Vakantie Längenfeld 2005

Hans
Gina
Caroline

Vrijdag 22 juli - Vertrek uit Nederland

Omdat de laatste jaren de slaap steeds onderweg toesloeg vertrokken we deze keer om half zes in de ochtend, een uurtje later dan normaal. Het bleek een goede greep. Zonder files kwamen we redelijk fit om kwart over vier aan bij hotel Rita in Längenfeld. Dit jaar alweer voor de zevende keer in evenzoveel jaren. Deze keer waren we echter voor het eerst zonder Erik in Oostenrijk. Even wennen dus, maar zo gaat dat met opgroeiende kinderen.
 

 


Zaterdag 23 juli - Inlopen naar de Guben-Schweinfurter-hütte


Na het uitstekende ontbijtbuffet met de auto naar Niederthai op 1538m. Vandaar via de Larstigalm - zie foto rechtsboven - naar de Guben-Schweinfurter-hütte, die op 2034m is gelegen. Het was uitstekend wandelweer: droog, half bewolkt en niet te warm. Deze tocht is een leuke wandeling om te acclimatiseren. Vanaf Niederthai loop je in drie kwartier, langzaam steigend, langs de beek naar de Larstigalm. Weer drie kwartier verder ligt de Guben-Schweinfurter-hütte. Dit jaar hebben we geen gemzen hier gezien, maar wel een steenarend, die op zoek naar voedsel langzaam langs de bergflank zweefde.
 

 

Zondag 24 juli - Naar grotere hoogten - Hohe Mut en Schönwiesshütte

Deze dag reden we met de auto naar Obergurgl. Met behulp van twee stoeltjesliften bereikten we de top van de Hohe Mut op 2653 m. Vanaf de Hohe Mut heb je een prachtig uitzicht op meerdere gletschers. Er lag weinig sneeuw op de gletschers, zoals goed te zien is op de Gaisbergferner, de langste gletscher op het midden van de foto. Wij liepen, na een beker chocolademelk gedronken te hebben, rechts naar beneden richting Rotmoostal en Schönwiesshütte, een tochtje van een uur. Onderweg meerdere bergmarmotten op een dusdanige afstand dat ze goed te filmen waren.

Schönwiesshütte
Waterval Zirbenwald

Na wat gegeten te hebben in de Schönwiesshütte ( 2266m) gingen we via het Zirbenwald en de Davidshütte weer terug naar Obergurgl.
Het was opnieuw een leuke dag met goed wandelweer. Teruggekomen in het hotel kwamen we oude bekenden tegen. Piet en Riet van Bommel uit Tilburg, Tjeu en Betty Looijmans uit Heeze en Harry en Henny van den Bovenkamp uit Wijk bij Duurstede met hun kinderen Daniël en Isabel. Met hen zouden we regelmatig optrekken deze vakantie. 's Avonds lieten we ons het viergangendiner in het hotel goed smaken.

 

 

Maandag 25 juli - Een aanzoek in de Ambergerhütte


Een aantal hutten in het Oetztal hebben we elke vakantie dat we daar waren bezocht. Gewoon omdat ze leuk zijn of omdat het pad ernaar toe gezellig is. Zo hebben we de Ambergerhütte ook ieder jaar bezocht. Vanuit Gries (1569m) is de Ambergerhütte (2136m) in anderhalf a twee uur te bereiken. Onderweg kun je ook nog aanleggen bij de Vordere Sulztalalm waar we ons op de terugweg de "Grillwürstl mit Pommes" goed lieten smaken (zie foto).
In de Ambergerhütte kreeg Caroline nog een aanzoek van een Oostenrijkse mountainbiker. Zonder schroom vroeg deze jongeman aan Caroline, in het bijzijn van haar ouders, of ze met hem wilde gaan zwemmen in het Aqua Dome in Längenfeld. Het korte maar duidelijke antwoord van Caroline luidde: "Nein"!

