Op donderdag 14 augustus verlaten we Etosha en gaan op weg naar Waterberg waar we twee nachten in de Waterberg Guest Farm zullen overnachten. Het waterbergplateau wordt gekenmerkt door rode zandsteenrotsen met veel groene begroeiing.

Net na het verlaten van Okaukuejo zien we nog een laatste Giraffe langs de kant staan. De Neushoorn even verderop zetten we niet eens meer op de foto, omdat hij nogal verscholen staat. We willen ook niet te lang wachten, want we hebben nog een stevig stuk voor de boeg.

We zien vlak voor het verlaten van het park een Lilac-Breasted Roller (Coracius caudatus). Bij de Andersons Gate verlaten we het park en nemen op verzoek nog een werkneemster van de gate mee naar Outjo. We praten wat over Namibië met elkaar en zetten haar na een uurtje af in het dorp.

Daarna rijden we naar Otjiwarongo waar we tanken. Dan is het minder dan een uur rijden naar het Waterberg Guest House, waar we rond het middaguur aankomen. De eerste indruk is prima. We gaan eerst lunchen. Dat lukt prima met zulke dikke sandwiches.

Er is een zwembadje, een terras en een mooie tuin. Daar vertoeven we de gehele middag. Helaas ben ik snipverkouden en kan amper uit mijn ogen kijken.

We krijgen één van de vier Bush Chalets en dat is met recht een plaatje. Een pad leidt naar een mooi huisje met een klein terras, uitzicht op de Waterberg en twee douches, één binnen en één buiten.

We zien een heel grote sprinkhaan, een zogenaamde Green Milkweed Locust or Bush Locust, (Phymateus leprosus).

Vanaf onze ligbedden hebben we zicht op een poeltje, waar plotseling een familie Wrattenzwijn komt drinken.

Ik ga nog wat vogelen in de tuin van de boerderij en kan voor het eerst wat vlinders fotograferen. Ik zie een Oranjetip (Colotis antevippe) en een Purple Tip (Colotis ione). De vogels zoals een paar Sunbirds (Een mannetje Marico Sunbird, Cinyris mariquensis en een Female Scarlet-Breasted Sunbird, Chalcomitra senegalensis) en een Monteiro 's Hornbill blijven allemaal op afstand.

Borrelen rond het kampvuur

Om half zeven worden we verwacht rond het kampvuur voor een aperitiefje en daarna is het gezamenlijke diner. We zitten gezellig aan tafel met een stel uit Tilburg en genieten van het diner. De Duitse eigenaren zijn vanavond de gastvrouw en gastheer en er wordt veel Duits gepraat. Dit alles zorgt voor een koloniale sfeer, best wel grappig. Vanwege mijn verkoudheid en "'loopneus" maken we het niet al te laat.

Vandaag, vrijdag 15 augustus, is onze laatste hele vakantiedag en gaan we naar het Waterberg Plateau Park. De rit ernaartoe is slechts 30 kilometer en in het park gaan we eerst koffie drinken. Ook deze keer gratis!

Daarna willen we naar het uitzichtpunt, maar we nemen de verkeerde afslag. Echt lekker aangegeven is het niet. We lopen ruim anderhalf uur over een dicht begroeid pad, waar we nauwelijks iets zien en ook bijna geen uitzicht hebben. Boven ons is een rode rotsrichel, waar we wel dichterbij komen, maar nooit erop zoals we eigenlijk wilden.

We gaan daarna snel terug naar de Guest Farm, waar we de middag op het terras bij het zwembad doorbrengen. Gina had eigenlijk de gehele dag willen zonnen, maar ik moest weer zo nodig sportief doen. Achteraf hadden we beter naar het 10 kilometer verderop gelegen Okakara kunnen gaan. Een Hererodorp, waar we Hereromensen op de foto hadden kunnen zetten, maar daar komen we pas thuis achter.

Vanaf het terras zien we Bavianen (Baboons) bij het waterpoeltje waar gisteren de Wrattenzwijnen zaten.

De prachtig aangelegde tuin trekt veel vogels aan. Een Green-Winged Pytilia (Pytlia melba) en een mannetje Scarlet-Breasted Sunbird (Chalcomitra senegalensis) flisten voorbij, maar kan ik nog net vastleggen.

