Op dinsdag 5 augustus gaan we naar de Palmwag Lodge, waarvandaan we daags erna naar de Grootberg Lodge gaan voor een "Rhino-tracking". Dat we daadwerkelijk een Neushoorn (een Zwarte - of Puntlipneushoorn) zien is natuurlijk mooi meegenomen.

Even na elf uur rijden we richting Palmwag Lodge. We doen het kalm aan en bereiken via de gravelwegen van de C39 en de C43 de lodge na twee uur rijden. Onderweg zien we nog een mooie Black-Breasted Snake Eagle (Circaetus pectoralis), die eerst boven de weg cirkelt, maar als we gestopt zijn voor een foto al snel in een boom vlucht en vandaar naar een elektriciteitspaal wat verderop.

We checken snel in bij de lodge en binnen een kwartier zitten we lekker recht voor ons huisje op twee ligstoelen in een zacht windje, wat de temperatuur des te aangenamer maakt. Om drie uur is er gratis thee of koffie, dus daar maken we graag gebruik van. De Palmwag Lodge is mooi gelegen. Ze zijn er druk aan het bouwen, maar daar hebben we niet veel last van. Gina leest en ik ga aan de slag met mijn camera.

Ik scoor Red-Faced Mousebird (Urocolius indicus) en Lesser Masked Weaver (Ploceus intermedius), maar van beide soorten kan ik geen acceptabel plaatje maken. Als ik bij het uitzichtpunt ga kijken zie ik wel een schattig paartje Red-Eyed Bulbul (Pycnototus nigricans) dat lekker romantisch in het late middagzonnetje zit te knuffelen.

Een Hamerkop (Scopus umbretta) komt in het late middaglicht letterlijk in vogelvlucht voorbij. Met een lucky-shot staat hij er toch nog een beetje herkenbaar op.

De palmen in de tuin doen de naam van de lodge eer aan. Een Schildraaf (Pied Crow, Corvus albus) komt langzaam klapwiekend over. Toch ook nog even de Grootberg Lodge gebeld, hoewel Caroline van AAA vandaag nog had gezegd dat we er morgen om 06.30 uur moeten zijn voor de Rhino-tracking. Wat blijkt? We moeten er om 05.30 uur zijn. Goed dat ik nog even contact heb opgenomen.

Als het al schemerig begint te worden gaan we nog even de omgeving verkennen. Een typische Afrikaanse boom is de Bottletree (pachypodium lealli). De boom staat mooi te bloeien.

Het is al bijna donker als we terug gaan naar de kamer. De ondergaande zon werpt nog eenmaal zijn oranjekleurige licht op het wijdse landschap.

Na de soep krijgen we Oryxloin met aardappeltjes in de schil en pompoenenpuree. Voor fijnproevers geen culinair hoogstandje misschien , maar wij vinden het heerlijk.

Als toetje krijgen we flan met caramel en nootjes en schijfjes perzik. Het ziet er overheerlijk uit en het smaakt net zo! Daarna naar de kamer waar ik al om kwart over negen in slaap val. We moeten om 04.00 uur op, dus vroeg gaan slapen is zo gek nog niet.

Op woensdag 6 augustus gaan we vanuit de Grootberg Lodge een neushoornsafari doen. We moeten erg vroeg op, rijden door de pikdonkere Afrikaanse nacht over een bergachtige weg, staan voor twee gesloten slagbomen en zien wat beesten langs de kant van de weg. Erg avontuurlijk allemaal. Als de zon de hemel kleurt hebben we er al paar ijskoude uurtjes opzitten.

Rhino-tracking

De wekker gaat om 04.00 uur en nog voor half vijf trekken we de deur in het slot en gaan onze ontbijtpakketjes halen bij de receptie. Max, de bewaker, zou met ons meegaan naar de slagboom, maar zegt dat het allemaal geregeld is. We rijden weg en staan na een paar honderd meter toch voor een gesloten slagboom van de toegangsweg naar de lodge. Voordat ik om kan draaien komt er een slaperige jongen de slagboom van slot doen.

