|
De tocht die hier wordt beschreven begint bij de
Gubener-Schweinfurterhütte en voert naar de Bielefelderhütte
of omgekeerd. Op de kaart was deze route benoemd met "Wilhelm
Oltrogge Weg". Wij lieten ons 's ochtends om kwart over zeven
door de taxi in het Horlachtal afzetten bij de Larstigalm (1777m),
zo'n drie kwartier van Niederthai af. Met zeven
personen gingen we onderweg. We hadden al
snel de pas erin en weldra kwam de Gubenerhütte in zicht.
We lieten de hut echter rechts liggen en gingen naar het westen
langs de Finstertaler Almhütte. We staken de beek over en
begonnen flink te klimmen richting Hochreichscharte. Het verhaal
van de twee dames, die ons tegemoet kwamen, had ons moeten waarschuwen,
maar we hoorden hun verhaal over het slechte zicht, dat hen deed
terugkeren, nuchter aan. Harry liep voorop en hield een tempo aan van 10
hoogtemeters per minuut. Normaal wat aan de snelle kant, maar
ik kon het bijbenen, hoewel mijn T-shirt weldra kletsnat van het
zweten was. Voordat we de Scharte bereikten maakten we nog een
stop. Piet (hieronder op de linkerfoto met pet), die wat achterop
geraakt was, had het moeilijk en wilde liever terug, omdat hij
de vorm niet te pakken kon krijgen. Volgens Harry was het nog
tot een kammetje bergop en hadden we het daarna gehad. Volgens
mij kon Piet beter nog even mee gaan en iets verderop naar Umhausen
afdalen. Achter het "kammetje"
bleek echter nog een kam te schuilen en aardig wat hoogtemeters
en het "iets verderop"
bleek drieenhalf uur lopen achteraf. Het werd ons door Piet allemaal
niet in dank afgenomen gezien zijn opmerking later: "Jullie
geloof ik ook nooit meer". Piet besloot (gelukkig)
onze adviezen te volgen en bleef de rest van de dag bij de groep,
nadat het langzamerhand wat beter ging met het klimmen. |
|---|
 |
 |
|---|
Bij de Hochreichscharte pauzeerden we een kwartiertje. We kregen nu een stuk van het pad wat op de kaart ongeveer op dezelfde hoogte leek te lopen. Dat was waar, maar het werd klimmen en klauteren over regelmatig met staaldraad beveiligde stukken. Op een gegeven moment liep ik achter Thieu, die plotseling bleef staan en tegen mij zei: "Ik kan niet vliegen!". Langs Thieu heenkijkend en tussen twee rotsblokken door zag ik niets anders dan mistflarden en bergtoppen. Op de plaats waar Thieu stond bleek de bergwand zo'n 50 meter bijna loodrecht naar beneden te gaan. Slechts na enig speurwerk zagen wij het pad lopen. Gelukkig bleken er voldoende kabels te zijn om je aan vast te houden, zodat we voorzichtig aan de afdaling richting Niederreichscharte begonnen. We hadden geluk dat het droog bleef, want met regen had het levensgevaarlijk geweest hier af te dalen. Ik was trouwens blij dat Gina en Caroline afgehaakt hadden op deze dag, zodat ik alleen aan mijzelf hoefde te denken. Erik was inmiddels behendiger dan ik, die vertrouwde ik wel. Zoals eerder vermeld bereikten we na zo'n drie uur lopen de splitsing naar Umhausen. We dachten het lastigste stuk wel te hebben gehad, maar het smalle pad liep grotendeels vlak langs de bergwand. Steeds weer waren er geulen, die overgestoken moesten worden, met of zonder staaldraad. Toen we eindelijk de Acher Platte bereikten realiseerden we ons dat we de laatste gondel naar beneden bij de Bielefelderhütte niet meer gingen halen. Na enige discussie besloten we naar de Acherbergalm (1893m) af te dalen, daar iets te drinken en een taxi te bellen. We moesten echter nog verder naar beneden - tot aan het Mittelstation - alvorens een taxi ons op kon pikken. Uiteindelijk zaten we om kwart voor zes in de taxi, die ons terugreed naar Längenfeld. Hier namen we een afzakkertje op het terras bij hotel Rita op de goede afloop. |
|---|
Het is een leuke en
spannende tocht, die echter alleen met goed weer uitgevoerd kan
worden vanwege de lengte en het bijna ontbreken van zijwegen.
Verder is vooral het stuk tussen de Hochreichscharte en de Niederreichscharte
alleen bedoeld voor geoefende bergwandelaars, die tredzeker en
vrij van hoogtevrees zijn. Er staat negen uur wandelen aangegeven
voor deze tocht en die heb je beslist nodig! |
|---|