 

 

Dinsdag 26 juli - Vlinders op weg naar Sahnestüberl en Lenzenalm


Deze dag kozen we voor een wandeling onder de boomgrens. Vanuit Zwieselstein (1470m) liepen we langs de Gurgler Ache naar de Sahnestüberl (1640m) waar we iets dronken. Daarna stegen we aan de overzijde van de beek een paar honderd naar de Lenzenalm (1896m) waar we voor "Kaiserschmarren und Bratkartoffeln mit Speigelei" kozen.
Het wandelen op lagere hoogte heeft zo ook zijn bekoring. De gehele weg werden we omgeven door vlinders van allerlei soorten. Blauwtjes, Rotsvlinders, Erebia's, Vuurvlinders en Parelmoervlinders dansten van bloem naar bloem in hun jacht naar nectar. Het bloemmotief op het topje van Caroline zagen ze zelfs voor echt aan, zoals te zien valt op het middelste fotootje.
Het was stralend weer en de gratis ligstoelen bij de Lenzenalm hebben we dan ook onmiddelijk uitgeprobeerd. In één woord: zalig!

     

 

Woensdag 27 juli - Mooi weer bij de Winnebachseehütte

 

Vandaag gingen we naar de Winnebachseehütte. Ook een hut die we elk jaar aandoen. Tot nu toe was het er echter altijd te koud om buiten te zitten. Deze keer was het beter en hebben we heerlijk buiten kunnen eten. We deden de tocht samen met Piet en Riet, Harry en Henny en Daniël en Isabel. Het was erg gezellig. Op de terugweg werden we toch nog even nat door de regen, maar voordat we helemaal beneden waren was het al weer droog.
 

 

Donderdag 28 juli - Rust in Hotel Rita


We hadden afgesproken dat we deze vakantie wat meer rustdagen zouden inbouwen en na vijf dagen wandelen hadden we een rustdag wel verdiend. Het was met rond de 30 graden prachtig weer om te zonnen, maar eerst nog even actief zijn op de tennisbaan. We huurden een uurtje een tennisbaan bij het zwembad. Caroline en Hans hebben hier zich een uurtje lekker in kunnen spannen. Apart sfeertje op zo 'n baan in de bergen. De rest van de dag lekker geluierd in de tuin bij Hotel Rita. Ze hadden nieuwe ligbedden met een zonneklep, ideaalski om te lezen en niet je hoofd te verbranden!!
 

 

Vrijdag 29 juli - Schoenendrama in Lüsens

Had ik maar....
Bij het Westfalenhaus
Door de sneeuw
2788
Winnebachjoch
Even een banaan
Reünie
Tjeu en Harry bespreken de route van de bergmarsch vanuit de Winnebachkar

Deze dag zouden wij (Piet, Harry, Tjeu en ik) een lange tocht gaan maken. Om half zes opgestaan en om zes uur in het half donker het door Rita klaargezette ontbijt genuttigd. Daarna in de auto van Piet het Oetztal uit in noordelijke richting en via het Sellraintal oostelijk naar Gries im Sellrain. Vandaaruit naar het zuiden richting Praxmar en Lüsens. Tjeu was opvallend stil. Zijn darmen speelden op en het vele bochtenwerk deed daar geen goed aan. Vóór Lüsens moest Tjeu dan ook zijn bijdrage tussen de koeienvlaaien leveren. Daarna knapte hij op en ging de rest van de dag in zijn vertrouwde tempo voorop.

In Lüsens (1634m) aangekomen voltrok zich een kleine ramp. Piet bleek zijn bergschoenen in het hotel te hebben achtergelaten. Daar het ruim een uur rijden was besloten we ten lange leste maar gedrieën de tocht te ondernemen. Piet reed onverrichterzake terug naar Längenfeld. Bijzonder sneu voor Piet en een domper voor ons. We probeerden toch maar wat van de tocht te maken en gingen even over half acht richting Westfalenhaus (2276m) dat we in ongeveer anderhalf uur bereikten. Het was erg rustig onderweg en we waren dan ook de eerste gasten in de hut. Na wat foto 's te hebben gemaakt en een halve liter vocht te hebben ingeslagen gingen we op weg naar het Winnebachjoch op 2788m. Slechts enkele andere bergenthousiastelingen trotseerden de stilte op deze stralende warme dag. De rust en de imponerende bergwereld gaven de tocht een speciaal tintje. De laatste honderd meter naar het Winnebachjoch bleken venijnig te zijn en ik moest dan ook even afhaken bij de rest, maar kon uiteindelijk een paar minuten later op het hoogste punt van de tocht van het uitzicht genieten.

