Canada 2024 - Clearwater

Ik sta om 07:00 uur op, want ik wil voor het eten een rondje doen om vogels te kijken. Als ik naar buiten stap is het zwaar bewolkt, maar droog. Ik loop over het park en zie of hoor niets. Totdat ik een groepje vogels hoog in een dennenboom hoor. Dan bemerk ik dat ik alleen mijn fototoestel met telelens bij me heb, maar niet mijn verrekijker. Niet handig, maar aan de pret komt toch al snel een eind want er vallen druppels, dus ik ben zo weer thuis.

Het Alpine Meadows Resort bevalt ons prima. Het is er rustig en mooi. Vanochtend is het dan nog niet zonnig, maar dat wordt in de loop van de dag beter. We ontbijten in het Boat House. Buiten hangen feeders voor kolibries, maar van de eigenaar hoor ik dat ze al anderhalve week niet meer zijn gezien. Waarschijnlijk op trek en vertrokken. We rijden kwart over tien het park af, richting Clearwater. Dat is 15 kilometer rijden en deels over een onverharde weg, dezelfde weg die we gisteren heen reden.

In Clearwater vragen we bij het Visitor Centre na wat je het best kan doen als je maar één dag hebt. Die vraag krijgen ze vaker en het antwoord krijgen we keurig ingetekend op een kaartje. De aanbevelingen komen vrijwel overeen met wat ik Lannoo’s autoboek las, dat ik voor de vakantie heb aangeschaft.  In de verte zien we het eerste blauw aan de lucht verschijnen.

Het Wells Gray Park staat bekend om de vele watervallen, waarvan er meer dan 40 zijn. We rijden de weg die door het park gaat noordwaarts en doen als eerste Helmcken Falls Viewpoint aan. Helmcken Falls is een prachtige hoge waterval, waar enorm veel water door een kleine opening wordt geperst. Rondom is het gesteente in duizenden jaren uitgesleten tot loodrechte steile wanden, waarin de structuur van de lagen is te zien.het gebied is van oorsprong vulkanisch en later in de ijstijd bedekten gletsjers het land.

We doen ook nog een trail langs de rand van de kloof. Er staat geen hek, dus het is wel zaak goed op het pad te blijven want nast ons gaat het steil naar beneden. De zon is gaan schijnen, maar er staat nog een frisse wind.

Na een uur zijn we weer terug. Nog snel een foto van Gina bij de waterval en dan weer door.

Vanaf hier rijden we naar ons meest noordelijke uitje over een onverharde weg naar Baileys Chute. Een prachtige waterval waar de zalmentrek te zien zou moeten zijn. (De foto is geleend van internet). De waterval is genoemd naar ingenieur Jim Bailey wiens boot hier kapseisde, waarbij hij verdronk. Gina wijst me nog op een prachtige libelle, die ik fotografeer, maar waarvan ik de naam niet weet.

We zijn benieuwd, maar worden niet teleurgesteld. We zijn nog maar net op het platform en we zien twee enorme zalmen de waterval omhoog nemen. Het zijn Chinookzalmen op weg naar de paaiplaatsen. De Chinook is de grootste zalmsoort en kan wel 8 tot 22 kilo wegen. Mooi om te zien en knap van die vissen dat ze tegen de sterke stroming op kunnen zwemmen. Ik slaag erin een paar vissen te filmen of op de foto te zetten.

Op de terugweg doen we Dawson Falls aan, een erg brede waterval, maar niet heel hoog. Wel imposant! We hebben weer eens te weinig eten en drinken bij ons. Niet fijn en er is maar één restaurant onderweg en dat gaat pas in de avond open.

Tenslotte rijden we naar de Spahat Falls. Deze is hoog en smal. Op een informatiebord zijn de hoogtes en breedtes van de door ons bezochte watervallen af te lezen. Zo hebben we alle vormen wel gehad. Vanaf het platform zie je ook goed de diepte van de Helmckenkloof.

In Clearwater doen we boodschappen- misschien te veel, maar ja ik heb honger - en tanken we. Dan is het nog 40 minuten naar het Alpine Meadows Resort. We eten vanavond thuis. We hebben tenslotte een keuken. We eten tomatensoep vooraf, noodles als hoofdgerecht en een lekker toetje na. Het is eigenlijk lekkerder dan de hamburger gisteren. We pakken al zoveel mogelijk in en vallen al snel in slaap.

