Vakantie Längenfeld 2003

Vrijdag 25 juli - Vertrek uit Nederland

Om even over half vijf vertrokken we uit Ridderkerk met een volgepakte auto en een goed humeur. Helaas sloeg de slaap al snel toe, zodat we de eerste uren regelmatig naar de kant toe moesten en we niet zo heel snel opschoten. Net voorbij Hockenheim volgden we de borden Stuttgart, maar door de drukte kwamen we er te laat achter dat de route via Karlsruhe via de rechterbaan liep. Nu gingen we over Heilbronn, een route waarvan we wisten dat deze langer was. Bij Heilbronn volgden we de borden richting Ulm i.p.v. Stuttgart en dat leverde weer een langere route op. In dit geval reden we 36 kilometer om, doordat we de aangegeven routes volgden en niet de door ons uitgestippelde. Als je dan ook nog eens de afslag naar Ulm mist door de drukte – of was het misschien toch de slaap, die mij de hele dag parten bleef spelen – dan kun je daar nog eens zo’n 50 kilometer bij optellen. Een en ander werd door mij in alle kalmte opgevangen (niet dus, enkele stevige LMN-termen deden de adrenaline door zijn aderen stromen en die verdreef de slaap enkele uren).
De auto mocht daarna eens zijn best doen en mocht 140 en zelfs 150 km/uur rijden (dat was zeker enkele jaren geleden) en zodoende schoten we een poosje aardig op. Bij Rasthof Illertissen wat gegeten en verder naar de Oostenrijkse grens. Files op de binnenwegen in het laatste stukje Duitsland hielden de boel weer danig op en zodoende reden we pas om vijf uur Längenfeld binnen. Te laat voor het Kuchenbuffet - jammer, maar helaas….
Het avondeten smaakte gelukkig goed en na een korte wandeling lazen we nog wat en gingen op tijd onder de wol.

Zaterdag 26 juli - Inlopen naar de Ambergerhütte


Vordere Sulztalalm	Sulztal bij Ambergerhütte	Op de terugweg naar Gries

´s Ochtends op tijd ontbeten en om even over negen uur richting Gries. Vanuit Gries naar de vordere Sulztalalm, waar we koffie dronken en daarna naar de Amberger Hütte, de hut waar onze berggids Herbert de scepter zwaait. In twee uur waren we boven en begonnen aan een heerlijk maal met soep en patat met worst. Om half één terug naar Gries, dat we tegen twee uur bereikten. Gina had een beginnende blaar, Erik voelde zijn schoenen, net als altijd in het begin en Caroline bleek thuis ook een blaar te hebben. Verder was het voor sommigen even wennen, maar over het algemeen was het goed te doen voor een eerste dag.Terug in Längenfeld wat inkopen gedaan bij de Spar en de verdere middag tot half zeven buiten op het terras gelegen, gezwommen en getafeltennist. Het avondeten smaakte weer prima en ´s avonds gezellig een spelletje hartenjagen gedaan.

Zondag 27 juli - wandeltocht naar Edelweisshütte in Sölden



Blik op het Windachtal bij Sölden		Onderweg naar Edelweisshütte
	Rettenbachalm

Het was mooi weer, er hingen wel wat wolken maar het was behoorlijk warm. Omdat Caroline last van haar blaren had besloten we een tochtje te doen waarbij we niet veel hoefden te klimmen. Erik stelde voor met de Gaislachkogelbaan naar het Mittelstation te gaan en vandaar via de Rettenbachalm naar de Edelweisshütte te lopen. Zo gezegd zo gedaan. Bij de Rettenbachalm, waar we na zo’n 40 minuten waren, wat gedronken en vandaar in één etappe naar de Edelweisshütte. We aten hier patat met grillwürstle. Het is een leuke hut met een hüttenwirt, die op een vroegere versie van mij leek. Gina zat dus te smullen en niet alleen van het eten. Terug in het hotel lekker gezwommen, getafeltennist en –slechts kort - in de sauna gezeten. Na het eten moest er bij gepraat worden met Piet en Riet, Tjieu en Betty en Jan en Ans die vandaag aangekomen waren.

