De omgeving van Malang

Eigenlijk hadden we vanochtend om half twee weer eruit gemoeten voor de zonsopgang bij de Bromovulkaan, maar Bram stelde gisteren voor om dit morgen op weg naar Kalibaru te doen, waardoor we vandaag een vrije dag hebben. Niet echt vrij, want Bram neemt ons mee naar allerlei bezienswaardigheden in de omgeving. Wel mochten we eens een keer uitslapen. Om negen uur staat Bram met een andere chauffeur, die ons vandaag rijdt, voor het hotel. Allereerst gaan we naar een fabriekje waar ze van sojabonen tahu maken. Voordeel van deze extra excursie is dat we nu niet van die heel toeristische dingen gaan bekijken. Het fabriekje is klein en een tiental werknemers staan in een warme ruimte te werken. We zien dat allereerst de bonen worden gekookt en daarna vermalen. De drab wordt gezeefd en daarna in houten bakjes gedaan tussen een linnen doek. De houten bakjes worden opgestapeld en bovenop komt een grote steen, zodat het vocht uit de drab wordt geperst. Het lijkt op kaasmaken, maar dan anders.

Na verloop van tijd worden de geperste blokken uit de bakjes gehaald en in blokjes gesneden. De blokjes worden gefrituurd en daarna verpakt om te worden verkocht. We krijgen alledrie een blokje tahu toegestopt en een blokje zout. De tahu, een vleesvervanger is vrij smakeloos, maar met zout erbij is het goed te doen. In de omgeving van het fabriekje wordt van alles verbouwd. Malang staat bekend om zijn plantages en de florerende landbouw. Via irrigatiekanalen houden ze het land voldoende nat, waardoor ze veel kunnen oogsten.

In Indonesië is het ons opgevallen dat mensen met dezelfde nering elkaar veelal opzoeken. Zo zie je in de steden hele straten met allemaal schoenenwinkels, zeilmakerijen, naaiateliers of Cd-winkels. We gaan nu naar een wijk in Malang waar ze allemaal bloemen en planten kweken. Allereerst bezoeken we een kwekerij die is gespecialiseerd in bonsaiboompjes, maar ook veel andere planten verkoopt.

Het iss warm en heiïg weer. Jammer voor de foto 's, maar ik probeer het beste ervan te maken. Er komen veel leuke objecten voor de lens: een vrouw met hoed aan het werk op het veld, Gina en Caroline, "goud"-zoekers langs de rivier en een struik met hele kale takken en mooie gele bloemen aan het einde ervan.

We rijden westwaarts Malang uit en komen in een bergachtig natuurgebied. We zetten de auto op een parkeerplaats en zien meteen een aantal gibbons in een boom zitten; volgens Bram een zeldzaamheid. Even verderop, onderweg naar de waterval, zit een groep makaken, die veel algemener zijn. We schieten wat aardige plaatjes - daarbij de leider van de groep in de gaten houdend, want ze kunnen gemeen fel zijn - en kopen nog wat chips en limonade bij de plaatselijke bevolking. De gepofte mais ziet er vooral leuk uit voor een foto.

Bram brengt ons weer terug naar Malang en we gaan lunchen in een authentiek Indonesisch restaurant met gamelanmuziek op de achtergrond. Het eten ziet er erg lekker uit en smaakt ook zo. De saté is heerlijk, vooral als je van pittig houdt. De tahu, die Bram met opzet heeft besteld vindt minder gretig aftrek bij ons, maar dat deert niemand.

Om 15.00 uur zijn we weer terug in het hotel. Gina wil meteen naar het zwembad, want ze heeft een "houten ..." van het zitten en wil nu eerst even bewegen. Ik denk er het mijne van, maar ga gewillig mee. We nestelen ons in de ligstoelen, ik zwem een twintigtal baantjes en Gina....., die doet een dutje! "Als ik nu ga zwemmen dan krijg ik het koud, dus ik wacht nog even", aldus haar commentaar op de vraag of ze niet gaat zwemmen. Het eind van het liedje is voorspelbaar: Gina gaat niet zwemmen!

's Avonds eten we lekker "Chicken sweet and sour" met witte rijst in het hotel, chillen nog wat op de kamer en gaan op tijd naar bed, want om half twee vanacht moeten we op.