Dinsdag 10 september schijnt de zon al lekker als we opstaan. Bij het ontbijt  vragen we aan de eigenaar een tip voor de route naar Whistler, die hij graag geeft. We checken uit om 09:10 uur en gaan op zijn aanraden direct zuidelijk. Hierdoor hoeven we niet eerst 40 minuten naar het noorden over de onverharde weg naar Clearwater.

Ook hier is de weg onverhard, maar we rijden direct in de goede richting. We komen bij een brug en slaan rechtsaf. Na een half uur komen we bij een pontje dat met een kabel over de North Thompson River getrokken kan worden. De “ferryman” had ons blijkbaar al gezien want het pontje is al aan de oversteek begonnen.

Er kunnen maar 2 auto's op het pontje. Onze auto zit van achteren wel helemaal onder het stof door het rijden op de onverharde weg.

We worden keurig overgezet en nog wel gratis. De vraag: “Who pays the ferryman?” naar de bekende tv-serie, werd door de eigenaar van het resort al beantwoord. De plaatselijke bestuurders vonden de pont dusdanig noodzakelijk dat zij de kosten betalen.

We zijn inmiddels in het kleine plaatsje Little Fort beland waar we de achterruit schoonmaken en chocolademelk kopen. We zien ook nog enkele stoere trucks waar ik foto’s van maak.

Als we weg willen rijden vliegt er een roodkopgier vlak over de parkeerplaats die ik goed kan fotograferen. We werden aangeraden van hieruit de met 24 genummerde weg naar het westen te nemen, iets langer, maar mooier dan direct zuidwaarts naar Kamloops, de weg die we op de heenweg namen. Deze 24 is prachtig gelegen en gaat langs diverse meren en door dichte bossen en is heerlijk rustig.

Bij 94 Mile House kruisen we Highway 97 en slaan af in zuidelijke richting. Deze weg is iets drukker, maar vierbaans en ook hier is het landschap prachtig. De weg gaat over in tweebaans en al snel bereiken we Clinton waar we stoppen voor een prima kop cappuccino bij een gezellig klein café, The Junction Coffee House. Hier raak ik ook nog aan de praat met een Nederlands stel die gisteren ook de zalmen aan het fotograferen waren bij Baileys Chute. Zij hadden ons niet gezien, wij hen wel.

Na de koffie rijden we zuidwaarts tot aan de splitsing met Highway 99. We slaan af naar het westen en volgen de laatstgenoemde weg. We nemen een korte pauze en maken wat foto's bij het Railway Tunnel Viewpoint. We zien de Fraser River stroen in de kloof langs de rivier. De Fraser River mondt in de oceaan uit bij Vancouver.

Dit is niet het mooiste deel van de reis, maar omdat we hier konden stoppen, hebben we wel foto's ervan. Het is er voral woest.

We rijden verder richting Pemberton en passeren Duffy Lake waar we even stoppen voor een paar foto's. Hier is het landschap weer veranderd in hoge bergen, naalbossen en meren.

We zien onderweg regelmatig hele vreemde Indiaanse namen. Op dit bord heb ik er een paar aangegeven.

Rond 16:00 uur checken we in bij het Hilton Hotel in Whistler dat veel grote hotels herbergt en vooral als wintersportplaats bekend is. We kunnen de auto in de garage stallen, maar staan voor een gesloten kelder. Als we binnen navraag doen dan horen we dat we de keycard langs een sensor moeten halen. Hoe provinciaals zijn we eigenlijk! We moeten er weer om lachen. Bij navraag bij de receptie blijkt dat we tickets voor de Peak2Peak gondel daar kunnen kopen, dus dat doen we gelijk. Daarna lopen we alvast een keer naar het dalstation van de Blackcomb gondola, zodat we morgen weten hoe we moeten lopen. Hier is de grillbar Milestones waar we gaan eten. Gina bestelt een Thai Green Curry Bowl en ik een Charred Chili Lime Butter Back Cod. Allebei overheerlijk. We hebben deze vakantie nog niet zo lekker gegeten. Om half acht zijn we terug in onze studio. Morgen Whistler en de omringende bergen verkennen.