Op zaterdag 2 augustus rijden we via de Spitzkoppe naar de Erongo Wilderness Lodge, die prachtig is gelegen in de Erongo Mountains en waar we uiterst vriendelijk worden ontvangen. We hebben gelijk al spijt dat we hier maar één nacht verblijven, dus proberen we van elke minuut te genieten.

De bewegwijzering in Swakopmund naar de B2 is ronduit mager, maar we gaan op ons gevoel in één keer Swakopmund uit en gaan richting Spitzkoppe, waar we een stop zullen maken, voordat we naar de Lodge gaan. We gaan via de B2 richting Okahandja. Het is weer heel erg stil op de weg en we rijden door een oneindig en desolaat landschap.

Even voorbij Osakus slaan we linksaf de D2319 op. We zien de Spitzkoppe al liggen, maar moeten eerst 17 kilometer gravel naar het westen overbruggen en daarna nog zo 'n zelfde stuk naar het noorden rijden. We worden voor het eerst geconfronteerd met een gravelweg en het zal voorlopig niet de laatste zijn. Het is even wennen aan het hobbelen en schudden van de auto, maar het heeft wel wat avontuurlijks.

De Große Spitzkoppe komt steeds dichterbij en de temperatuur is inmiddels behoorlijk opgelopen.

Bij de ingang van het park zien we gelijk al het typische boulderlandschap dat we vaker gaan zien. De boulders zijn van graniet, oranjekleurig en zien er afgerond uit.

De 1728 meter hoge Spitzkoppe ziet er vanuit het oosten niet zo spits uit, maar wel behoorlijk steil.

Bij de poort gekomen worden we aangesproken door een parkmedewerker, die ons een "kaart" (kopietje) van de omgeving geeft en wat vragen beantwoord. We pakken de rugzakken en slaan aan het wandelen. Het is toch wel erg heet om te lopen, dus we besluiten de auto te nemen om langs de bezienswaardigheden te rijden. Dan staat de bewuste medewerker naar ons te zwaaien en zegt dat we nog moeten betalen. Geen probleem, maar omdat hij ons een kaart gaf en de weg wees, dachten wij dat we door konden lopen. Overkomt ons weer.

We vragen of hij mee wil gaan en ons de weg wil wijzen. Hij heet overigens Frans (lekker Nederlands/Afrikaans). Voor 50 dollar per uur de man (euro 3,50 p.p.) is hij bereid mee te gaan en wij vinden het OK. Hij brengt ons naar twee plekken waar de SAN-mensen rotstekeningen hebben gemaakt en legt ons uit waarom ze het deden en wat voor betekenis de tekeningen hebben. Op de bovenste foto zijn het sluipende mensen op jacht, onder staat een Leeuw afgebeeld.

Tussendoor wijst Frans me op wat vogels, zoals de Rock Kestrel, (Falco rupicolis), een Larklike Bunting (Emberiza impetuani) en een Great Sparrow (Passer motitensis). Van de Rock Kestrel en de Sparrow schiet ik wat plaatjes. Als ik hem vraag waar de plek is voor de Herrero Chat, die hij zei te weten, hoor ik hem zeggen dat het nu te heet was. Ik geloof er werkelijk niets van, ik vermoed dat hij zo snel mogelijk terug wil zijn. Hij zit namelijk steeds net iets eerder in de auto dan wij.

Tenslotte komen we nog bij een rotsbrug waar we foto 's nemen. De foto die hij van ons neemt, vindt hij zelf geweldig; wij niet, want we vallen er bijna vanaf.

Terug op de B2 slaan we bij Karabib af naar Omaruru. De weg is nu geasfalteerd, dus het schiet lekker op. Rond half drie slaan we linksaf de D2315 op en na ruim 10 kilometer gravelweg zien we de ingang van de Lodge.

We worden met een jeep naar boven gebracht, want zonder 4x4 wordt dat lastig.

We krijgen een tent toegewezen. Deze ziet er leuk uit, is lekker ruim, heeft een terras en buiten een doucheruimte met alles erop en eraan.

We nemen een selfie op de terrasstoelen, maar omdat de zon hier niet meer schijnt gaan we naar het zwembad bij het restaurant.

De lodge ligt midden tussen de rotsen, heeft een mooi restaurant en een klein zwembadje. Na een half uurtje zitten we allebei op het terras, omdat het zwembad in de schaduw ligt. Gina leest een boek, ik heb mijn vogelspullen om me heen.

Een lekkere en koele verfrissing tussendoor gaat er natuurlijk altijd in.

Ik zie beneden ons een interessante waterpoel en besluit daar heen te gaan om wat op de plaat te kunnen krijgen en kom onderweg een Namibian Rock Agame (agama planiceps) tegen.

Ik slaag erin bij de waterpoel in het late middagzonnetje een aantal opnames te maken van een African Red-Eyed Bulbul (Pycnototus nigricans), een Southern Masked Weaver (Ploceus intermedius), een Laughing Dove (Streptopelia senegalensis) en een Rosy-Faced Lovebird (Agapornis roseicollis). Een leuke plek om vogels te kijken.