Een paar kilometer verderop staan we voor de veterinaire poort. Ook deze is gesloten, maar na een paar keer toeteren komt iemand de poort open doen. Het is aardedonker en naast een Zebra en een vogel (Griel?) is het stil op de weg. We bereiken de parkeerplaats van de lodge ruim op tijd en eten ons ontbijtpakketjes deels op. Als er een jeep stopt, denk ik dat we worden opgehaald en gooi ik de papieren zak met afval weg. Het blijkt later dat ik mijn eigen ontbijtpakket, met nog twee (bevroren) eieren, weggooi. Jammer! We krijgen een lift naar boven waar de rest van de gasten aan het instijgen is. We krijgen een poncho uitgereikt en we gaan op weg.

Het is ijskoud achterin de jeep en de wind snijdt door onze kleren. Ik heb maar twee laagjes aan, Gina gelukkig vier. Diep weggedoken in de poncho's en met onze rugzakken op de schoot als windscherm zitten we de eerste vijf kwartier uit. Echt lekker is het niet, maar we overleven het. Dan slaan we rechtsaf en rijden via een smalle weg het gebied in. We komen weldra op een uiterst smalle weg, zeg maar een pad, waar we even de benen strekken. Omdat we nu nog maar stapvoets gaan rijden en de zon opkomt, wordt het qua temperatuur ook aangenamer.

We zijn met een chauffeur, twee extra trackers (spoorzoekers), vier weinig of niets zeggende Fransen en een "local", die ook niet veel zegt. Gelukkig is de chauffeur gezellig en hij vertelt regelmatig allerlei wetenswaardigheden en de tracker die naast Gina komt zitten is ook een aardige jongen. Regelmatig wijst hij Gina allerlei leuke dingen aan.

Ook hier liggen er boulders in het landschap, die rood oplichten in de ochtendzon. Een Dassie staat op de uitkijk naar ......, naar wat eigenlijk? Er is nog niets bijzonders te zien in het uitgestrekte landschap.

Tussen de typische tafelbergen die het gebied kenmerken leven 11 Neushoorns in een gebied van 11.000 hectare (11 bij 10 km). De chauffeur kent ze allemaal bij "naam". Hij laat ons sporen van een Neushoorn zien en laat zien hoe je kan bepalen waar hij heen is gelopen en of het lang of kort geleden is.

De weg verandert even later in een spoor, dat we uiteindelijk de gehele dag zullen volgen. Het is vrij stil en een Dik-Dik en een paar Hartmans Mountain Zebra' 's zijn een tijdlang de enige hoogtepunten. Dan zien we een groepje Koedoes en een drietal Struisvogels, terwijl de spoorzoekers op pad gaan om een Neushoorn te spotten. Uiteindelijk lukt het de chauffeur er één te vinden. We nemen wat foto' 's en proberen te voet dichtbij te komen.

De Neushoorn heeft ons al snel "gezien". Waarschijnlijk heeft hij de auto gehoord, want zijn zicht is niet zo goed. Zijn gehoor en ook zijn reukvermogen zijn echter goed ontwikkeld. We sluipen dichterbij, maar sluipen met een man of acht in kurkdroog terrein gaat gepaard met veel knakkende dode twijgen en gerommel van rollende steentjes. We zien hem even dichterbij, maar dan neemt hij al snel de benen.

Gelukkig heb ik mijn telelens bij me en zo kan ik de Neushoorn toch nog redelijk goed in het landschap vastleggen.

Terwijl ik door de verrekijker de laatste glimp van de Neushoorn zie, neemt Gina een foto van mij met de IXUS. Opvallend is het kleurverschil met de Canon 5D. De laatste legt de kleuren natuurlijker vast, de IXUS maakt het kleurrijker dan ik me kan herinneren. "Missie Neushoorn"is geslaagd in ieder geval.

We rijden verder door het dorre landschap. Er is niet zoveel te zien, maar we komen wel regelmatig Koedoes tegen. Daarnaast een gigantisch grote Oorgier (Lapped-Faced Vulture). Een mooie soort is ook de Zwarte Arend (Verreaux 's Eagle). Helaas kan ik er geen toonbare plaatjes van maken. De auto hobbelt te veel en de dieren zijn te ver weg. Een mooi gezicht is de kudde Gemsbokken (Oryx gazella), die zich snel uit de voeten maakt.

