Omdat het hotel in Ifaty nog bezet is, gaan we op zondag 5 augustus niet verder dan Toliara waar we in het Victoryhotel de nacht doorbrengen. Vervelend is het niet, want het is een prima hotel met een zwembad en heerlijk eten, dat we als compensatie gratis krijgen. De weg er naartoe is lang, maar we passeren enkele leuke punten, zoals een mijnbouwstadje, een plek met boababbomen en een dorp met hutten van de Bara's. Bij elke stop worden de toegestroomde kinderen door Patrick in een rij opgesteld en dan krijgen ze iets te eten.

Ondanks de ellende van gisteren hebben we redelijk goed geslapen, maar we hebben nog steeds geen stroom, dus we laden de telefoons op het terras van het motel op voor en tijdens het eten. Om kwart voor negen vertrekken we richting Toliara. We laten de was achter bij de wasvrouwen en rijden met de bus zuidwaarts. Het landschap is wijds, droog en vrijwel boomloos.

Niet lang na ons vertrek rijden we door Ilikaka, een mijnbouwstadje. De mijnbouw is een van de pijlers van de economie, maar helaas vloeit er veel geld naar investeerders uit Thailand en Sri Lanka. De lokale bevolking probeert een graantje mee te pikken. Terwijl vrouwen de was doen in de rivier zeven de mannen het grind in de hoop een of meer saffieren te vinden. Het is een rauw bestaan, gezien de kleding die ze dragen.

Even verderop zien we een tweede groep gelukzoekers. De rode aarde zorgt voor een kleurrijk tafereel, wat ik maar wat graag op de foto vastleg.

Bij het Zombitse-Voibasia NP gaan we even de bus uit om de benen te strekken. Ik hoop vanaf de weg nog wat dieren te spotten, maar het is al te laat in de ochtend en dus te warm, maar het is wel even lekker om een stukje te lopen op een reisdag. Bij de ingang van het park staan aparte planten, maar ik weet de naam er niet van.

We passeren de eerste baobabs, gigantische bomen, die ondersteboven lijken te staan. De kruin lijkt op het wortelstelsel van een boom. Deze boom heeft meer dan 30 Grote Zilverreigers als versiering in zijn takken. Onder een tamarindeboom maken we een lunchstop, waarbij we de zelf meegenomen lunch opeten.

Ook bij de volgende baobab stoppen we voor een foto, zodat je goed kan zien hoe groot de bomen zijn. De jeugd stroomt direct toe en krijgen van Christian en Patrick iets te eten., maar eerst moeten ze netjes in een rij gaan staan van hen.

Onderweg passeren we vele kleine dorpjes en als we Marjan vragen om een keer te stoppen voor wat foto's stoppen we bij het eerste dorp. De Bara, de stam die hier leeft, wonen er nog onder primitieve omstandigheden. het enige stenen gebouw is de kerk vermoed ik. het katholicisme is wijd verspreid, maar de mensen doen ook veel aan voorouderverering. Ook hier komen er weer drommen kinderen en enkele volwassenen op ons en de bus af in de hoop wat water of voedsel te bemachtigen. Water halen doen ze hier op de fiets, gezien de grote jerrycans achter op de fietsen van enkele mannen.

Des de diepr we de binnenlanden intrekken des te armoediger worden de hutjes. We stoppen nog eenmaal om iets uit te delen. Twee dingen vallen op: sommige vrouwen lopen erbij alsof het winter is en daarnaast brenegn heel veel vrouwen klei op hun gezicht aan om dat tegen de zon te beschermen.

Het Victoryhotel is een mooi driesterrenhotel met zwembad, waar we het diner door Djoser aangeboden krijgen ter compensatie. We nemen het ervan met soep vooraf, kip met rijst en groenten als hoofdgerecht en vruchten na. Voor het eerst bestellen we ook nog een koffie en dus wordt het een lange, maar erg gezellige avond. Vanaf tien uur probeer ik de week achterstand van het verslag te halveren en dat lukt me in een uur. We zijn klaar voor de laatste week van onze reis.