Vrijdag 27 juli hebben we een reisdag. Kwart voor zeven staan de koffers op het balkonnetje van het huisje en gaan we eten. Om half acht gaan we de bus in voor een lange trip. We gaan westwaarts terug naar Antananarivo en van daaruit zuidwaarts naar Antsirabe, ons volgende reisdoel voor twee nachten. Morgen gaan we wandelen bij een kratermeer, pick-nicken en daarna op de mountainbike terug naar het hotel.

Het is druilerig weer als we de jungle achter ons laten en het landbouwgebied passeren op weg naar de hoofdstad. Het is een lappendeklen van rijstvelden en akkertjes, afgewisseld met plekken waar ze uit klei bakstenen maken.

We rijden weer door en maken af en toe een stop, zoals hier bij een winkeltje in een dorp dat niet uit veel meer bestaat dan een straat met huizen en zowaar een paar kleine hotels. Omdat de bus nogal krakkemikkig is en de helft van de plaatsen erg krap zijn of slechte stoelen heeft, is niet iedereen tevreden met zijn of haar plek. Onze mening is daarom ook dat met zo’n bus alleen met minder mensen gereden zou kunnen worden. Dat is dan gelijk een van de weinige minpunten van deze reis. We melden het aan het einde van de reis ook aan Djoser.

De bij een tankstation in Antananarivo gekochte lunch van croissants, rozijnenbroodje en yoghurt eten we zittend langs de weg op, genietend van het uitzicht op de rivier en de groene begroeiing. Tenminst de meeste van de groep doen dat. Ik maak liever foto's en Gina maakt een rondje langs de kramen. Niet dat er wat gekocht wordt, wij kijken wel, maar kopen, ho maar! Met een laatste blik vanuit de busop een hakende vrouw rijden we weer door.

Het is een lange dag. De afstand valt eigenlijk wel mee, maar 60 kilometer per uur gemiddeld halen we niet. De bus mag maar 80 en de verschillende stops kosten ook tijd. Steeds wanneer de bus stopt, staan er binnen no-time vrouwen en kinderen rondom de bus, iets waar we aan gaan wennen. Als de zon steeds lager aan de horizon staat en het verkeer tot een enkele vrachtwagen gereduceerd is, komen we in de buurt van het hotel in Antsirabe.

We arriveren om half zes in hotel Hasina dat midden in de stad Antsirabe is gelegen. Om zeven uur gaan we naar een restaurant waar ook livemuziek is. Het is wel gezellig, maar blijkbaar kunnen ze de drukte niet aan. De soep en het hoofdgerecht komen tegelijk, de biefstuk is lauw en uiteindelijk zitten we om tien uur al twintig minuten te wachten op de rekening. Niet alleen ik wordt daar ongedurig van en uiteindelijk lappen we allemaal ons portie bij Marjan, die afrekent. Fooi geef ik deze keer niet, ondanks het feit dat we voor twaalfvijftig hebben gegeten. Op de kamer zien we dat ook Caroline en Sytse zijn geland, dus ook voor hen begint het toernooi en de vakantie in Canada.

Zaterdag 28 juli. Ik ben al vroeg wakker en dus stap ik uit bed en  maak ik het verslag af. Vandaag gaan we wandelen en fietsen vanuit Antsirabe. We ontbijten prima bij een zaakje om de hoek en gaan op weg met de bus. Als we afslaan van de hoofdweg komen we op een onverharde weg met veel kuilen en veel voetgangers, dus we rijden stapvoets. We gaan eerst naar het kratermeer Andraikiba waar we omheen gaan wandelen. Bij de bus zijn er weer veel locals die van alles aan je willen verkopen.

Als we eenmaal onderweg zijn, haakt de aanhang van verkopers al snel af en wordt het rustig. We komen alleen nog een paar mannen tegen die blijkbaar houtskool uit de bergen hebben gehaald en verder een enkele toerist. Het kratermeer Andraikiba heeft prachtig heldergroen water en de omgeving is al net zo groen.

Gina en de chauffeur worden door mij op de foto gezet, zodat we hem in ieder geval goed kunnen herinneren.

Het is prachtig weer en toch niet te warm. Ik geniet van de natuur en van een Madagascar Grebe, die op het meer dobbert, net als wat toeristen die eerst van een rots afspringen en daarna lekker zwemmen. Wij beperken ons tot wandelen, ook leuk. De weinige vogels willen niet erg meewerken voor een foto, maar wel een Grass Yellow, een mooie groengele vlinder.

De lunch gebruiken we in het veld. Het ziet er goed uit en er is van alles. Toch gaat het mij niet goed bevallen, maar dat zou later blijken.

Wij zijn geen kampeerders, maar we passen ons aan. Ze hadden erg hun best gedaan en dus wij deden ons best van alles wat te eten.

Terwijl ik mijn bord leeg eet, zie ik een Lesser Vasa Parrot bij het huisje tegenover ons en achter mij zitten een paar plaatselijke schoffies die het reuze interessant vinden die toeristen in de gaten te houden. Ik neem nog een foto van Gina met het schrale landschap op de achtergrond.

Na de lunch zoeken we een mountainbike uit, trekken handschoentjes aan en zetten een helm op. Dan gaat het over de onverharde weg hellingaf richting Antsirabe.

Ik geniet ervan. Lekker sportief buiten bezig zijn in een nog onbekend land is een van mijn favoriete bezigheden. Waarom Madagascar het Rode Eiland wordt genoemd wordt hier en daar duidelijk. De grond bevat soms veel ijzer en kleurt daardoor roestbruin.

Onderweg hebben we bekijks van de bevolking en weer valt het grote aantal kinderen op. Dat is ook wel een van de problemen in Madagascar. De gezinnen zijn groot en veelal is het inkomen te klein om alle monden goed te voeden.

Na behoorlijk wat kilometers komen we aan bij het Tritrivameer. De hoogtemeters hebben we gehad, nu nog terug naar het dorp. Onderweg naar Antsirabe begin ik me steeds minder goed te voelen. Eerst denk ik dat mijn zadel te laag staat waardoor ik in elkaar gedrukt op de fiets zit en daardoor last van mijn lijf krijg.

Als we bij het inleverpunt van de mountainbikes komen, staat er een tafel met drankjes en gebak klaar. De drankjes zijn van het huis, maar het gebak is van Marjan, want die viert vandaag haar verjaardag. Ik sla het gebak af en hoop met een cola mijn ingewanden te bedwingen, maar al ras daarna komt de cola er weer uit. Misschien een beetje raar verhaal, maar ook het toiletbezoek is een belevenis. Het toilet is kapot en je kan niet doortrekken. Best wel naar met meerdere mensen die zich niet helemaal jofel voelen. Ik ben gelukig wel de eerste, maar voor ik door heb dat het doorspoelen nu met een pannetje moet, dat duurt even. Ik moet er dan wel bij zeggen dat het water uit een grote ton moet komen, die niet in het toilte staat, maar in het gangetje ervoor. En de rest maar wachten.

Het eten sla ik over, maar Gina gaat met de groep mee en maakt deze mooie sfeerfoto. Voor mij wordt het een lange avond waarbij ik me hondsberoerd voel en alles eruit gooi De details zal ik de lezer besparen. Ik vermoed dat het een voedselvergiftiging is, maar wat de werkelijke boosdoener is, blijft onbekend.