Maandag 28 juli - Winnebachseehütte


Winnebachseehütte	De Fischbach	Gina, Erik en Caroline

Het had afgelopen nacht geregend en geonweerd. De wolken hingen nog laag in het dal, maar er waren ook blauwe plekken, zodat we rekenden op beter weer. We gingen naar de Winnebachseehütte, een hut waar we al elk jaar geweest waren. Nadat we om tien uur waren vertrokken uit Gries kwamen we precies om twaalf uur aan bij de hut. De tomatensoep en de spiegeleieren met gebakken aardappelen smaakten als vanouds en om één uur daalden we weer af. Om half drie bereikten we de parkeerplaats. Het weer was bewolkt gebleven en eenmaal thuis gekomen viel er af en toe een spat, zodat we niet buiten konden tafeltennissen. Wel gezwommen en gelezen, kortom een lekker dagje, dat we afsloten met een spelletje jokeren.

Dinsdag 29 juli - Waterval bij Umhausen

	De stokken voor de oppers hangen keurig aan de muur

	UMHAUSEN
Waterval		Koningskaarsen

We deden deze dag een kort tochtje. Vanuit Umhausen naar de Stuibenfall en vandaar naar het gelijknamige gasthof. Dit was zo’n 500 meter klimmen en binnen anderhalf uur waren we boven. De apfelstrudel smaakte goed, hoewel het even duurde voordat de ober door had wat we wilden. We gingen aan onszelf twijfelen – was ons Duits zo slecht – we bestelden ‘drei Apfelstrudel’ en kregen ‘zwei Apfelsaft gespritzt’. Om twaalf uur gingen we weer naar beneden en om half twee stonden we weer voor het hotel. De middag besteedden we aan tafeltennissen, zwemmen en een bezoekje aan de sauna. Na het eten nog even de tafeltennistafel gebruikt en weer een kaartje gelegd.

Woensdag 30 juli - Luieren of zweten


Blik op Breitlehnjoch 2637m	Edelweiss	Steenbokken bij de Chemnitzerhütte

Erik en Hans gingen deze dag met Hubert – de wandelgids van het hotel - een lange tocht doen. Gina en Caroline bleven bij het hotel. Het was de hele dag prachtig weer dus iedereen genoot tot het uiterste. Gina en Caroline zijn ’s ochtends eerst naar het bergfrühstück geweest en hebben verder lekker bij het zwembad in de zon gelegen. Erik en Hans vertrokken om zeven uur met de taxi richting Pitztal. Om kwart over acht werd begonnen aan de 700 meter hoge klim naar de Chemnitzerhütte. Na anderhalf uur werd de 2323m hoog gelegen hut bereikt. Hier werd wat gedronken en vandaar verder geklommen naar het Kapuzinerjoch, ook wel Rotkarjoch genoemd. Om half één werd het joch bereikt. Het was een mooie route met onderweg steenbokken, bergmarmotten en gemzen. De afdaling van het joch begon met een enkele tientallen meters lange klim langs een ketting op een steile helling. Daarna kwam een dal met veel stenen en een koppel alpensneeuwhoenders, een soort die Hans maar zelden had gezien. Het volgende joch – het Breitlehnjoch - lag al te wachten en even over tweeën werd het bereikt. Op het joch weer even gepauzeerd en om half drie werd de reis vervolgd richting Polltalalm. Deze alm werd om kwart over vier bereikt en na ook hier wat gedronken te hebben ging het richting Huben. Om zes uur stonden we weer in het dal. Sary en Leen waren inmiddels gearriveerd en na de gezamenlijke maaltijd deden we nog een rondje door het dorp. De Tanzabend sloegen we deze keer over en we lagen op tijd in bed.

Donderdag 31 juli - regen en zonneschijn


Kapel bij jausenstation Wiesle	Uitzicht bij Wiesle	Gekke bek

Het was bewolkt toen we opstonden en tijdens het ontbijt begon het al te regenen. We besloten koffie te drinken in het hotel en een kaartje te leggen. Na twee spelletjes Amerikaans jokeren was het droog en al half twee. We wilden er toch even uit en reden naar Umhausen. Hier vandaan de weg richting Niederthai en halverwege de auto geparkeerd en een tochtje gemaakt naar Wiesle. Wiesle is een schattig boerderijtje in een weitje met een kapelletje en verder alleen bomen en bergen. Hier backerbsensuppe en kaiserschmarren op. ’s Avonds met Sary en Leen 31-en gedaan.

