Bali actief

Wie denkt dat we op Bali alleen maar hebben geluierd die kunnen we geruststellen. Op dinsdagochtend gaan we voor de tweede maal een fietstochtje maken. Doel deze ochtend is het Turtle Island of Serangan. We denken schildpadden op het strand te kunnen zien, maar onze gids vertelt dat de schildpadden in hun voortbestaan worden bedreigd door de drukte op het eiland. Daarom is er een schildpadopvangcentrum opgezet waar ze de kleine schildpadden op laten groeien totdat ze groot genoeg zijn om te worden uitgezet.

De schildpadden eten vrijwel alleen maar zeewier, wat in verschillende kleuren voorkomt in zee, maar ze lusten ook vlees. De kleine schildpadjes zitten allemaal apart in plastic bakjes. Wel een beetje zielig, maar uiteindelijk worden ze allemaal in zee uitgezet. We kijken wat rond, bezoeken de onvermijdelijke souvenirsshop, die bij het centrum hoort en laten ons verleiden enkele houten schildpadjes te kopen. Buiten realiseren we dat we het afdingen nog steeds niet in de vingers hebben, want echt goedkoop zijn ze niet. Het vrolijke, kleine dochtertje van de vrouw van het centrum lijkt erom te moeten lachen.

In het vissershaventje liggen veel bootjes. Van klein tot groot. Er is ook een dolfijnenopvangcentrum dat door Japanners wordt gerund. De entree is peperduur, dus veel bezoekers komen er niet.

Ik maak tenslote nog een foto van Caroline en Gina, die al behoorlijk bruin beginnen te worden. We worden bij een winkeltje getrakteerd op een frisdrankje en fietsen dan weer terug naar het hotel. Jammer dat we voor een deel langs de drukke weg moeten, maar verder is het een leuke trip.

Terug bij het hotel pakken we ons strandspullen en nemen onze plaats op de lekkere ligbedden weer in. Niet lang daarna komt iemand vragen of we interesse hebben om te gaan paragliden. Caroline heeft er wel oren naar, dus meldt ze zich aan. Bij het paragliden wordt vanaf het strand de parachute met een motorbootje omhoog getrokken. Met drie man, waarvan sommige verdacht veel op rastatypes lijken - zorgen de Indonesiërs ervoor dat Caroline snel de lucht in kan. In "no-time" is ze hoog in de lucht.

Na een relatief kort tochtje van zo 'n vijf minuten landt ze weer veilig op het strand, waarbij iedereen haar maar wat graag helpt zo lijkt het wel. We nemen het gemak ervan, lunchen weer bij de strandbar en genieten van de zon. Om half vier melden we ons bij de waterkant voor een boottochtje met een prauw, die ik toevallig die ochtend ook op de foto had gezet.

We stappen in de uiterst smalle boot, die echter door de zijbomen stabiel op het water ligt. We varen bijna vijf kwartier rond door de lagune, daarbij begeleid door het donderend geluid van de hoge, op het rif brekende golven.

Met het gratis shuttlebusje van het hotel gaan we naar het centrum van Sanur. We moeten pinnen en besluiten gelijk het centrum even te bekijken en ook daar te eten. We bezoeken de plaatselijke supermarkt en doen wat inkopen en daarna slenteren we door één van de winkelstraten op zoek naar een restaurant. Die zijn er genoeg, maar we kunnen niet direct een keuze maken. Als we de kaart van één van de restaurants bestuderen en zeggen dat we op zoek zijn naar een plek waar we soep kunnen eten, horen we van de eigenaar dat hij de lekkerste soto ayam van de wereld serveert. We nemen plaats in het best wel gezelige restaurant en wachten op de soep. We hebben eigenlijk niet veel honger en of dat nu van invloed is op onze conclusie als de soep uiteindelijk voor ons staat dat weten we niet, maar wij vinden geen van allen de soep te vr....!
We zoeken maar snel de shuttlebus op en besluiten morgen weer in het hotel te eten. Het enige voordeel is dat het niet veel kostte.