Via de Bromo naar Kalibaru

Ik word - na een korte nacht met veel gerommel in mijn buik - om half twee 's ochtends wakker van de telefoon. De wekservice van het hotel werkt ondanks het vroege tijdstip goed. Ik sta op en probeer via een douche me fitter te gaan voelen. Daarna staan ook Gina en Caroline op, die vanwege mijn geronk - dat gelukkig sporadisch klinkt deze vakantie - weinig hebben geslapen. We pakken de laatste spullen in de koffer en vertrekken naar de lobby waar we al opgewacht worden. We nemen ons ontbijtpakket in ontvangst en stappen in de auto. In het donker rijden we richting Bromovulkaan. We volgen de auto van een bevriende relatie van Bram en zien de achterlichten steeds verdwijnen na een bocht op de soms behoorlijk steile bergweggetjes. Binnen de twee uur staan we op deze manier voor het ophaalpunt van de jeeps. Het is een aparte ervaring om midden in de nacht op 1500 meter hoogte in Indonesië over te stappen in een jeep. We hotsen en botsen over de steile, slecht geasfalteerde weg naar boven en komen na enige tijd aan bij het platform waar de zonsopgang van de Bromo een schitterende ervaring moet zijn. Omdat het inmiddels is gaan regenen, hebben we echter een vermoeden dat het weleens op een teleurstelling uit kan draaien.

Voor 10.000 roepiah per persoon huren Caroline en Gina een dikke jas, die in de koude berglucht het wachten aangenamer maakt, maar eerst nemen we nog even plaats in een klein restaurantje tussen de souvenirswinkeltjes. Ik bestel voor Bram en mij een kop thee, die lekker smaakt. Om 05.00 uur begeven we ons naar het uitzichtspunt, waar al tientallen mensen staan te wachten op de zonsopgang. Om 05.30 uur kleurt de hemel in het oosten even wat lichter, maar binnen de minuut sluit het wolkendek zich weer. Tegen beter weten in blijven we nog een kwartiertje zitten, maar dan besluiten we toch maar terug te gaan naar de jeep. Het valt niet mee tussen al die jeeps de onze terug te vinden. Een rode jeep is erg mooi, maar die van ons is blauw.

We stappen even later in en rijden naar de rand van de krater. In een maanlandschap van vulkanisch gesteente en zand doen meerdere jeeps mee aan een soort race om maar als eerste aan te komen bij de Bromovulkaan. Op het punt waar we de jeep achter moeten laten, wordt ons een rit aangeboden per paard, maar wij nemen de benenwagen. De enkele hoogtemeters die we moeten overwinnen is voor ons een peuleschil in vergelijking tot de tochten die we in de Alpen maakten.

Nog even een steile trap die Caroline als snelste beklimt. Hierdoor vangt ze als enige van ons nog net een glimp op van de kraterbodem voordat het wolkendek zich weer sluit. We houden het na een kwartiertje voor gezien en gaan op weg naar beneden en naar de jeep.

Onderweg stoppen we nog even, terwijl de zon door de wolken heen probeert te breken. Het is apart om te zien hoe ook de steile berghellingen worden benut voor de landbouw door de inheemse bevolking. Jammer dat we niets hebben gezien van de vulkaan en de zonsopgang, maar we vermaken ons desondanks goed.

Op het startpunt van de jeeps bezoek ik het plaatselijk toilet, niet meer dan een gat in de grond in een soort stal. Gina en Caroline hebben de voorkeur voor het hotel even verderop, waar we ook een kop thee drinken. Terug bij de auto maken we ons ontbijtpakket open dat er verrassend genoeg apetijtelijk uit ziet. Honger hebben we niet, maar enkele croissants en koffiebroodjes verdwijnen in ons keelgat.
We gaan op weg richting Kalibaru. In de loop van de ochtend gaat de zon schijnen en het is op de kronkelige bergweggetjes mooi rijden.

Oost-Java heeft veel plantages en overal zie je fruitstalletjes. De bevolking is erg aardig en is altijd welwillend om voor een foto te poseren. Er wordt ook veel tabak geteeld. De tabaksbladeren worden enkele maanden gedroogd in lange rieten schuren met een open structuur, zodat de bladeren goed aan de lucht worden blootgesteld. We lunchen in een groot restaurant. De aanwezigheid van enkele militairen doen het aan een kazerne denken. Het eten is heerlijk, maar de hoeveelheid bami, vlees, saté, groenten, loempia 's en rijst is genoeg voor een weeshuis. Jammergenoeg gaat dus veel terug de keuken in.

Vlak voordat we even na drie uur Kalibaru bereiken, begint het helaas weer te regenen en als we inchecken bij Kalibaru Cottages vallen er dikke druppels uit de grauwe lucht. We krijgen een leuk huisje toegewezen, waar de douche half in de buitenlucht is gebouwd. Apart!
We besluiten om in de lobby te gaan kaarten. We bestellen koffie die goed smaakt, maar waar een dikke laag drab onderin het kopje achterblijft. We doen verschillende potjes jokeren, terwijl de regen gestaag blijft vallen. Zo kunnen we niet van het mooie zwembad genieten. Hier hadden we graag een zonnetje meegepakt.
We eten 's avonds prima in het restaurant van het hotel en gaan na wat lezen op tijd in ons mandje. Het was een lange dag, die echter niet bracht waarop we gehoopt hadden. Nou ja, je kunt niet altijd in de prijzen vallen.