Vrijdag 1 augustus - Tocht naar het verlaten Kreuzjoch

Horlachtal bij Larstigalm	KREUZJOCH	Het verlaten Larstigtal


Rode route, later zwart!	2643m hoogte	Grastal

We gingen deze dag met Piet van Bommel en Tjeu Looymans naar Niederthai, vanwaar we naar het Kreuzjoch klommen. Om half negen vanuit Niederthai door het Horlachtal naar de Larstigalm (1773), die we kwart over negen bereikten. Even voorbij de Larstigalm het pad op richting Kreuzjoch. Het Larstigtal dat we betraden was erg stil, maar vooral mooi. Onderweg gemzen, bergmarmotten en twee wezeltjes gezien. Om twaalf uur waren we bovenop het Kreuzjoch (2643m). Zowel Gina als Caroline hadden prima geklommen. Het laatste stuk was erg steil, maar uiteindelijk zaten we met z’n allen rond het kruis. Om half één weer langs de andere kant naar beneden. De afdaling naar het Grastal was steil, maar na twee uur lopen waren we weer in Niederthai. In het hotel was het Kuchenbuffet en we lieten ons de taarten goed smaken. We aten laat en na het eten nog even een rondje gemaakt en verder ons op de kamer vermaakt.

Zaterdag 2 augustus - Obergurgl-Schönwiesshütte-Hohe Mut



Obergurgl	Op weg naar het Zirbenwald	Gurgler Ache

We gingen vandaag met Sary en Leen naar Obergurgl. Nadat we rond tien uur de auto hadden geparkeerd vertrokken we richting Schönwiesshütte. We namen de weg langs de Davidshütte door het Zirbenwald. Een mooi pad, langs een waterval en zo´n 350 m klimmen. We deden het rustig aan en kwamen rond twaalf uur boven in de hut. Hier hebben we iets gedronken en zijn toen afgedaald naar het dalstation van de stoeltjeslift van de Hohe Mut. Met de lift naar boven en genieten van het prachtige uitzicht onder het genot van een kop lekkere soep.´s Avonds heerlijk op het terras zitten 31-en.

Zondag 3 augustus - Nieuw hoogterecord op de Schrankogel 3497 m


Stubaieralpen	Rust bij Hohes Egg 2820m	Top Schrankogel 3497m

Tjeu	Erik en Hans	Blik op Oetztaleralpen
Klik hier voor nog meer foto's

Erik en Hans stonden om half vijf op om met Piet en Tjeu een tocht te maken naar de top van de Schrankogel, een berg van 3497m hoog. Om half zes in Gries gemeld bij Bernard, de gids die ons zou begeleiden deze dag. We werden met de jeep naar de Ambergerhutte gebracht vanwaar we om 6.00 uur vertrokken richting top. Het was bijna 1400 m klimmen, dus we wisten wat ons te doen stond. Rond acht uur waren we bij Hohes Egg op 2820 m, waar we onze tweede rust namen. Het uitzicht werd steeds mooier. Vanaf Hohes Egg ging het zigzag en steil omhoog door de stenen. Een eindje onder de top werden we voor alle zekerheid aan het touw aangelijnd. De laatste tientallen hoogtemeters gingen we langzaam maar zeker - soms op handen en voeten -omhoog. Om 10.40 uur bereikten we de top. Vanaf daar hadden we een schitterend uitzicht op de Stubaier - en Oetztaler Alpen. We hebben bijna anderhalf uur op de top doorgebracht, o.a. om op Wolfgang, een 68 jarige Duitser, te wachten, die langzaam, maar tredzeker een uur later dan wij op de top kwam. De top die op 3497m ligt, is de op één na hoogste top van de Stubaieralpen en een nieuw hoogterecord voor ons. Even na twaalf uur daalden we via de oostgraat af, aanvankelijk weer aan het touw. De eerste twee uur daalden we door een steil veld met grote stenen wat erg ongemakkelijk liep. Verder was het pad spaarzaam gemarkeerd, dus we zochten min of meer onze eigen weg. Om kwart over drie bereikten we de Ambergerhütte, waar we onze dorst lesten. Het was een vermoeiende, maar ontzettend leuke tocht. Na ook nog bij Bernard thuis koffie gedronken te hebben, met de onvermijdelijke taart en obstler erbij, kwamen we tegen zes uur het hotel binnen. ´s Avonds weer heerlijk in de tuin gekaart.