Op de terugweg naar de tent zien we een Kaapse Rotsklipdas (Rock Dassie, Procavia capensis capensis) in de struiken rond de tent naar voedsel zoeken. Het zijn grappige beestjes, die in groten getale rond de lodge aanwezig zijn.

We knappen ons een beetje op en schuiven om half zeven aan voor het diner in de uiterst gezellige en met een haardvuur verwarmde eetzaal. Het eten is excellent: soep, salade, witvis en een toetje.

Daarna nestelen we ons op de bank bij de open haard. Ik buig me over de cijfers en het vogellijstje, Gina leest een boek, althans dat probeert ze. Al snel vallen haar ogen dicht, dus we zijn voor tienen al in de tent.

Nou ja, tent? Noem je veertig vierkante meter met canvas overdekt een tent? Dan reken ik de buitendoucheruimte er niet eens bij. Als we in bed kruipen, is het al behoorlijk fris geworden, maar onder de dekbedden is het lekker, want daar vinden we tot onze verrassing een warme kruik. De service is hier top, ze komen je nog net niet instoppen.

We staan zondag 3 augustus om half zeven op en sluiten na een kop thee in de Erongo Wilderness Lodge, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de omgeving, aan bij de ochtendwandeling van ruim twee uur. Een aantal Rosy-Face Lovebirds zitten samen met wat Pale-Winged Starlings te drinken en te badderen in een waterplasje vlak voor de hut.

Terwijl het zonlicht de grashalmen voor ons prachtig op doet lichten, gaan we met een gids op pad in de nog frisse ochtend. Hoewel Gina thuis geen fan van vroeg opstaan is, heeft ze er op vakantie geen moeite mee, als er maar wat te zien valt.

Een White-Browed Sparrow-Weaver (Plocepasser Mahali) vliegt over naar zijn nest, dat werkelijk een kunststukje is.

We zien sporen van een Genetkat, een Koedoe en een Stekelvarken, maar de beesten zelf laten zich niet zien. 

De gids ziet een aantal Hartlaub 's Francolins (Pternistis hartlaubi). Een soort die hoog scoort bij vogelaars en niet altijd even gemakkelijk te zien is. Ik kan er zelfs wat leuke plaatjes van maken, dus dat is een buitenkansje.

Een vogel met de rare naam Grey-Go-Away-Bird (Corythaxiodes concolor) vliegt voorbij en landt in een boom vlakbij. In het er tegenoverliggende struikje zit een White-Browed Scrub Robin (Cercotrichas leucophrys) zijn liedje ten gehore te brengen. Een paar Monteiro 's Hornbills zitten op een rots prachtig in het licht, maar veel te ver weg voor een foto helaas. Het is zeker geen straf deze ohtendwandeling!

We zien onderweg meerdere Dassies (ook Hyrax genoemd), een knaagdierachtig familielid van de Olifant.

We zijn op deze prachtige ochtend op stap met een Namibische gids, een aantal Duitse mensen en een stel Kiwi 's, zoals het stel uit Nieuw-Zeeland zichzelf noemt. Een internationaal gezelschap dus.

We laten ons zelf maar weer ons op de foto zetten in het mooie ochtendlicht in de Erongo Mountains.

Ik spot zelf door de verrekijker een drietal Klipspringers (een antilopesoort), waar de anderen erg blij mee zijn. Bij de fotoimpressies is een vergroot exemplaar te zien.

Onderweg zien we ook nog twee Monteiro 's Hornbills, Bavianen en een White-Tailed Shrike, die ook vrij moeilijk te spotten is. Mevrouw Kiwi had deze soort hoog op haar lijstje staan, maar ze mist hem omdat ze door is gelopen. Ik mis wel de Rock Runner, die hadden ze dan weer wel. Je kan nu eenmaal niet alles hebben.

We zien vlakbij de lodge meerdere Dassies, waarvan ik er één mooi in het licht kan fotograferen.

Tegen half tien schuiven we aan voor het ontbijt, dat ontzettend lekker is. Ontbijten voor het open "raam" met uitzicht op de bergen en hordes drinkende vogels op een paar meter afstand van je tafel is niet echt een straf. Dit is toch wel een van de mooiste plekjes waar ik ben geweest. Mooi landschap, veel vogels, prachtige accommodatie, heerlijk eten en uiterst vriendelijk personeel.

De Famiilar Chat (Cercomela familiaris) is een veel voorkomende soort in Namibia. Deze zie ik tijdens mijn ontbijtje langs komen.

We relaxen nog wat bij de tent met een kopje koffie erbij , genieten van het zonnetje en lezen wat. Tot tweemaal toe staat een Damara Dik-Dik even verderop naar ons te kijken. Niet verkeerd allemaal. Om twaalf uur checken we uit en gaan we op weg naar onze volgende bestemming. De Erongo Wilderness Lodge en de omgeving hebben in ieder geval veel indruk op ons gemaakt. Mooie natuur, prima accommodatie, vriendelijke personeel en excellent eten.