Op naar Sequioa NP na eerst nog even te hebben getankt. Bij het bezoekerscentrum even uitgestapt voor informatie. Dat was een goede greep, want mijn humeur was die ochtend fors gedaald na het zoekraken van mijn speciaal aangeschafte vogelboek voor Noord-Amerika. En ik - eeuwige optimist als ik ben - vermoedde dat we helemaal geen boekwinkel meer tegen zouden komen. In het bezoekerscentrum hadden ze echter van dezelfde auteur een nog uitgebreidere versie en die is toen aangeschaft. Probleem opgelost, zou je zeggen. Dat later in de week het boek weer tevoorschijn kwam toen ik een broek onderuit mijn koffer trok, was natuurlijk fijn, maar minder fijn voor mij was het dat ik dat nog vaak moest horen. Vooral omdat we in elk park wel een boekwinkel of boekenhoek hebben gezien.
De lager gelegen hellingen van Sequoia waren een bonte mengeling van kleuren. Er waren ook al bomen die, waarschijnlijk door de droogte, bruine bladeren hadden waardoor het tafereel soms een herfstachtige aanblik gaf. De temperatuur was echter zomers.

Sequioa NP ligt net als Yosemite NP in de Sierra Nevada, maar heeft een totaal ander karakter. Waar in Yosemite de granieten rotsen het beeld bepalen daar bepalen de met gigantische sequoia's beboste hellingen het panorama in Sequoia. De hoogste berg van de Sierra Nevada, Mount Whitney (4418m) ligt ook in Sequoia NP dat met Kings Canyon NP één geheel vormt. Beide parken zijn slechts beperkt toegankelijk voor auto's. Het is dan ook een paradijs voor wandelaars.
Het was flink klimmen met de auto, want vanaf het laaggelegen bezoekerscentrum (518m) moesten we stijgen naar Moro Rock op 2050m. In het laaggelegen deel zagen we we geen sequoia's en we vroegen ons af of we de bomen wel zouden herkennen, maar plotseling waren ze daar. Onmiskenbaar door hun kaneelkleurige stam en hun enorme omvang. Op de foto hieronder zie je twee exemplaren en vergelijk hun diameter maar eens met de rest van de bomen, die toch ook al zo'n 40 à 50 meter hoog waren. Daarnaast zijn sequoia's ook nog eens heel hoog. Ze kunnen 95m worden.

We lieten de sequioa's nog even liggen voor later op de dag en bezochten eerst Moro Rock. Ook alweer een granieten monoliet die met 2050m hoog boven de hellingen uittorent en net als Sentinel Dome een 360° uitzicht biedt. De steile helling is goed beveiligd en is met 400 treden te beklimmen. Boven wacht de beloning met een blik op bergen en bossen waar de sequoia's fier bovenuit steken.

Het volgende doel was Crescent Meadow. Een mooi gelegen bergwei waar we ook een stuk zouden gaan lopen. Om er te komen moesten we onder een omgevallen sequoia door. Best wel grappig en het geeft maar weer eens de enorme grootte aan van deze bomen.

Ook bij Crescent Meadow weer waarschuwingsborden voor beren, maar helaas lieten die zich niet zien. Wel een leuke wandeling gemaakt door het bos langs verschillende weides, waar de kans om beren te zien het grootst zou moeten zijn.

Op weg naar Eagle's View keerden oude tijden voor eventjes terug. Erik en Caroline liepen op het bergpad voorop, zoals ze dat vele jaren in Oostenrijk deden. Pa en ma kwamen er achteraan. Ik maakte foto 's en keek naar vogels en Gina hanteerde de videocamera. Het uitzicht bij Eagle's View was zoals de naam al suggereerde wijds en wonderschoon. De bergwereld heeft op ons nog steeds een speciale aantrekkingskracht.

Vanaf Eagle's View hadden we een mooi uitzicht naar het westen op de koepelvormige (Dome) top van de granieten monoliet Moro Rock waar we anderhalf uur eerder bovenop stonden.

De volgende en laatste geplande stop in het Giant Forest was die bij de grootste boom ter wereld, de General Sherman Tree. Hoewel drie boomsoorten hoger worden, minstens één soort langer leeft en er één boom is met een grotere diameter, is de Sherman de grootste boom qua inhoud. Met zijn bijna 34m omtrek is het werkelijk een gigant. Het is wel een toeristische trekpleister van de eerste orde, maar toch de moeite waard. Om nog een indruk te geven van de grootte van de Sherman Tree hieronder nog een foto van de volle lengte van de boom.

We stonden voor de keuze om door te rijden naar Wuchsachi Village en daar te kijken of we ergens konden eten of terug te rijden richting ingang waar we een veelbelovend restaurant hadden gezien. Voordeel van optie twee was dat we ook nog tijd hadden om bij het zwembad door te brengen. We kozen unaniem voor het laatste. Eerst zaten we aan een klein tafeltje buiten onder de parasol, maar we werden uitgenodigd om op het terras plaats te nemen. Het Gateway restaurant bleek voortreffelijk met heerlijke vleesgerechten en een terras langs de rivier de Kawaeh. Genietend van het eten scoorde ik en passant nog een American Dipper en een Belted Kingfisher.

We deden nog wat inkopen voor onderweg bij de plaatselijke supermarkt en brachten nog een paar uur door aan het zwembad, zodat we ook nog een kleurtje op konden doen. We hadden 's middags al een tafeltje besproken in het Gatewayrestaurant voor 's avonds en ook het diner viel goed in de smaak. De rekening was wel de prijzigste van de vakantie, maar de kwaliteit was dan ook prima.

Na afloop van het eten hebben we het niet laat meer gemaakt, want de volgende dag stond een lange rit naar Las Vegas op het programma. Het was een bijzonder geslaagde dag met mooie natuur, lekker eten en veel zon. Wat wil je nog meer in je vakantie?