Maandag 4 augustus - Zwieselstein-Sahnestüberl-Lenkenalm-Zwieselstein


Oetztaler Ache	Lenkenalm	Sahnestüberl

Deze dag gingen we vergezeld door Leen naar Zwieselstein. Vandaar een klim van 200 m naar de Sahnestüberl waar we koffie dronken. De Lenzenalm, die van de Sahnestüberl al te zien was, lag nog iets minder dan 300 m hoger. In een half uur waren we boven. Lekker op het terras gezeten, wat gegeten en om half twee weer naar Zwieselstein afgedaald.
Om drie uur waren we weer in het hotel.
´s Avonds weer lekker op het terras gezeten. Het was grillabend en Andreas en Andrea gaven weer hun “geweldige” repertoire ten beste.

Dinsdag 5 augustus - Kletteren Lehner Wasserfall


Bergfrühstück Burgstein	Kletteren Lehner Wasserfall (klik voor groter exemplaar)	Op terras bij hotel Rita na afloop

´s Ochtends naar het bergfrühstück, want ´s middags gingen we kletteren. Na het eten wat gezond, getafeltennist en nog wat gegeten en toen naar het bergführerbüro. Hier troffen we Karl, een tanig mannetje van 55, die duidelijk meer wist – zo bleek later – van berg-beklimmen dan van rekenen. Om half twee eerst de gordels passen en toen naar de Lehner Wasserfall waar we zouden gaan kletteren. Piet van Bommel ging ook mee. Gina, Riet, de vrouw van Piet en de vrouw van Tjeu gingen wel mee, maar alleen om te kijken en foto’s te maken. Na een heleboel instructies gingen we om kwart voor drie de wand in. Het was net als drie jaar geleden een leuke ervaring en ruim anderhalf uur kletterden we langs de wand om uiteindelijk net naast de waterval te eindigen. Dat ook afdalen niet zonder gevaar kan zijn ondervond Caroline, want na een misstap rolde ze naast het pad. Gelukkig zonder zich te bezeren. ’s Avonds weer 31-en gedaan met Sary en Leen. Voor het laatst deze keer, want ze zouden de andere dag vertrekken.

Woensdag 6 augustus - Ochsengarten bij Kühtai


Wegwijzer Balbach-Sennhütte	Balbach-Sennhütte	Knutselen in hotel Rita

Na al elf dagen geklommen te hebben hadden we geen zin deze dag een lange tocht te doen. We reden om half tien, na Sary en Leen uitgezwaaid te hebben richting Kühtai. Bij Ochsengarten klommen we in een uur tijd naar de Balbach-Sennhütte. Hier iets gedronken. We deden nog een leuke waarneming: een steenarend zweefde mooi op de thermiek boven het dal en liet zich goed bekijken. Om half één waren we weer terug in het hotel. We aten soep met een broodje worst en vermaakten ons verder in het zwembad en achter de tafeltennistafel. Gina en Caroline gingen om vier uur knutselen op het terras. Een bloempot en een kaars moesten van versieringen worden voorzien. Na het eten gekaart, gepraat en redelijk op tijd naar bed.

