Op Schiphol gaan we direct door de douane, omdat Han de boardingkaarten al thuis heeft uitgeprint. Inderdaad erg Han(dig). Deze keer hoeft niemand spullen af te geven. Piet is nog wel even de klos met een extra controle, maar ook dat verloopt verder soepel. We zijn ruim op tijd en nemen plaats in één van de restaurants waar we iets te drinken bestellen. Dat er ook gebak en koeken op tafel komen, was niet door iedereen besteld, maar wel neemt iedereen zijn deel.

Na een rustige vlucht van ruim twee uur landen we op Barajas in Madrid. Al snel klampt een "taxichauffeur" Han aan en maakt ons duidelijk dat hij ons naar het centrum kan rijden. Zijn auto in de parkeergarage heeft geen van de kenmerken van een taxi en ik krijg al wat argwaan. Op mijn aanraden vraagt Piet wat het kost, maar meer als "tarifa" maken we er niet van. Omdat we al in de auto zitten, maken we er verder geen punt van. We begrijpen weinig van wat de man zegt, maar horen wel dat de wedstrijd zaterdag is en niet zondag zoals we tot nu toe dachten. Het wordt een snelle rit, waar we van baan naar baan schieten en als we twintig minuten later voor het appartement staan, moeten we 65 euro afrekenen. Bijna tweemaal zoveel als normaal. Een les voor de volgende keer dus: vertrouw een snorder nooit!

Peter, wiens appartement we mogen gebruiken, staat ons al op te wachten. Na een korte inspectie, waarbij we constateren dat we daar een prima plek hebben, brengt hij ons naar een restaurant in de buurt van Sol, waar Han een bord met Iberische Ham verorbert en de rest zich tegoed doet aan een mixed grill. Het is gezellig druk en we gaan ons zeker vermaken hier. We nemen nog een afzakkertje op een terras op het plein Tirso de Molina tegenover het appartement. Om een uur of twaalf breken we op en in het appartement leggen we nog tot tegen half twee een kaartje. Daarna zoeken we onze matrassen op.