De chauffeur stopt, we kijken om ons heen en zien dan een Double-Banded Sandgrouse (Pterocles bicinctus) met een drietal jongen op het pad lopen. De moedervogel vlucht tussen het struikgewas, de jongen blijven achter en houden zich stil, zodat ze goed te fotograferen zijn.

Een kudde Koedoes rent aan de overzijde langs de bergwand en houdt dan stil om het gevaar (ons) te onderzoeken. Door hun schutkleuren zijn ze nauwelijks te zien als ze niet bewegen.

Even daarna steekt er een antilope voorlangs de auto over en verdwijnt tussen het hoge gras. Het is een Steenbok (Raphicerus campestris), een soort die we nog niet hadden gezien. Opvallend zijn de grote oren. Het is overigens een geheel andere soort dan de Europese Steenbok.

De volgende dagsoort is de Giraffe (Giraffa camelopardalis). Een drietal staat een eind verderop van de bladeren te eten. Niet alleen de Giraffen, maar al het wild loopt behoorlijk ver weg en lijkt erg schuw, alsof er op hen gejaagd wordt.

We zien nog meer Koedoes en Mountain Zebra 's. Een paartje Swallowtailed Bee-Eaters zit net te ver weg en met tegenlicht op een tak op de uitkijk. Dan zien we - wel veel dichterbij - Impala 's en wel Black-Faced Impala 's (Aepyceros melampus petersi). Dit is een soort die met uitsterven wordt bedreigd, dus een waarneming ervan is speciaal. Deze Impalasoort is gemakkelijk te herkennen aan zijn M-vormige horens en de zwarte streep op zijn snuit, iets dat de gewone en veel algemenere Impala niet heeft. Overigens komen die hoofdzakelijk voor in Oost-Afrika en zijn schaars in Namibië.

Dan zie ik een scharrelaar vliegen. Het blijkt een Purple Roller (Coracias naevius) te zijn. Een nieuwe soort voor mij, die houdt van dor en doornig landschap. Helaas wat ver weg en wegvallend tegen de achtergrond.

Een andere soort, ook van dichtbij te bewonderen, is de Springbok (Antidorcas marsupialis). Dit is een antilopensoort, die overal erg algemeen is. Ze zijn te herkennen aan hun witte gezicht.

Als we een lunchstop houden bij een waterpoel neem ik geen tijd om te eten, maar ga kijken of ik wat vogels kan fotograferen. Er vliegt een Namaqua Dove (Oena capensis) rond en ook een Cinnamon-Breasted Bunting (Emberiza tahapisi). Vooral de laatste wil wel meewerken. De Namaqua Dove zag ik in maart ook al in Israël.

Na de lunch komen we nog wat groepjes antilopen tegen, nu wat dichterbij zoals deze Black-Faced Impala. Even later vliegt er een hele groep Monteiro 's Hornbills over, maar ik kan er geen goede foto van maken.

We rijden door de vallei onder de Grootberg Lodge en volgen de droge rivierbedding, soms in de bedding zelf rijdend, soms op de kant. Meer als een spoor kan het nog steeds niet genoemd worden. Langzamerhand wordt het wel steeds groener. Net voor het einde van de excursie zien we nog een Rock Monitor Lizard (Varanus albigularis). Ook dit monster is schuw en verdwijnt snel in het kruipelhout. Eigenlijk best apart dat ze schuw zijn, want wij hebben bijvoorbeeld deze gehele dag niet één andere jeep gezien en ook geen mensen in het terrein.

De verdere middag zitten we bij het zwembad. Ik laat mijn fotospullen even rusten en ga lekker wat lezen. Het was erg vroeg vanochtend en de dag was lang, dan is het nog lekkerder om te relaxen.

Het diner 's avonds is weer prima, maar het is in de open eetzaal al snel kil. Voor negen uur kruipen we al onder de dekbedden om ons op te warmen. De slaap laat dan niet lang op zich wachten.

