus een prachtig plaatje vormend met de wazige bergen op de achtergrond.

We komen langs wat veldjes waar we soorten als Kneu, Putter, Spaanse Mus, Graspieper, Blauwe Ekster, Grote Lijster, Roodkopklauwier en Torenvalk bijschrijven op de daglijst. Een Hop loopt al foeragerend voor de auto uit en Gerrit weet deze mooi vast te leggen. Vlak voor de aansluiting met de EX 104 nemen we een lunchpauze met uitzicht op een burcht. Het is inmiddels behoorlijk warm en het licht is hard. Als we de 104 opgaan, ziet Dave opeens een Grauwe Kiekendief vlak voor de auto, een prachtige soort, die we maar wat graag op ons lijstje schrijven.

We nemen de BA 35 in noord-noordwestelijke richting terug. Langs een zijweg scoren we een Westelijke Blonde Tapuit, die te ver weg blijft voor een fatsoenlijke foto. We passeren een boerderij waar paarse bodembedekkers wortel hebben kunnen schieten op de schrale grond. We stoppen even op een kruising, waar we naar alle kanten tot aan de horizon de weg af kunnen kijken. Er is geen kip te bekennen, dus Dave doet voor het eerst aan planking en wel op de middenstreep. Hier kan dit zonder problemen. Waar kan dat nog bij ons thuis in Nederland?

We noteren nog Vale Gier, Monniksgier en Witte Kwikstaart langs de BA 35. Als we een klein poeltje passeren langs de kant van de weg spotten we naast een Steltkluut en een Witgat zowaar een Tureluur. Wat doet zo'n soort hier middenin deze onafzienbare vlakte?

We naderen het einde van de weg en tot tweemaal toe zien we een Grauwe Kiekendief, waarschijnlijk op doortrek. Een ontmoeting met deze slanke roofvogels blijft toch altijd uniek. We rijden terug langs Orellano de la Sierra, Acedera en Zorita. We nemen bij Conquista de la Sierra op de EX 208 de afslag naar Garciaz (CC 23.5).

We zien net voorbij de afslag een restaurant en mijn voorstel een ijsje te kopen krijgt meteen bijval en weldra zitten we als een stelletje oude mannen op een bankje van een Magnum te snoepen, maar veel rust krijgen we niet,

want we zien een hagedis op het muurtje achter ons en in de iep boven ons horen we Putters. Dave ontdekt dat er ook Appelvinken van de bloesem komen snoepen.

Het blijft lastig om een Appelvink te "platen", de beestjes foerageren in het hart van de boom, waardoor ze behoorlijk verscholen blijven. Gerrit maakt nog wel een erg mooi plaatje. De Putters werken beter mee en gaan soms helemaal vrij zitten. Eén ding is zeker: beide soorten vinden de bloesem van de iepen niet te versmaden. Verder zijn er nog Groenlingen, Ooievaars, Eurokanaries en een Rode Wouw in de lucht, dus genoeg te beleven.

In het laatste avondlicht rijden we langs de weg die we al eerder reden richting Belén. In het plasje bij een boerderij foerageert nog altijd een Steltkluut alsof die nooit is weggeweest en evn er voorbij zit een Kuifleeuwerik enthousiast te zingen om zijn territorium af te bakenen. We zien vlak voor Belén nog een donkere en een lichte fase Dwergarend en dan zit het erop voor vandaag. We rijden terug naar Trujillo, waar we de avond doorbrengen met het schrijven van het verslag, dineren, lekker natafelen met een glas wijn, fris - of sterke drank en op tijd ons mandje in.