Corsica

We vertrekken om kwart over negen om op tijd de 70 kilometer naar Restonica te overbruggen. Kom je daar te laat aan, dan gaat de parkeerplaats dicht en kun je niet meer naar boven. We rijden via Aleria en nemen daar de N200 naar de hoofdstad Corte. Onderweg komen we nog langs een fotogenieke smalle Genuese brug, maar door de bouwwerkzaamheden aan een nieuwe brug lukt het me niet een leuke foto te maken. Even verderop en in Corte zelf zijn ook mooie bruggetjes, dus neem ik die maar op de foto.

De 16 km lange, smalle weg door de Gorges de la Restonica vinden we snel als we in Corte de goed aangegeven route volgen. Na 5 km passeren we camping Tuani en vanaf daar wordt de weg zo smal dat je elkaar alleen op bepaalde punten kan passeren. Het ontbreken van vangrails of andere afscheidingen maakt het rijden extra spannend, maar we bereiken zonder problemen de parkeerplaatsen bij Bergeries de Grotelle.

Ons doel is Lac de Melo, wat in een klein uurtje te bereiken moet zijn, gezien het hoogteverschil van minder dan 400 hoogtemeters. Omdat we het pad even kwijt zijn - en met ons zo 'n 10 mensen die als een kip zonder kip achter ons aan lopen - doen we er iets langer over. We genieten van de bergwereld om ons heen en een grote groep Alpenkauwen lijken ons te begroeten.

Het klimmen gaat goed, maar de laatste 100 hoogtemeters nekken Gina nog net, maar ook zij komt boven. Bij het meer aangekomen eten de Alpenkauwen bijna uit je hand. Jammergenoeg gaat de zon inmiddels schuil achter een grijs wolkendek. Geen ideaal weer dus voor het maken van foto 's, maar wel lekker genoeg om even te pootje baden, al is het maar met één voet.

Er is geen uitspanning bij het Lac de melo, dus eten we wat koeken en drinken wat water. Na een kwartiertje rondkijken gaan we weer op weg. We zijn langs de rechteroever omhoog gelopen, maar besluiten langs de linkeroever af te dalen. Daar zijn wat steile plekken beveiligd met kettingen en twee trappen, die ons geen moeilijkheden opleveren.

Maar op de terugweg laat het geluk ons in de steek. Als we net na het vertrek vanaf de parkeerplaats de kant induiken om een tegenligger te laten passeren, horen we een klikkend geluid. Als we weer verder rijden, vermoeden we al snel een lekke band. Struisvogelpolitiek toepassen, zoals ik aanvankelijk voorstel, helpt niet, maar de smalle en steile weg nodigt ook niet uit om een band te verwisselen. Een paar kilometer en een kapot gereden band verderop is een restaurant, waar ik na een cola en het raadplegen van het onderhoudsboekje in de inmiddels stromende regen redelijk snel de band weet te verwisselen. Mijn zelfvertrouwen krijgt weer een boost, nadat die eerst een flinke knauw had gekregen. We rijden naar Corte waar een garage mij vrijwel direct kan helpen aan een nieuwe band. Het levert me ook weer een nieuw Frans woord op: Roue = wiel, maar het is toch vrij prijzig om op deze wijze Frans te leren.

Terug in Ghisonaccia blijken Caroline en Sytse de zon weinig te hebben gezien. Nadat ze om half twee sms-ten dat het onweerde en goot van de regen is het nauwelijks beter geworden. Langzaam knapt het weer toch op. We gaan deze laatste avond uit eten. Het leuke restaurant langs het Etang d'Urbino laten we links liggen als we horen dat ze alleen visgerechten hebben. In Ghisonaccia is het feest en al gauw zitten we in een restaurant met live-music. Het is druk, maar gezellig en we laten ons de entrecôtes goed smaken. Nog lekkerder blijken de toetjes te zijn. Het is een waardige afsluiting van ons verblijf op Corsica.