Ons volgende reisdoel is Fianarantsoa, een grote stad van waaruit we een tocht gaan doen over de Matsiatrarivier. In uitgeholde boomstammen worden we door de dorpelingen uit de regio over de rivier gepeddeld. Het is een primitieve tocht, maar een geweldige authentieke ervaring. Geen andere toeristen te bekennen, geen geraas van buitenboordmotoren, maar alleen het gezang van de peddelaars op de achtergrond, die er zichtbaar plezier in hebben.

Na het ontbijt verlaten we Ranomafana en gaan op weg naar Fianarantsoa. Even buiten het dorp Ranomafana stuiten we op de Cascade Namorana. We nemen een moment om wat foto's te maken van de stroomversnellingen in de rivier. Ook de mooie bloemen die op de rotsen groeien zijn de moeite waard. De soort is Streptocarpus Hilsenbergii. Het opzoeken van de namen van dieren en planten vind ik altijd leuk, maar hoe nuttig het is voor anderen, dat vraag ik me wel af.

We rijden zuidwaarts met de bus en onderweg zien we veel boeren die met groepjes zeboes onderweg zijn van of naar de markt in Ambavalao, de grootste rundermarkt van Madagaskar. Een ander beeld dat we zien zijn de kleine karretjes waar veelal jongeren mee onderweg zijn om water te halen. Ze rijden ermee gewoon op de "rijksweg" voor zover je daarvan kan spreken. Het is in ieder geval de hoofdweg waarover je heen moet rijden als je naar het zuiden of het noorden wil. Hoewel het naar onze maatstaven helemaal niet druk is, rijden er wel grote vrachtwagens op deze weg, dus gevaarlijk blijft het.

Een ander beeld dat prominent aanwezig is in deze streek is het maken van stenen voor de huizenbouw uit klei. Na het uitsteken met een mal worden de kleistenen op elkaar gestapeld en daarna naar een steenovern gebracht. De steenovens staan gewoon langs de weg en worden op hout gestookt dat op primitieve karren naar de oven wordt gebracht. Hier geen discussie over CO2-uitstoot, maar een alledaags gezicht. Dat daardoor het gehele land ontbost dreigt te raken is een bijkomend probleem, waar nog geen oplossing voor is, maar dat wel goed in het landschap is te zien.

Nadat we de koffers in het hotel in Fianarantsao hebben gedropt, gaan we direct met de bus op weg naar de Matsiatrarivier voor een kanotocht. We rijden door Afrikaanse landschappen met mensen lopend langs de weg, met akkers en vooral ook met veel kuilen, waardoor we slechts langzaam opschieten.

Door de lage snelheid geniet ik nog meer van het landschap en als we uitgestapt zijn , zijn daar natuurlijk weer de lokale mensen die ons nieuwsgierig aanstaren. Het is heerlijk weer, de bomen staan in bloei en we zijn heerlijk op het platteland met de karakteristieke dorpjes.

Omdat de weg geblokkeerd is, moeten we een klein stukje lopen. Helemaal niet erg, want je ziet van alles onderweg en je krijgt de lokale jeugd als begeleiding erbij. Het gebied is bezaaid met een lappendeken aan ijstvelden .

Voordat we gaan kanoën, hebben we nog een pick-nick. Het ziet er goed uit, maar ik heb zelf nog steeds geen honger. Ik houd het bij een paar bekertjes cola en een banaan en een snack.

Dan gaan we op weg naar de rivier waar de kano's op ons liggen te wachten. We lopen vlak langs de zeboes., een apart soort rund met een bult op de rug.

Het is heerlijk rustig op de rivier, het weer is aangenaam en we genieten volop van alles wat we zien onderweg.. De boten liggen laag op het water en zijn niet heel erg stabiel, dus het is wel zaak om rustig te blijven zitten.

Halverwege moeten de stuurlui even wat gaan eten en stappen wij ook even uit. Onze gids, een lid van de Betsileostam, vertelt dat Betsileo de "onoverwinnelijken" zijn.

Vier plaatselijke mannen varen niet mee, maar lopen gelijk met ons op op de oever en helpen bij het aan land gaan.

Tegen de stroom in moet er geboomd worden, een zwaar karwei met de logge boten.

Als we aan het einde van de tocht aan wal komen, staan er natuurlijk alweer kinderen ons op te wachten. Gina heeft stiften en kleurboekjes meegenomen vanuit Nederland die gretig aftrek vinden onder de jeugd.

Er zijn veel rijstvelden in deze omgeving. Het echte seizoen moet nog beginnen, maar de veldjes met zaailingen steken felgroen af tegen de rest van de akkertjes. We hebben hier al meer rijstvelden gezien dan in Indonesië destijds.

Met een paar laatste blikken op het mooie landschap langs de Matsiatrarivier eindigt ons avontuur. De bus haalt ons op en na een paar smalle bruggetjes verlaten we het gebied en gaan terug naar Fianarantsoa waar we in het hotel de avondmaaltijd gebruiken en dan op tijd het bed in duiken.