Het eerste deel van de anderhalf uur durende afdaling richting Winnebachseehütte bleek een groot deel over losse rotsblokken te gaan. Lastig maar wel te doen. Eenmaal op de bodem van het Winnebachkar troffen we een goed pad aan dat gemakkelijk naar de Winnebachseehütte leidde. Hier wachtte ons een verrassing. Piet wachtte ons daar op. Hij was meegegaan met de hotelgasten, die onder leiding van Erich, deze dag naar de Winnebachseehütte gingen. Zo konden we toch nog gezellig met elkaar lunchen bij de hut. De Tomatencremesuppe was uitermate lekker, maar de werkelijk torenhoge dot slagroom op de soep was voor mij net iets te veel.
Binnen het uur waren we afgedaald naar Gries en konden zo nog een poosje in de tuin van het hotel genieten van het warme weer.
 

 

Zaterdag 30 juli - Terug in de tijd/Edelweisshütte


Vandaag gingen we op verzoek van Gina met de Heuvelmannen en de van de Bovenkampen naar de Edelweishütte in Sölden. De waard van deze hut heeft namelijk het model haar en dezelde grote spierballen als ik toen ze met mij verkering kreeg. Ik heb het allemaal eens goed bekeken, maar die spierballen leken toch een stuk groter dan ik ooit gehad heeft, terwijl de waard nog wel beweerde dat het vroeger allemaal nog groter was geweest. Ja ja ...! Later kwamen ook Betty, Tjeu, Riet en Piet hier naar boven. Daar moest natuurlijk de onvermijdelijke schnaps op gedronken worden. Op kosten van de waard deze keer!
 

 

Zondag 31 juli - Wolken bij de Balbach-Sennhütte en een regenbui bij de Bielefelderhütte


Deze dag bleek het begin van een wisselvallige week te zijn. We reden naar Oetz en vandaar oostelijk door het Sellraintal naar Ochsengarten. Vanuit dit dorpje in een uur door het bos steil omhoog naar de Balbach-Sennhütte. We kwamen daar bezweten, maar zonder regen aan. Na een kop warme chocolade melk of koffie konden we er weer tegenaan en liepen verder naar de Bielefelderhütte. Met nog een kwartier te gaan opende de hemelsluizen zich en moesten we voor het eerst deze vakantie onze regenkleding aan. We kwamen toch nog behoorlijk nat aan in de hut waar het echter gezellig en warm was. Lekker gegeten en een kaartje gelegd. Daarna bleek het weer droog te zijn en liepen we weer dezelfde weg terug.
 

 

Maandag 1 augustus - Een nieuwe hut, een nieuwe tocht


Gelukkig was het vandaag weer mooi weer. We gingen vanuit Huben naar de Neue Breitlehnalm, het nieuwe verblijf van de vroegere bewoners van de Polltalalm. We waren hier nog nooit geweest, dus het pad was nieuw voor ons. Het bleek een leuke tocht, voornamelijk door het steile bos met leuke doorkijkjes op Huben en Burgstein. Boven wachtte ons een vriendelijke waard en drie grote glazen Schiwasser. Voordeel van een tocht onder de boomgrens is dat er - voor wie er oog voor heeft - leuke dingen te zien zijn. Dikkopjes, hazelworm, vliegenzwam, parelmoervlinder en allerlei insecten, zoals deze groene snuitkever kruisten ons pad, zoals onderstaand te zien is.



 

Dinsdag 2 augustus - Nogmaals een rustdag

Een rustdag betekende voor ons eerst een uurtje tennis, daarna koffie met Betty en Riet bij Christoff in het dorp, douchen en daarna de ligbedden in de tuin opzoeken met een mooi boek. Verder lekker eten, zwemmen, nogmaals eten en daarna het onvermijdelijke kaarten. Eigenlijk niet echt een rustdag, maar wel heerlijk!
 

