Lesbos
Zaterdag 2 mei 2009
|
We begonnen al aan het ritueel te wennen. Vroeg op, om de beurt wakker worden, tanden poetsen, scheren, even douchen en dan ... bleek het water steenkoud te zijn. Nou ja, je wordt er in ieder geval wakker van. Dat was meegenomen, want het krappe bedje met de irritante richel in het midden begon danig mijn nachtrust te verstoren. De bakker bakte nog steeds brood, dus namen wij er wat van mee en weg waren we richting Saltpans bij Kalloni. Aanvankelijk scheen de zon behoorlijk fel, maar dichte wolken stapelden zich op boven de bergen. Via de East River reden we naar de zoutpannen, waar Spaanse mussen, huismussen en paapjes vrolijk kwetterden. |
Bosruiters zijn op Lesbos een zeer algemene soort. Je treft ze overal waar ondiep water is aan. We ontdekten nog twee roodpootvalken op de elektriciteitsdraden. Toen Dave een poging deed ze te "platen" namen ze de kuierlatten, of beter gezegd gingen ze op de wieken. Enkele boerenzwaluwen gebruikten een put om modder op te halen en bleven daarna steeds even op een paar stengels zitten. Leuk om te fotograferen, ware het niet dat er ook andersoortig levend materiaal in de put bestudeerd moest worden. Nadat een ieder een blik in de diepte had geworpen en zijn zegje daarover had gedaan, hoopte ik mijn kans schoon te krijgen, maar nee hoor. Iedereen stapte in de auto en dat werd ook van mij verwacht. Het leven van een fotograaf gaat niet altijd over rozen zo bleek. Wat restte, is onderstaand materiaal. Niet om vrolijk van te worden. |
 |
 |
Gelukkig kreeg ik iets verderop een herkansing. Een aantal boerenzwaluwen zaten zich te poetsen in een krakkemikkig berkeboompje. Een aantal roodkeelpiepers scharrelden ook in deze omgeving, maar kwamen niet dichtbij genoeg voor een foto. De laagvliegende zwaluwen waarschuwden ons dat er regen op komst was en die liet niet lang op zich wachten. Op zoek naar een rosse waaierstaart bij de zuivering regenden we behoorlijk nat en besloten we ons geluk dichter bij de spierwitte zoutberg te beproeven. |
Uiteindelijk vonden we de rosse waaierstaart achter het café langs het water in een struik. Hij liet zich mooi bekijken en redelijk benaderen, maar omdat er veel vogelaars waren, probeerde ik niet te dichtbij te komen. Toen hij van plaats verwisselde was hij plotseling een stuk dichterbij en kon ik de vogel vastleggen. Dit was toch wel één van de mooiste nieuwe soorten voor mij. Hieronder lijkt hij uit te kijken over zijn prachtige habitat op Lesbos. |
We scanden de omgeving af en Sander ontdekte nog een bontbekplevier, Dave had meer oog voor de fotograaf. Maar waar is Mark, probeert hij wat slaap in te halen in de auto? We fotografeerden nog wat steltjes en stelten en intussen weerspiegelden de wolken prachtig zichzelf in het stille water, terwijl de overkant lonkte. Dat werd onze volgende bestemming: de zoutpannen aan de andere zijde van de baai. |
Onderweg scoorden we nog een aantal kleine zilverreigers. Altijd leuk om die druk bezig te zien met het vangen van kleine visjes en ander klein grut. |
Steve Dudley had ons verteld dat de zoutpannen aan de oostkant van de baai alleen in het najaar vanwege ander waterbeheer aantrekkelijk waren. Bij de zoutpannen zagen we inderdaad niet zoveel naast een paar bontbek- en strandplevieren, maar de omgeving was mooi en leverde mooie soorten op. Wie schetste onze verbazing toen Steve zelf opdook met twee klanten van hem in zijn kielzog. Wilde hij dit plekje voor zichzelf bewaren? Waarschijnlijk niet, maar frappant was het wel. |
Het begon met een aantal bijeneters die voorkeur hadden voor de elektriciteitsdraden. De foto 's werden daardoor meer draad dan bijeneter helaas. Een zwartkopgors zong zijn melodieuse lied hoog boven ons op een paal, terwijl breedscheenjuffers zich slechts na intensief speurwerk toonden. De Kaspische beekschildpadden waren daarentegen makkelijk en veelvuldig te zien. |
Toen ik alleen langs het pad van een beek wandelde vloog een kwak plotseling verstoord op, maar weldra landde hij weer in een boom. De meeste anderen hebben hem nog gezien. Mark heeft hem echter gemist, want hij was in dromenland achterin de auto. Iets ten noordoosten van Skamnioudi was een klein haventje en een moerasje. Aanvankelijk leek het niet veel op te leveren, maar terwijl Dave optrok, riepen hij en André in koor: CITROENKWIKSTAAART!! Deze skulky soort liet zich wel prachtig door de kijkers bekijken, maar er dichtbij komen lukte niet echt. Hieronder het beste plaatje van deze soort waarvan we er maar één zagen in deze week. Voor velen was dit toch één van de mooiste soorten, vandaar de tevreden gezichten. |
Fotografisch was de visdief een beter object. Prachtig hoe hij rustig in het zonnetje op een rots zat te rusten. De europese kanarie, die ik al een paar maal gemist had, kon ik ook hier bijschrijven evenals een balkankwikstaart. |
We vermaakten ons prima en al vogels kijkend keerden we terug naar Kalloni. De mooiste plaatjes maakten we van deze roodborsttapuit met jong. |
Om 20.15 uur waren we terug bij onze appartementen. In het restaurant sloeg de ober ons voor te raden wat de prijs van het diner was. Zaten we minder dan 2 euro mis dan konden we gratis eten, anders betaalden we dubbel. Wij hadden weinig trek in gokken, maar wel trek in Chicken Dyonisos. Die smaakte prima en daarvoor betaalden we het normale tarief het liefst.
Soorten deze dag: 93, totaalstand: 152
|
|
|
