Ons eerste reisdoel wordt Swakopmund. Daar verblijven we in de Beach Lodge en gaan we op vrijdag 1 augustus mee met de Living Desert Safari in de Dorobwoestijn. Beide keuzes blijken een schot in de roos te zijn en zo start onze vakantie dan toch nog goed, ondanks de vertraging.

Na een reis van 10 uur met Air Namibia - die gekenmerkt wordt door uiterst stugge stewardessen, die blijkbaar de cursus klantvriendelijkheid nog niet hebben gehad - doemt Namibië op door het raampje van het vliegtuig. Uitgestrekte vlaktes, wat bergen en een bruingroene vegetatie bepalen het uitzicht.

Om 07.00 uur landen we op Hosea Kutako, het nationale vliegveld van Namibië. Buiten is het nog behoorlijk fris, maar we zijn op het kleine vliegveld al snel binnen voor de noodzakelijke formaliteiten die nog wat tijd in beslag nemen. Dan zien we in de bagageruimte onze koffers al in een hoekje staan. Die zijn er gelukkig, want die hadden we na Amsterdam niet meer gezien. Het zit deze keer dus mee. Niet gedacht dat ik ooit zo blij zou zijn mijn koffer te zien.

We ontmoeten Lukas Damaseb, onze contactpersoon van African Ample Assistance (AAA) en hij helpt ons met allerlei vragen en met het ophalen van de auto. De auto die we zouden krijgen was een Nissan X-trail, maar daar hebben ze alleen een exemplaar met veel kilometers van. We besluiten akkoord te gaan met hun voorstel te kiezen voor een Misubishi ASX met 36500 kilometer op de teller.

In Namibië rijden ze links, dus dat is even wennen. Het links aanhouden op zich valt mee, maar regelmatig (het werkt op onze lachspieren) doe ik de ruitenwissers aan in plaats van het bedienen van de richtingaanwijzer. Als we de luchthaven afrijden krijgen we een beeld van wat ons te wachten staat op de wegen: wijdse uitzichten en nauwelijks of geen verkeer. Lukas wacht ons op in Windhoek, vergezeld ons voor een bakje koffie en wat boodschappen in Windhoek en geeft ons de vouchers voor de aanpassingen vandaag en morgen. We hebben namelijk besloten Sossusvlei over te slaan. Om nu 700 kilometer gravelweg te nemen en nauwelijks tijd te hebben om iets te bekijken en daarna ook in Swakopmund bijna niets te kunnen doen vanwege tijd gebrek, dat lijkt ons geen goed idee. We gaan dus direct naar Swakopmund en hebben daar een overnachting extra en kunnen mee met de Living Desert Safari, die we eerst moesten laten schieten vanwege tijdgebrek.

Hierboven een van internet geplukt plaatje van Sossusvlei, de bestemming die we wegens de vertragingen niet aandoen. Heel erg jammer, maar het is niet anders.

Op 31 juli nemen we om 10.30 uur de B1 naar Okahandja om vandaar naar het westen af te buigen richting Swakopmund, onze eerste bestemming voor twee nachten. In Swakopmund is het behoorlijk zoeken naar de lodge en na wel 25 keer de verkeerde knop voor het richtingaangeven te hebben gebruikt, komen we na 363 kilometer op de teller, aan bij de Beach Lodge.

We slapen in een kamer met de Afrikaanse naam Suiderkus. Een prachtige kamer met balkon, uitzicht op zee - de golven slaan zo ' n 50 meter voor ons kapot op de kust  - en een prachtige badkamer met vrijstaand bad, twee wasbakken en ook nog een douche.

Jammergenoeg is het mistig en toch wel fris met 14 graden. Onderweg wees de thermometer nog 31 graden aan. Ik zit een poosje op het balkon te lezen en Gina knapt een uiltje, na even op het balkon te hebben geposeerd voor een foto.

Even later laat ik de badkuip vollopen en zit ik (en later zitten we) heerlijk romantisch in bad. Wat wil je nog meer als bijna zestigjarige. Jammer alleen dat je er 72 uur voor uit moet trekken en 11.000 kilometer voor moet vliegen. 

Na een prachtige zonsondergang te hebben gevolgd vanuit onze kamer gaan we dineren in het Wreck - restaurant. De linzensoep en de krokante varkensdriehoekjes zijn heerlijk. Ook de pasta van Gina is een aangenaam en lekker kunstwerkje. Mijn sirloinsteak smaakt heerlijk, maar heeft nogal wat "zeen", dus die heb ik beter gegeten, maar een kniesoor die daar op let. Dan naar de kamer, de administratie doen, het verslag maken en nog wat lezen. Morgen weer op tijd op voor de desertsafari. De vakantie lijkt nu echt begonnen, hoewel ik de eerste mooie plaatjes nog moet maken.

Op vrijdag 1 augustus sta ik om half zeven op en neem een lekkere douche. Het is nog behoorlijk donker en als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat ik een uur abuis ben. Op mijn wekker staat nog de zomertijd van Nederland. Ik ga niet meer terug naar bed, dan maar wat lezen. Na een prima ontbijt met een blik op de Atlantische Oceaan staat Christopher Nel, onze gids voor vandaag, al voor de deur. Het wordt een hele leuke excursie met prachtige endemische soorten. We hebben geluk, wij hebben gisteren pas laten boeken door Askja en hebben daarmee de twee allerlaatste plekjes van de gehele maand augustus kunnen bemachtigen. Hebben we ook eens geluk dus.

