Weer terug in Springdale eerst even getankt, iets voor aan de muur gekocht in de Lizard Shop en wat gedronken in Oscar's Café. De weg naar Bryce voerde door en langs Zion NP via de Zion-Carmel Highway en leverde mooie plaatjes op. Maar waarom staat Caroline twee keer op deze foto? Het zal altijd één van de raadsels van het Wilde Westen blijven.....!

Checkerboard Mesa is een bekende berg op deze route. De horizontale lijnen zijn gevormd door begraven zandduinen die door calciet (kalkspaat) en ijzeroxide aan elkaar gelijmd zijn. De vertikale lijnen komen minder vaak voor en zijn gevormd door spanning op het gesteente en door erosie. Beide lijnstructuren geven het dambordeffect.

We verbleven die nacht in Ruby's Inn. Naast een hotel/motel met diverse restaurants en souvenirswinkels ook allerlei Westernachtige activiteiten, zoals paardrijden en rodeo's. Wij beperkten ons tot het bekijken van de Canyon. We betrokken onze kamer in het Lakeviewgebouw en verkenden het zwembad. Omdat er alleen een binnenzwembad was besloten we deze middag Bryce Canyon te bezoeken en morgenochtend op tijd richting Lake Powell te rijden. Dat was geen verkeerde beslissing, want door de laagstaande zon die achter ons vandaan de Canyon bescheen, kregen we uitstekende omstandigheden voor het fotograferen. We reden in één keer naar het einde van de Canyon en begonnen ons bezoek bij het parkeerterrein van Rainbow Point. Bryce Canyon is vooral bekend om zijn Hoodoo 's, de pijlervormige topjes in het gesteente.

Het volgende uitzichtspunt was Black Birch Canyon. Overal hadden we een schitterend uitzicht op de kleurrijke Canyon.

De uitzichtspunten volgden elkaar snel op. Ponderosa Canyon was de volgende stop.

Op naar Agua Canyon. Ook hier weer allerlei verschillende kleuren. Toen er een grote wolk voor de zon trok hebben we gewacht tot het moment dat de zon weer in de Canyon scheen. Dat leverede spectaculaire kleuren op. Kijk hiervoor op de aparte pagina met grote foto 's van de Canyon. Het "wild" was ook hier erg tam. Het Muledeer liet zich zonder blikken of blozen vanaf zo'n 20m gemakkelijk op de foto zetten. Het meenemen van mijn telelens loonde hier weer eens de moeite.

Volgende stop: Natural Bridge. Hier had de natuur door erosie een brug in de rotsen uitgehouwen. De kloof, die achter de brug zichtbaar is, stak donker af tegen het okergeel aan de bovenkant van de zonbeschenen brug. Moeilijk om daar een goede foto van te maken. Caroline lukte dat nog het beste. Van haar is dan ook de foto hieronder.

Steeds maar weer nieuwe uitkijkpunten doemden er op. Hieronder Farview Point. Ieder punt heeft zijn eigen karakteristieken en geeft weer een andere blik in de Canyon. Hier overheerst het groen, waar elders rood, geel, oranje en bruin overheersen.

Eén van de laatste uitkijkpunten voordat we besloten een wandeling door de canyon te maken was Swamp Canyon. Ook hier weer veel contrast tussen de donkere schaduwen en de rotsen die in de felle zon lagen.

We kwamen nu bij het centrale deel: Bryce Amphitheater Region. De weg naar Paria Point was afgesloten, dus gingen we naar Bryce Point. Onderweg zagen we nog een kleine roedel Pronghorns aangevoerd door het mooie mannetje hieronder.

Na Bryce Point besloten we dat we genoeg hadden gezien en we reden naar Sunset Point om hier een wandeling te maken. We deden de Navajoloop; 167m de Canyon in en via een ander pad weer omhoog in zo 'n anderhalf uur.

Hierna vonden we het welletjes. We zochten onze kamer op, knapten ons wat op en schoven aan bij het buffet in Ruby's Inn. Dat was prima en we gingen dan ook na afloop tevreden naar de kamer, waar we de finale van het herenturnen bekeken voordat we onze ogen sloten. Wederom was het een fantastische dag geweest!