Donderdag 7 augustus staan we om half zeven op. We ontbijten in het gezellige open restaurant, waar het nog fris is. De lucht is helder en blauw zoals altijd. Dat is één van de grote voordelen in dit land in deze tijd van het jaar.

Palmwag is een privéconcessie met veel wilde dieren en wijdse landschappen met verspreide heuvels, kopjes in het Afrikaans. In het gebied leven meer dan 100 leeuwen en cheetahs, maar omdat we hier geen gamedrive hebben gedaan, maar de Rhino-tracking van de Grootberg Lodge, hebben we geen tijd meer om daar meer van te zien.

Het huisje was lekker ruim, maar wel gedateerd. De toiletdeur was bijvoorbeeld een verrijdbaar scherm met locale print. Palmwag is ook één van de oudere accommodaties in Namibië, maar er wordt hard aan gewerkt alles te updaten. Ondanks de werkzaamheden hebben we daar helemaal geen last van gehad en was ons verblijf aangenaam.

We hebben besloten op tijd weg te rijden en daardoor in Opuwo nog een deel van de middag vrij te besteden te hebben. We rijden nog voor half negen de poort uit en stuiten gelijk op een groepje Springbokken.

Even verderop staat een groepje Gemsbokken, daarna zien we een Giraffe met jong en een aantal Mountain Zebra 's. Dit soort taferelen hadden we eerder verwacht, maar blijkbaar is dat pas hier reëel. Palmwag heeft overigens na Etosha het meeste wild in Namibië, dus zo gek is het niet dat we nu steeds op groepjes dieren stuiten. We hebben 93 kilometer te overbruggen naar Sesfontein, dus stoppen we niet steeds voor het wild en rijden door. Vlak voor Sesfontein slaan we rechtsaf en vervolgen de C43 richting Opuwo, onze bestemming voor vandaag.

Het gaat twintig kilometer prima, dan zien we een bord met 10 kilometer bochtige weg. Direct wordt de weg slechter en we bonken een paar maal tegen flinke keien op. Gina heeft op de kaart gezien dat dit de Joubertpas is en blijkbaar was het geld op om de weg te effenen. Ik zie in de verte een behoorlijk steile helling opdagen, die ik niet vertrouw. Ik zet de auto in z 'n twee en rijd naar boven. Eerst krijgen we 50 meter asfalt vol diepe gaten (geen idee hoe dat asfalt nu opeens hier komt) en dan begint een helling met veel keien en kuilen in de weg. De auto bonkt naar boven, maar slipt al snel op de losse keien en springt naar de geul links op de weg, die helemaal vol ligt met losse stenen.

De auto komt vast te zitten en hoe ik ook probeer, de wielen blijven slippen en de auto dreigt tegen de rotsen aan te glijden. Gina, inmiddels uitgestapt, probeert handmatig de auto in de juiste richting te duwen, maar dat heeft geen nut. Na meerdere pogingen probeer ik de auto naar rechts te sturen en gelijktijdig gas te geven. Het heeft tot gevolg dat de auto min of meer dwars op de weg komt te staan en daarna met de voorzijde naar het dal glijdt. Uit die positie krijg ik de auto weer op de weg en daar ben ik ontzettend blij mee. Als we hadden blijven steken dan hadden we in de " middle of nowhere" hulp moeten gaan regelen, maar er was kilometers in de omtrek geen mens te zien, laat staan auto 's of hulpdiensten. De laatste heb ik tot nu toe helemaal nog niet gezien. Toch probeer ik nog tweemaal naar boven te komen, de auto angstvallig in het midden van de weg houdend. Het is echter tevergeefs.

We keren om en rijden terug naar de splitsing vanwaar we de reisagent bellen. Met horten en stoten lukt dat, de verbinding is niet al te best en we moeten via Kaapstad bellen. Een rondcirkelende Zwarte Arend (Verreaux 's Eagle) is dan wel weer een buitenkansje om te fotograferen, maar leuk is het allemaal niet.
Uiteindelijk horen we van de reisagent dat er twee opties zijn: optie één is omrijden via een andere D-weg, optie twee is overnachten en het schema aanpassen. We hebben het wel gehad voor vandaag en kiezen voor het tweede voorstel en stellen voor in de Grootberglodge te overnachten.