Hoog boven ons zien we de rode zandsteenformaties van het Waterbergmassief. In de tuin, waar allerlei mooie planten groeien, zoals cactussen, is een honingzuiger (White Bellied Sunbird, Cinnyris talatala) tussen de bloesem naar nectar op zoek.

Het is leuk vogelskijken in de tuin, waar een Grey Go-Away Bird (Corythaixoides concolor) vaste bezoeker lijkt te zijn. Met het kunnen vastleggen van een Long-Tailed Paradise Whydah (Vidua paradisaea), een Shaft-Tailed Whydah (Vidua regia) en een Crimson-Breasted Shrike (Laniarius atrococcineus), de nationale vogel van Namibië, ben ik erg blij.

Gina zit lekker te lezen terwijl ik vogels kijk. Natuurlijk ontbreken een appletizer en een cola niet om de dorst te lessen.

Later in de middag komt er bewolking, gelukkig een schaars fenomeen op deze vakantie. Als de zon zijn laatste schaduwen van de dag over het landschap werpt, staan de stoelen al weer klaar rond het kampvuur. Even later gebruiken we daar een aperatiefje en eten daarna gezellig aan de lange eettafel in het restaurant. We gaan op tijd naar bed, want we moeten morgen vroeg op om op tijd in Windhoek te zijn.

We staan zaterdag 16 augustus even na zes uur op en zitten om zeven uur in de auto richting Windhoek, maar niet na nog een laatste foto van de guestfarm te hebben gemaakt. Het is rustig op de weg, maar toch is er meer verkeer dan gedacht. We schieten lekker op en het eerste uur leggen we meer dan 100 kilometer af. Het tweede uur gaat bijna net zo goed, maar we stoppen onderweg om de ontbijtpakketjes op te eten. Ik ben snel klaar, want alle boterhammen zijn belegd met kaas. Ook Gina heeft hier geen trek in. Na drie uur rijden bereiken we Windhoek.

Inmiddels is het voor het eerst druk op de weg en de laatste vijftig kilometer gaan dan ook wat minder snel. We zijn om half elf bij Budgetcar, laten de auto vol tanken en leveren hem in. Dan checken we in en geven de koffers af. We zijn direct aan de beurt, er is nog niemand. We struinen de paar schaarse souvenirwinkeltjes af op zoek naar wat leuks en kopen voor ons zelf een Koedoe voor 220 ND. Als het winkelmeisje geen wisselgeld terug geeft van 250 ND, vraag ik er zelf naar. Dan zegt ze dat het beeldje 280 kost, wat dus nergens op slaat. Ik wil mijn geld terug of mijn wisselgeld krijgen. Ik loop naar het schap, waar ik een tweede Koedoe met prijskaartje pak en deze laat zien. Ze geef zonder verder commentaar of excuses mijn 30 ND terug. Gelukkig zijn dit soort praktijken zo goed als geheel aan ons voorbij gegaan deze vakantie.

We gaan cappuccino drinken en nemen er een croissant bij. Daarna gaan we op tijd naar de gate. Ook deze keer gaat het vliegtuig niet op tijd weg richting Johannesburg. Daar komen we vijftig minuten te laat aan. Dan moeten we nog langs een balie voor een stempel en komen in een rij met meer dan honderd mensen. Onder aanvoering van Gina piepen we - net als sommige anderen - een beetje voor en staan een honder meter verder weer in de rij voor de douanecontrole. Als wij daar aankomen gaat één van de twee poortjes direct dicht om niet meer open te gaan. Het gaat dus lekker langzaam. Uiteindelijk komen we wel op tijd bij de boardinggate, maar kunnen direct het vliegtuig naar Londen in. Het blijkt een Airbus 380 te zijn. Eerdere vluchten met dit toestel zijn ons goed bevallen, dus we stappen vol vertrouwen in. We kijken beiden twee films, genieten van een prima avond- en ochtendmaaltijd en tussendoor dommel ik lekker in op de klanken van zangeres Dido, die in mijn koptelefoon klinken. Gina kan echter niet slapen, dus voor haar duurt de nacht lang.

In Londen zijn we eerder dan verwacht en we halen het vliegtuig naar Amsterdam dan ook met gemak. Na een vlucht van drie kwartier staan we weer met beide benen op Hollandse bodem, laten ons ophalen door Park&Fly en rijden na een kwartiertje richting huis. De stilte in de auto valt op, de auto zoeft over de goed geasfalteerde weg. Dat was de afgelopen weken weleens anders. Om elf uur zijn we thuis.