Yogyakarta en omgeving

We hoeven vanochtend niet al te vroeg weg. Om half acht schuiven we aan in de gezellige eetzaal voor het ontbijt. We kijken onze ogen uit, want dit keer overtreft het alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt. We nemen het ervan en genieten op ons gemak van alle lekkernijen. Even na acht uur staan Bram en de chauffeur in de lobby op ons te wachten. Ze brengen ons naar een gallerie waar ze batikschilderijen maken. Ze hebben er echt prachtige kuntststukjes. We zijn weg van een doek met rood en zwart, maar dat is niet te koop en ook veel te groot voor ons. Na enig zoeken vinden we een mooi tafereel in blauw en kopen dit. Op onze slaapkamer is nog een lege muur waar het vast uitstekend op zal staan.

We stappen weer in het busje en gaan naar het tweehonderd jaar oude Kraton, het paleis van de sultan van Yogyakarta. Aan de poort staat een Indonesische vrouw op ons te wachten, die zich in het Nederlands als onze gids voorstelt. Ze is 70 jaar en praat heel erg rap. Daardoor missen we soms de grappen die ze steevast na elk verhaal maakt. Ze leidt ons langs alle bezienswaardigheden en geeft ons een goed beeld van het paleis dat vanaf 1755 is gebouwd. Ik schijn op haar schoonzoon te lijken die in Duitsland woont en moet dat regelmatig horen. Ik begrijp dat ze erg op haar schoonzoon is gesteld, dus ik zie het als een compliment.

Een paleiswacht wil wel even poseren voor een foto, dus ik neem de kans waar. Even verderop vraagt een gids van een andere groep iets aan Caroline. Ze denkt dat ze een foto moet maken van de groep, maar het blijkt dat één van de jongens dolgraag met haar op de foto wil. Als ze toestemt, wordt het met luid applaus ontvangen. Later zou blijken dat meerdere mensen met haar op de foto willen.

Het volgende doel is een fabriekje waar ze batik stoffen maken voor kleding. Onderweg zie je overal de becaks rijden of staan. Voor een luttel bedrag rijden ze je hierin naar je bestemming. In de aangrenzende batikshop weerstaan we de verleiding iets te kopen en gaan dus eens een keer niet lichter in onze portemonnee de deur uit.

Ons volgende doel is de Borobudur. Maar eerst gaan we nog even lunchen in een restaurant langs de weg naar de Borobudur. We genieten van het buffet en worden tijdens het eten op komische wijze bezig gehouden door een drietal verkopers die ons allerlei snuisterijen aan willen bieden. We wuiven ondanks hun Hollandse kreten als "aanbieding", "speciale prijs" en "allemachtig prachtig" alles weg, maar geven hun na afloop wel een fooi voor het entertainment.

Ons volgende doel is de Borobudur. Deze enorme stoepa is het grootste boeddhistische bouwwerk op aarde en wordt regelmatig in lijstjes genoemd als één van de zeven wereldwonderen, hoewel van deze lijstjes allerlei versies zijn. De tempel is gebouwd tussen 778 en 856 tijdens de Sailendra-dynastie en na minder dan een eeuw na voltooiing weer verlaten. In 1006 was er een uitbarsting van de vulkaan Merapi, die de Borobudur met as bedekte, waardoor de tempel eeuwenlang verborgen is geweest totdat de Engelsman Raffles de Borobudur weer ontdekte. We krijgen ook hier weer een rondleiding door een gids, die ons veel wetenswaardigheden vertelt.

De Borobudur bestaat uit 9 niveaus, de onderste zes zijn vierkant en de bovenste drie rond. Een mens moest in zijn leven proberen alle niveaus te doorlopen en uiteindelijk op het hoogste niveau eindigen. De onderste laag is die van khamadhatu, the wall of desire of in onze termen de laag van verleiding en verdoemenis. De middelste laag, rapadhatu of wall of reality, stelt het leven voor. De bovenste laag, arapadhatu, is het nirwana oftewel de hemel. Het hele complex bevat 504 boeddhabeelden. De bovenste drie lagen bevatten 72 stoepa 's met in elke stoepa een boeddhabeeld. De bovenste stoepa, die de top van de tempel vormt, bevat geen boeddhabeeld.

Er is een heleboel symboliek gebruikt. Zo staat de stoepa met de vierkante vormen voor balans in het leven (het geloof is sterk). De stoepa met de diamantvormen staat voor onbalans (het geloof wordt gekenmerkt door onzekerheid). Verder zijn er enorm veel reliëfs, die in de richting van de klok het verhaal vertellen van prins Siddharta ("hij die zijn doel volbracht heeft") op zijn tocht om Boeddha te worden.
Enige Indonesiërs denken waarschijnlijk dat een foto met Caroline hen ook op weg helpt richting Nirwana, dus zij moet er weer aan geloven.

De Borobudur ligt middenin een prachtig landschap. De Borobudur is tot tweemaal toe gerestaureerd en staat op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Jammergenoeg is het midden op de dag en het licht is hard. Niet het licht om de mooiste foto 's te maken dus.

Nadat Caroline weer met vreemden op de foto gaat, maken we een laatste foto vanaf de grond en verlaten we het tempelcomplex. We rijden terug naar het Phoenix hotel in Yogyakarta dat we om 16.30 bereiken. Caroline en ik gaan nog even zwemmen, terwijl Gina een boek leest. Om half acht gaan we naar de eetzaal. Het eten smaakt heerlijk en de door Caroline en mij bestelde lemonsquash lest onze dorst voortreffelijk. Het desert is ongeëvenaard: gepocheerde peer met roomijs.
Ondanks het feit dat we alleen flessenwater drinken zijn waarschijnlijk drankjes als squash en het ijs in het desert of de limonade de oorzaak dat onze darmen deze vakantie regelmatig opspelen. Niets ernstigs, maar het rommelt steeds op de achtergrond.