Een aantal hutten in het Oetztal hebben we elke vakantie dat we daar waren bezocht. Gewoon omdat ze leuk zijn of omdat het pad ernaar toe gezellig is. Zo hebben we de Ambergerhütte ook ieder jaar bezocht. Vanuit Gries (1569m) is de Ambergerhütte (2136m) in anderhalf a twee uur te bereiken. Onderweg kun je ook nog aanleggen bij de Vordere Sulztalalm waar we ons op de terugweg de "Grillwürstl mit Pommes" goed lieten smaken (zie foto).
In de Ambergerhütte kreeg Caroline nog een aanzoek van een Oostenrijkse mountainbiker. Zonder schroom vroeg deze jongeman aan Caroline, in het bijzijn van haar ouders, of ze met hem wilde gaan zwemmen in het Aqua Dome in Längenfeld. Het korte maar duidelijke antwoord van Caroline luidde: "Nein"!

Deze dag kozen we voor een wandeling onder de boomgrens. Vanuit Zwieselstein (1470m) liepen we langs de Gurgler Ache naar de Sahnestüberl (1640m) waar we iets dronken. Daarna stegen we aan de overzijde van de beek een paar honderd naar de Lenzenalm (1896m) waar we voor "Kaiserschmarren und Bratkartoffeln mit Speigelei" kozen.
Het wandelen op lagere hoogte heeft zo ook zijn bekoring. De gehele weg werden we omgeven door vlinders van allerlei soorten. Blauwtjes, Rotsvlinders, Erebia's, Vuurvlinders en Parelmoervlinders dansten van bloem naar bloem in hun jacht naar nectar. Het bloemmotief op het topje van Caroline zagen ze zelfs voor echt aan, zoals te zien valt op het middelste fotootje.
Het was stralend weer en de gratis ligstoelen bij de Lenzenalm hebben we dan ook onmiddelijk uitgeprobeerd. In één woord: zalig!

We hadden afgesproken dat we deze vakantie wat meer rustdagen zouden inbouwen en na vijf dagen wandelen hadden we een rustdag wel verdiend. Het was met rond de 30 graden prachtig weer om te zonnen, maar eerst nog even actief zijn op de tennisbaan. We huurden een uurtje een tennisbaan bij het zwembad. Caroline en Hans hebben hier zich een uurtje lekker in kunnen spannen. Apart sfeertje op zo 'n baan in de bergen. De rest van de dag lekker geluierd in de tuin bij Hotel Rita. Ze hadden nieuwe ligbedden met een zonneklep, ideaalski om te lezen en niet je hoofd te verbranden!!

Deze dag zouden wij (Piet, Harry, Tjeu en ik) een lange tocht gaan maken. Om half zes opgestaan en om zes uur in het half donker het door Rita klaargezette ontbijt genuttigd. Daarna in de auto van Piet het Oetztal uit in noordelijke richting en via het Sellraintal oostelijk naar Gries im Sellrain. Vandaaruit naar het zuiden richting Praxmar en Lüsens. Tjeu was opvallend stil. Zijn darmen speelden op en het vele bochtenwerk deed daar geen goed aan. Vóór Lüsens moest Tjeu dan ook zijn bijdrage tussen de koeienvlaaien leveren. Daarna knapte hij op en ging de rest van de dag in zijn vertrouwde tempo voorop.

In Lüsens (1634m) aangekomen voltrok zich een kleine ramp. Piet bleek zijn bergschoenen in het hotel te hebben achtergelaten. Daar het ruim een uur rijden was besloten we ten lange leste maar gedrieën de tocht te ondernemen. Piet reed onverrichterzake terug naar Längenfeld. Bijzonder sneu voor Piet en een domper voor ons. We probeerden toch maar wat van de tocht te maken en gingen even over half acht richting Westfalenhaus (2276m) dat we in ongeveer anderhalf uur bereikten. Het was erg rustig onderweg en we waren dan ook de eerste gasten in de hut. Na wat foto 's te hebben gemaakt en een halve liter vocht te hebben ingeslagen gingen we op weg naar het Winnebachjoch op 2788m. Slechts enkele andere bergenthousiastelingen trotseerden de stilte op deze stralende warme dag. De rust en de imponerende bergwereld gaven de tocht een speciaal tintje. De laatste honderd meter naar het Winnebachjoch bleken venijnig te zijn en ik moest dan ook even afhaken bij de rest, maar kon uiteindelijk een paar minuten later op het hoogste punt van de tocht van het uitzicht genieten.

Het eerste deel van de anderhalf uur durende afdaling richting Winnebachseehütte bleek een groot deel over losse rotsblokken te gaan. Lastig maar wel te doen. Eenmaal op de bodem van het Winnebachkar troffen we een goed pad aan dat gemakkelijk naar de Winnebachseehütte leidde. Hier wachtte ons een verrassing. Piet wachtte ons daar op. Hij was meegegaan met de hotelgasten, die onder leiding van Erich, deze dag naar de Winnebachseehütte gingen. Zo konden we toch nog gezellig met elkaar lunchen bij de hut. De Tomatencremesuppe was uitermate lekker, maar de werkelijk torenhoge dot slagroom op de soep was voor mij net iets te veel.
Binnen het uur waren we afgedaald naar Gries en konden zo nog een poosje in de tuin van het hotel genieten van het warme weer.

Vandaag gingen we op verzoek van Gina met de Heuvelmannen en de van de Bovenkampen naar de Edelweishütte in Sölden. De waard van deze hut heeft namelijk het model haar en dezelde grote spierballen als ik toen ze met mij verkering kreeg. Ik heb het allemaal eens goed bekeken, maar die spierballen leken toch een stuk groter dan ik ooit gehad heeft, terwijl de waard nog wel beweerde dat het vroeger allemaal nog groter was geweest. Ja ja ...! Later kwamen ook Betty, Tjeu, Riet en Piet hier naar boven. Daar moest natuurlijk de onvermijdelijke schnaps op gedronken worden. Op kosten van de waard deze keer!