 

Woensdag 3 augustus - De stoppels van Albertina


Vandaag regende het. De hele dag in het hotel blijven of bijvoorbeeld naar Innsbruck gaan was voor ons geen optie, dus toch maar wandelen. We kozen, gehuld in regenkleding, voor een tripje vanuit Gries (1569m) naar de Nisslalm (2051m). Hier zwaait ene Albertina de scepter. Tjeu en Piet worden altijd door haar gekust, maar daar zijn ze niet zo happig op. Ze heeft stoppels in haar gezicht, hoewel Piet dacht dat ze zich de laatste keer speciaal voor hen nog had geschoren....!
In vijf kwartier, steil door het natte bos, gevaarlijk gladde boomstronken ontwijkend, kwamen we bij de Nisslalm aan. Hier serveerde Albertina (niet gekust dus!) heerlijke Goulashsuppe, die in combinatie met de Franse uiensoep die we 's avonds kregen voor een explosief mengsel zorgde.
 

 

Donderdag 4 augustus - Dolle boel bij Wiesle

Eerst regen
Wandelgids Erich
Niederthai
Horlachbach
Op weg naar Wiesle
   
 
Tjeu
Kapel
Wiesle
 

Rita organiseerde een sterloop naar Wiesle, de idyllisch gelegen hut van de ouders van Fredy. Wij kozen voor de op een na langste tocht van 2,5 uur. Uiteindelijk bleek dit de langste tocht te zijn, want de tocht van 5 uur werd wegens de regen afgebroken. Bij Wiesle werden we met muziek ontvangen en getrakterd op gebak. De accordeonist had er zin in en ruim anderhalf uur maakte hij er een dolle boel van.



 

Vrijdag 5 augustus - Wie zijn billen verbrand ....

Op deze dag gingen we met Piet, Riet, Henny, Harry, Daniël en Isabel naar het Hochjochhospiz. Deze op 2413m hoog gelegen hut hebben we reeds diverse malen bezocht. Een deel van de wandeling gaat bovenlangs een smalle kloof en is erg leuk om te doen. We reden deze maal Vent voorbij en parkeerden onze auto bij de Rofenhof. Dat scheelt een half uur heen en een half uur terug. Tenminste als je niet je zonnebril vergeet in de hut, net als Harry. Harry kwam er op de terugweg achter dat hij zijn zonnebril had laten liggen op het terras. Omdat hij reeds meerdere zonnebrillen had versleten deze zomer, keerde hij deze keer maar op zijn schreden terug. Een echte marinier verloochent zichzelf niet en in een recordtijd had hij zijn bril terug. Wij hoefden dan ook nauwelijks te wachten op het terras bij de Rofenhof.

Uitzicht op de Weisskugel vanaf de Hochjochhospiz.

Haflinger paarden
Even een rustpauze
Uitzicht richting Vent
Wachten op de rest
De hut had een nieuw terras
Doorkijkje richting Schöne Aussicht
Bruggetje
De hut
Dikke kabels

Klaar voor de Caraibische avond.


 

Zaterdag 6 augustus - alweer een rustdag

Omdat de afspraak was om deze vakantie wat meer rustdagen dan normaal in te lassen leek deze zaterdag daarvoor een uitgelezen dag. Om toch niet helemaal stil te zitten gingen we eerst een stukje fietsen. Al na een 20 minuten kwamen we in Huben waar volgens zeggen prima hamburgers te koop waren. Dat bleek geen loos gerucht, ze waren verrukkelijk. Op weg naar de noordzijde van het dal kwamen we langs het hotel. De verleiding om daar toch maar definitief af te stappen bleek te groot. Dan maar tennissen, dit blijft altijd leuk en deze keer deed Gina ook mee.



 

Zondag 7 augustus en maandag 8 augustus

Het bleek op zondag 7 augustus regenachtig te zijn geworden. We zijn nog wel even naar de marathon bij het Aquadome wezen kijken, maar daar hadden we het gauw gezien. De rest van de dag maar in het hotel besteed aan kaarten, koffiedrinken, lezen en gezellig kletsen. Op maandag vertrokken we weer richting Ridderkerk met als decor sneeuwbetopte bergen. Het was wederom een geslaagde vakantie in Längenfeld bij hotel Rita.


Home