De Grootberg Lodge heeft plaats en kan worden geboekt dankzij de inspanningen van AAA en zo zitten we geheel onverwachts om 15.00 uur cappuccino te drinken op het terras van deze prachtig gelegen Lodge, vanwaar we gisteren de Rhino- tracking hebben gedaan. Nu gaan we pas morgen voor twee dagen naar Opuwo, we slaan daarna de twee dagen Epupa over en gaan een extra nacht naar Dolomite Camp in Etosha. Dat betekent wel een tweetal nachten extra kosten, maar de route wordt dan wel een stuk korter, dus minder rijden en we hebben meer tijd in Etosha. 

Nee, geen Zebra op deze foto, maar Gina, die daar moet gaan staan van mij zonder het uitzicht te benemen. Het uitzicht is magnifiek, misschien wel het mooiste uitzicht vanuit een lodge in heel Namibië, dus dat is weer meegenomen.
Het eerste wat ik hier doe in het huisje is met mijn hoofd de deur uit de rails bonken. Ik probeer namelijk een kussen van een van de tuinstoelen op te rapen, maar had niet goed geluisterd toen Gina zei dat ze deur even dicht zou doen. Gina moet er vreselijk om lachen, vanwege mijn grote ogen na de botsing. Gelukkig doet helemaal geen pijn en de deur is ook weer zonder schade in de rails te plaatsen.

Gina fotografeert een Dassie Rat (Petromus typicus), die rondscharrelt op het terras. Aan de rand van het zwembad komen allerlei vogels drinken, zoals deze drie duiven. De soort is Speckled Dove (Columba guinea). Ik maak er wat foto 's van.

Het eten is voortreffelijk en na afloop zitten we nog even bij de open haard. We krijgen nog een dansuitvoering van de lokale bevolking, die deze lodge runnen. We hebben hier weer eens Wifi en besluiten Erik en Daphne te sms-en of ze willen skypen. Dat lukt en we kunnen dan met hen onze avonturen delen. We vinden ons best modern en maken gebruik van een iPad, een smartphone, SMS, Whattsapp en Skype. Ik vond het eerst allemaal niet zo nodig, maar het is nu toch wel uiterst handig; zeker als er soms wat mis gaat.

We drinken nog wat en gaan pas tegen half elf naar ons huisje. Laat voor ons doen. We slapen in ieder geval heerlijk in de ruime bedden en onder de lekker warme dekbedden.

Om kwart voor zeven wordt ik wakker, schuif de gordijnen open en geniet van het prachtige uitzicht. Ik probeer de zonsopgang op een foto vast te leggen, maar weet niet of dat echt is gelukt.

Inmiddels is het fris geworden in de kamer en ik stap onder de warme douche, maak Gina daarna wakker, die dan gaat douchen. De Grootberg Lodge en de huisjes werpen nog lange schaduwen op de berghelling als we gaan ontbijten. Het ontbijt is prima verzorgd.

Dan komt de volgende verrassing. Ernst, één van de medewerkers komt vragen welke wagen van ons is. Het blijkt dat onze auto een lekke band heeft. Ik vraag hem wat we het beste kunnen doen, waarop hij antwoord dat hij gaat helpen hem te maken. Dat is dan wel erg fijn, want we zitten tientallen, zoniet honderden kilometers af van een garage of werkplaats.

In plaats van nog wat rond te kijken, checken we dus uit en laten we ons naar beneden brengen waar ze met meerdere mensen aan het repareren van de achterband beginnen. Er blijkt een stukje ijzer in de band te zitten. Dat halen ze eruit en doen er een prop voor in de plaats. Dan de band weer oppompen en klaar is Kees. We zijn blij dat we zo geholpen zijn, betalen de band (het is een vrije gift - dus we doen niet lullig en betalen gul) en geven nog een fles witte wijn toe.

De Grootberglodge heeft bij ons een prima indruk achtergelaten. Mooi gelegen, lekker eten en uiterst vriendelijk en behulpzaam personeel.