Deze dag bleek het begin van een wisselvallige week te zijn. We reden naar Oetz en vandaar oostelijk door het Sellraintal naar Ochsengarten. Vanuit dit dorpje in een uur door het bos steil omhoog naar de Balbach-Sennhütte. We kwamen daar bezweten, maar zonder regen aan. Na een kop warme chocolade melk of koffie konden we er weer tegenaan en liepen verder naar de Bielefelderhütte. Met nog een kwartier te gaan opende de hemelsluizen zich en moesten we voor het eerst deze vakantie onze regenkleding aan. We kwamen toch nog behoorlijk nat aan in de hut waar het echter gezellig en warm was. Lekker gegeten en een kaartje gelegd. Daarna bleek het weer droog te zijn en liepen we weer dezelfde weg terug.

Gelukkig was het vandaag weer mooi weer. We gingen vanuit Huben naar de Neue Breitlehnalm, het nieuwe verblijf van de vroegere bewoners van de Polltalalm. We waren hier nog nooit geweest, dus het pad was nieuw voor ons. Het bleek een leuke tocht, voornamelijk door het steile bos met leuke doorkijkjes op Huben en Burgstein. Boven wachtte ons een vriendelijke waard en drie grote glazen Schiwasser. Voordeel van een tocht onder de boomgrens is dat er - voor wie er oog voor heeft - leuke dingen te zien zijn. Dikkopjes, hazelworm, vliegenzwam, parelmoervlinder en allerlei insecten, zoals deze groene snuitkever kruisten ons pad, zoals onderstaand te zien is.

Een rustdag betekende voor ons eerst een uurtje tennis, daarna koffie met Betty en Riet bij Christoff in het dorp, douchen en daarna de ligbedden in de tuin opzoeken met een mooi boek. Verder lekker eten, zwemmen, nogmaals eten en daarna het onvermijdelijke kaarten. Eigenlijk niet echt een rustdag, maar wel heerlijk!

Vandaag regende het. De hele dag in het hotel blijven of bijvoorbeeld naar Innsbruck gaan was voor ons geen optie, dus toch maar wandelen. We kozen, gehuld in regenkleding, voor een tripje vanuit Gries (1569m) naar de Nisslalm (2051m). Hier zwaait ene Albertina de scepter. Tjeu en Piet worden altijd door haar gekust, maar daar zijn ze niet zo happig op. Ze heeft stoppels in haar gezicht, hoewel Piet dacht dat ze zich de laatste keer speciaal voor hen nog had geschoren....!
In vijf kwartier, steil door het natte bos, gevaarlijk gladde boomstronken ontwijkend, kwamen we bij de Nisslalm aan. Hier serveerde Albertina (niet gekust dus!) heerlijke Goulashsuppe, die in combinatie met de Franse uiensoep die we 's avonds kregen voor een explosief mengsel zorgde.

Rita organiseerde een sterloop naar Wiesle, de idyllisch gelegen hut van de ouders van Fredy. Wij kozen voor de op een na langste tocht van 2,5 uur. Uiteindelijk bleek dit de langste tocht te zijn, want de tocht van 5 uur werd wegens de regen afgebroken. Bij Wiesle werden we met muziek ontvangen en getrakterd op gebak. De accordeonist had er zin in en ruim anderhalf uur maakte hij er een dolle boel van.

Op deze dag gingen we met Piet, Riet, Henny, Harry, Daniël en Isabel naar het Hochjochhospiz. Deze op 2413m hoog gelegen hut hebben we reeds diverse malen bezocht. Een deel van de wandeling gaat bovenlangs een smalle kloof en is erg leuk om te doen. We reden deze maal Vent voorbij en parkeerden onze auto bij de Rofenhof. Dat scheelt een half uur heen en een half uur terug. Tenminste als je niet je zonnebril vergeet in de hut, net als Harry. Harry kwam er op de terugweg achter dat hij zijn zonnebril had laten liggen op het terras. Omdat hij reeds meerdere zonnebrillen had versleten deze zomer, keerde hij deze keer maar op zijn schreden terug. Een echte marinier verloochent zichzelf niet en in een recordtijd had hij zijn bril terug. Wij hoefden dan ook nauwelijks te wachten op het terras bij de Rofenhof.

Omdat de afspraak was om deze vakantie wat meer rustdagen dan normaal in te lassen leek deze zaterdag daarvoor een uitgelezen dag. Om toch niet helemaal stil te zitten gingen we eerst een stukje fietsen. Al na een 20 minuten kwamen we in Huben waar volgens zeggen prima hamburgers te koop waren. Dat bleek geen loos gerucht, ze waren verrukkelijk. Op weg naar de noordzijde van het dal kwamen we langs het hotel. De verleiding om daar toch maar definitief af te stappen bleek te groot. Dan maar tennissen, dit blijft altijd leuk en deze keer deed Gina ook mee.

Het bleek op zondag 7 augustus regenachtig te zijn geworden. We zijn nog wel even naar de marathon bij het Aquadome wezen kijken, maar daar hadden we het gauw gezien. De rest van de dag maar in het hotel besteed aan kaarten, koffiedrinken, lezen en gezellig kletsen. Op maandag vertrokken we weer richting Ridderkerk met als decor sneeuwbetopte bergen. Het was wederom een geslaagde vakantie in Längenfeld bij hotel Rita.