We gaan vandaag niet voor de Big-Five, maar voor de Little-Five. In de woestijn is weinig of geen water, daardoor kunnen dieren er wel leven, maar niet groot in omvang worden. De eerste soort die we gaan zien is in het logo van het bedrijf verwerkt. Het is de Woestijngekko (Palmato Gekko - Palmatogecko rangei), een endeeem - hij komt dus alleen hier voor en nergens anders ter wereld - die in het zand zijn kostje bijeenscharrelt.

De zon schijnt nog niet, maar er is prachtig licht. Ik maak daarom een portretfot van Gina, die mij erg bevalt, terwijl Chris over de Dollarplant vertelt. Deze staat prachtig te bloeien en slaat water op vanuit de dauw die ierdere morgen hier over de woestijn ligt, dankzij de koude Benguelastroom.

Terwijl Chris op bijzonder inspirerende wijze een boeiend verhaal vertelt over het leven in de woestijn gaan zijn twee collega 's op zoek naar sporen van dieren. Op een gemarkeerde plaats graaft Chris even later een kuil en zoekt de gang op van een Woestijngekko.

Na enig zoeken haalt hij het diertje uit het zand. Het diertje is erg mak en heeft prachtige kleuren. Ik kan er een paar mooie foto 's van maken.

Chris zet de gekko weer terug in zijn "huisje".

Het volgende dier dat Chris uit het zand opdiept is een Fitzsimons Burrowing Skink. een blinde Skink zonder poten, die in het latijn (voor de pro 's) Typhlacontias brevipes heet.

Dier nummer 3 op de lijst is de Namaqua chameleon (Chamaeleo namaquensis) die in een dollarplant op insecten en ander eetbaar gespuis op zoek is.

Chris haalt een worm uit een potje en laat de kameleon deze met zijn ontzettend lange tong vangen vanaf zijn andere hand.

Langs mij heen lopend kan ik veel foto 's maken van het van kleur verschietende dier.

Op een duin lijkt er veel vervuild zand te liggen. Niets is minder waar. Het zand bevat veel ijzerdeeltjes (o.a. Hematiet) en die kunnen met een sterke magneet zo "opgezogen" worden. Het zand klontert in mooie bolletjes samen op de magneet.

Vanuit de auto(geloof het of niet) ziet Chris een gaatje in het zand. We moeten komen kijken en even later komt er een Cartwheeling Spider of White Dancing Lady (Carparachne aureoflava) uit het zand. Als de spin zich bedreigd voelt gaat hij met zijn poten zwaaien, vandaar de naam.

Als we nog maar net bekomen zijn van de show van de spin blijkt er even verderop een Gehoornde Adder (Horned Adder, Bitis caudalis) te zitten. Deze giftige slang komen ze niet zo vaak tegen, dus dat is een extraatje voor ons.

We gaan weer op pad en rijden door prachtige duinen (mèt ijzerhoudend zand). Toch nog een kijkje in deze woeste duinenwereld ter compensatie van het missen van Sossuvlei.

We beklimmen een duin en laten ons samen fotograferen. De duinen hier zijn minder geel en kleuren licht oranje.

We deden eerder een woestijnsafari in Dubai, maar nu gaat het niet om hard te rijden of om de cultuur van de woestijnbewoners, nu gaat het om puur natuur en natuurbehoud.

Chris ziet uit de auto de typische sporen van de Dwergpofadder. Hij gaat er achteraan en even later kunnen we het prachtige beestje bewonderen.

Dan is er een einde gekomen aan deze erg leuke en leerzame excursie. Chris brengt ons terug naar de Beach Lodge, waar we afscheid van hem nemen.

's Middags gaan we een ritje maken naar Walvisbay. Helaas blijven de wolken hardnekkig boven de kuststrook hangen. Bij het informatiecentrum kijken we even binnen en willen we wat drinken op het terras. Dat blijkt helaas gesloten. Dan rijden we naar de natuurlijke haven, waar we op de slikken vogels kijken. Het licht is zwak en er is veel tegenlicht, dus foto 's maken gaat niet lekker. Toch slaag ik erin een aantal soorten vast te leggen, zoals - met de klok mee: White-Fronted Plover, Kelp Gull, Lesser Flamingo, Cape Teal, Hartlaubs Gull en Flamingo.

Na anderhalf uur hebben we het wel gezien en rijden langs de kustweg terug naar Swakopmund. Er staat een stevige wind die behoorlijk wat zand opwaait.

We doen wat boodschappen in Swakopmund en pinnen geld. Het begint al aardig donker te worden, dus gaan we naar de Beach Lodge terug, knappen ons wat op en genieten daarna van een overheerlijk diner. Daarna lezen we wat en relaxen lekker op de kamer. Laat worden doet het niet. Het is behoorlijk koud aan het worden en dus kruipen we lekker onder het warme dekbed en slapen als roosjes.

Om 07.00 uur ben ik opgestaan, heb een douche genomen en de spullen ingepakt. Het ontbijt was lekker en we genoten nogmaals van het uitzicht op zee. Het was nog steeds mistig en fris. We hopen dat dit vandaag voor het laatst is voorlopig. Om 09.00 uur vertrekken we richting Erongo Mountains. We gaan via Spitzkoppe naar de Erongo Wilderness Lodge.