De omgeving van Bandung

We hoefden vanmorgen pas om 09.00 uur te vertrekken, dus deden we het rustig aan. Het ontbijtbuffet was prima en om 09.00 uur stonden Bram en de chauffeur klaar om ons op te halen. Allereerst gingen we naar de Gunung Prangkuban Prahu, de "omgekeerde boot". Een deel van deze vulkaan ziet er uit als een omgekeerde prauw. Er is een uitgebreide legende aan verbonden. Bram vertelt onderweg in het kort wat de legende inhoudt, maar geen van ons is in staat het te onthouden. Via Lembang, een oude Nederlandse vakantieplaats, beroemd om zijn groenten, fruit en bloemen komen we bij de ingang van het park. We rijden over een slechte weg naar boven, waarbij de chauffeur probeert de kuilen zoveel mogelijk te ontwijken. Bovenaan aangekomen blijkt het een toeristische trekpleister van de eerste orde te wezen. Langs de kraterrand staan ettelijke kraampjes, die elk hun eigen waar aan de man proberen te brengen. Op onze vraag of we onze wandelschoenen aan moeten trekken antwoordt Bram bevestigend. Zo gezegd, zo gedaan. Met wandelschoenen aan en in de rugzak enkele flesjes water staan we klaar om ons flink in te spannen. We gaan niet in op het aanbod om te paard naar de rand van de krater te gaan en wimpelen ook de ons aangeboden kettingen en eieren af, die van diverse soorten steen zijn gemaakt.

We kijken in de uitgedoofde krater. We ruiken zwavel en een kleine rookkolom stijgt op vanuit de caldera van de vulkaan. We lopen langs de kraampjes en kijken zo ongeïnteresseerd mogelijk. Dat lukt blijkbaar goed, want we worden nauwelijks nog lastig gevallen. Na een 300 meter kijken we weer over de rand de diepte in. Wie schetst onze verbazing als Bram na een paar minuten vraagt of we het gezien hebben. Voor 300 meter hadden we onze wandelschoenen niet aan hoeven te doen. We lopen de "barre" tocht - nu langs de andere kant van de kraampjes - terug en weten de auto zonder souvenirs te bereiken. We rijden daarop iets naar beneden en nemen daar een pad de jungle in. We krijgen direct steun van een gids die ons enthousiast van alles vertelt en aanwijst.

Na een half uurtje lekker gelopen te hebben, komen we op de flank van de berg en ruiken meteen weer een penetrante zwavellucht. Hier blijken diverse warmwaterbronnen omhoog te borrelen. Het water is zo warm dat je er met gemak een eitje in kan koken.

Adi, onze gids, doet zijn uiterste best voor ons en zoekt zwavelkristallen en lavastenen. "Boven zijn ze voor veel geld te koop", vertelt hij me tussen neus en lippen door. Op de vraag hoeveel hij ervoor rekent, reageert hij lachend en mompelt iets van: "Niets, het is speciaal voor u meneer!" Ik geloof hem maar half en vraag hem een foto van ons te maken..
We drinken in het naburige kleine café nog een frisdrankje en keuvelen gezellig met wat mensen uit de omgeving. Op de terugweg zien we nog een jongen bezig met houtsnijwerk. Het blijkt dat die jongen nog nooit naar school is geweest. We kopen iets bij hem in de hoop dat het hem verder helpt.

We geven Adi een fikse fooi voor zijn enthousiaste werk en stappen weer in het busje. We worden naar het Ciater Spa Resort gebracht waar de warmwaterbronnen zijn. In onze zwemkleding laten we ons voorzichtig in het ondiepe bad glijden. "Best wel warm eigenlijk!", hoor ik Caroline zeggen. Ikzelf probeer ook nog even het diepe bad, maar dat is niet lang vol te houden.
Na een twintigtal minuten vinden we het wel genoeg en kleden ons weer om. Daarna kunnen we gelijk aanschuiven bij het buffet dat klaar staat. We genieten van allerhande gerechten. Caroline neemt ook nog iets van een naburig buffet, dat echter niet voor ons bestemd blijkt. Desondanks laat ze zich de kip, die ze daar van meegenomen heeft, goed smaken.

Nadat we onze "honger" gestild te hebben, komt Bram ons weer halen. We rekenen de drankjes af en gaan op weg naar het Angklungschooltje. We komen daar nog maar net op tijd aan en nemen onze plaatsen in op de tribune. De voorstelling begint meteen. Er zitten zo 'n 500 leerlingen op deze school, die 's ochtends gewoon les krijgen en 's middags met de Angklung muziek maken. We krijgen allerlei optreden te zien.

Uit een hoek komen allemaal kinderen met diverse Angklungs onder hun arm. Iedereen krijgt er één uitgedeeld en ook wij moeten er aan geloven. Onder leiding van het hoofd van de school gaan we allerlei liedjes spelen, waarbij iedereen zijn eigen "noot" bijdraagt. Erg leuk om te doen en het klinkt best goed. Daarna gaat de show weer verder.

Weldra is de "Grand Final" van de voorstelling en alle deelnemers halen een gast uit het publiek. Ikzelf ben nooit zo happig op dit soort momenten, dus ik verruil mijn plaats vooraan - waar ik goed foto 's kan maken - met mijn oorspronkelijke, bovenop de tribune. Deze actie heeft echter geen nut, want een parmantig jong steekt mij de hand toe en die kan ik toch niet weigeren. Er wordt gedanst en een soort polonaise gelopen en ik moet zeggen dat ik het als leuk ervaar. Als de laatste tonen zijn weggeëbd, komt de vader van het jongetje mij de hand schudden en alsmaar bedanken. Het is leuk de gastvrijheid van deze mensen te ervaren. We maken tenslotte nog een foto en gaan op weg naar het hotel.

In het hotel aangekomen moeten we gelijk de koffers inpakken, want de chauffeur gaat morgen vroeg op pad naar Yogyakarta, terwijl wij de trein zullen nemen. We eten weer heerlijk, leggen uitgebreid een kaartje onder het genot van een drankje en een heerlijke cappuccino. Tevens ergeren we ons op een prettige manier aan een aantal kakmadammen, die zeer met zichzelf ingenomen schijnen te zijn. We kunnen nauwelijks ons lachen inhouden. Op tijd naar bed, want morgen gaat de wekker om vijf uur!