Donderdag 7 augustus - Nisslalm


Nissalm	Wegmarkering	Schiwasser

Koeienstal in Gries	Schrankogel (3497m) vanaf de Nisslalm gezien

Na het enigszins verslapen te zijn besloten we tijdens het ontbijt onze plannen te veranderen. Niet naar de Innerbergalm, maar naar de Nisslalm. Dat scheelde zo’n 300 meter klimmen. We liepen in een langzaam tempo in één keer over het steile bospad naar boven en kwamen dan ook in een uurtje bij de hut aan. Bij de Nisslalm heb je een prachtig uitzicht op de Schrankogel, die we zondag beklommen hadden. We namen de nodige foto’s en legden onder het genot van een grote schiwasser een kaartje. We namen op de terugweg de andere route, die wel makkelijk daalt, maar meer tijd in beslag neemt. Om kwart over één waren we weer in Gries. De middag werd doorgebracht achter de tafeltennistafel, op een ligbed (al lezend) of gedeeltelijk op bed (Gina deed twee uur lang een dutje).

Vrijdag 8 augustus - Hochjochhospiz in Vent


Rofental bij Hochjochhospiz	Gina	Hochjochhospiz

We gingen deze dag onze laatste wandeling van deze vakantie maken. Doel van de tocht was het Hochjochhospiz in Vent. Om 09.15 uur vertrokken we uit dit op 1900 m gelegen plaatsje en om even over half twaalf waren we in de hut. Aanvankelijk konden we niet zo in ons ritme komen, maar na verloop van tijd ging het vlotjes. Je kon goed merken dat we prima ingelopen waren, want we legden de afstand af zonder echt te rusten. Tot tweemaal toe iets drinken was voldoende. De terugweg duurde ongeveer net zo lang en tegen half vier waren we weer in het hotel, na in Vent een Soledo te hebben gegeten. ’s Avonds voor de verandering gekaart.

Zaterdag 9 augustus - Kletteren Burgstein


Tjeu, Caroline en Erik	Caroline	Erik	Recht zo die gaat

Hoezo steil?	Lekker luchtig	Binnen!	Nakaarten

Deze ochtend gingen Erik en Caroline met Tjeu en Carl, de gids kletteren bij Burgstein. Deze kletterroute is 200 m hoog en van het begin tot het einde erg steil. Om 9.00 uur was het verzamelen bij het bergführerbüro en kregen Erik en Caroline hun gordels aangemeten. Om tien uur begonnen zij aan het eerste steile gedeelte van de wand. Hans en Gina stonden met nog een groot aantal belangstellenden onderaan de berg te kijken naar hun verrichtingen. Tjeu, Erik en Caroline vorderden snel en schenen geen last te hebben van de hoogte. In zeven kwartier waren ze boven. Normaal neemt de route 2 à 3 uur in beslag. Ze kregen dan ook complimenten van Carl. Hij raadde ze aan meer te gaan kletteren, omdat ze daar talent voor hadden. Bovenaan de berg aangekomen werden ze opgewacht door mij. Bij het vertrek wilde de auto niet starten en pas nadat de auto aangeduwd was wilde hij aanslaan. ’s Middags kwam de Öamtc naar de auto kijken en bleek de accu kapot te zijn. Die moest dus maandag eerst naar de garage voor reparatie. ’s Avonds de foto’s bekeken met de Brabanders en gezellig nagekletst.

Zondag 10 augustus - lekker lui dagje


Zonnen	Zwemmen	Kaarten

Deze dag werd aan het zwembad en achter de tafeltennistafel doorgebracht. Het was mooi weer, hoewel er ’s middags wel wat wolken kwamen, maar de temperatuur bleef mede daardoor aangenaam. Vandaag moest ook de hotelrekening betaald worden: veel geld – maar het was een fantastische vakantie. Voor en na het eten de koffers ingepakt.

Maandag 11 augustus - terug naar huis

Vanochtend eerst even met Piet van Bommel naar de garage gereden voor een nieuwe accu. Dat was snel gebeurd, dus we konden om half tien aan de thuisreis beginnen. De reis verliep redelijk vlot, alleen bij Stuttgart stroopte het een half uurtje op. Verder had de aanjager kuren, maar de airco deed het gelukkig wel. Het bleef ondanks temperaturen van 37,5 graden Celsius koel in de auto. Om kwart over acht waren we weer in Ridderkerk, waar we wat aten bij MacDonalds.

Home