Ons eerste reisdoel wordt het Mantadia NP bij Andasibe, iets ten noordoosten van de hoofdstad Antananarivo, waar we na een bijna 24 uur durende trip via Mauritius op dinsdag 31 juli aankomen en overnachten in hotel Belverdere waarna we de volgende twee nachten in Andasibe verblijven en het Mantadia NP bezoeken.

Om 17.00 uur zijn we bij Daphne, die ons naar het vliegveld brengt. Het gaat vlotjes en we treffen ook Erik daar, die deze dag in Amsterdam werkt. We moeten wel een klein half uurtje wachten, omdat de check-in nog niet open is. Al wachtende maken we met de eerste reisgenoten kennis, Ineke en Harry. We drinken cappuccino, verorberen onze meegenomen broodjes en gaan op tijd naar de gate waar we Nanda, de zus van Heleen en Dick ontmoeten. Grappig hoe onze wegen zich kruisen.
We vliegen met Air Mauritius, die ook KLM-passgiers vervoerd en stijgen om 22.00 uur op. Ik zit naast een Brabantse man en we praten honderduit met elkaar, best gezellig en het doodt de tijd. De eerste nachtelijke uren gaan tergend langzaam. Ik kan de slaap niet vatten en heb onrustige benen. De plekken die ik zelf heb uitgekozen blijken pal tegen de toiletten te liggen die niet op de plattegrond vermeld stonden. Niet handig dus van mij. De gehele nacht hoor je dus het klapperen van de deuren en het doorspoelen van de wc’s. Gina doet geen oog dicht., maar ik slaap tussen twee en zes redelijk. Het eten dat we krijgen is echter goed, dus dat is een pré.

Om kwart over elf plaatselijke tijd komen we aan op Mauritius. We vergeten de ingevulde verklaringen mee te nemen uit het toestel, dus die moeten we opnieuw invullen. Weer een onhandigheidje, maar daar zijn we inmiddels al aan gewend. We drinken met wat mensen samen cappuccino en maken kennis met de Belgische Sabine.

Om 14.00 uur vliegen we naar Madagascar, waar we na ruim anderhalf uur met een behoorlijke portie turbulentie landen. Dan volgt een route door de aankomsthal naar buiten van anderhalf uur bureaucratisch geneuzel en dan staan we eindelijk buiten. Inmiddels hebben we ook Marjan ontmoet, onze reisbegeleider. We zijn de laatsten die aansluiten en ik hoor iemand zeggen dat we 400 euro moeten wisselen, je kan namelijk onderweg nauwelijks of helemaal niet pinnen. Ik wissel keurig 400 euro voor ruim anderhalf miljoen aan ariary in biljetten van 10000, dus ruim 150 bankbiljetten. Een heel pak dus, maar het had 400 euro voor elk van ons beiden moeten zijn, dus weer niet handig en daar zullen we over andere halve week nog wat last mee krijgen.

De bus, die de komende twee weken ons overal zal afleveren, blijkt nogal krap bemeten te zijn en is behoorlijk aan slijtage onderhevig. Zal dat wel goed gaan?

Onderweg naar het hotel komen we in de drukke spits en zien we overal hordes mensen, kraampjes, markten, kooplui en andere ambachtslieden. Busjes met passagiers rijden af en aan en je wilt niet weten hoeveel erin een busje gepropt worden. Kortom: Afrika ten voeten uit.

De rijstvelden liggen vlak naast de stad en blijkbaar de weilanden ook, want we zien een jonge gast met een koe naaast de weg lopen, terwijl aan de andere zijde werklui op vervoer naar huis staan te wachten.

Na drie kwartier komen we bij hotel Belverdere aan dat midden in de stad is gelegen. Het is vrij fris op de kamer, dat zijn we niet meer gewend. Het eten in het gezellige restaurant is echter prima en helemaal niet duur. Voor € 17,50 inclusief fooi eten we. Daarna naar de kamer, de administratie doen, het verslag maken en appen met de kinderen. Morgen naar Antasibe, het echte werk kan beginnen.

Woensdag 25 juli 2018. Na een wat onrustige nacht, staan we op tijd op. Vanaf het balkon van hotel Belvedere hebben we uitzicht over de stad. die er zonnig bij ligt. Antananarivo staat niet bekend als een erg mooie stad, dus vind ik het helemaal niet erg dat we direct na het ontbijt vertrekken.

We zien nu pas goed hoe het hotel eruit ziet. Het is best mooi en wat nog beter is, is dat het ontbijt prima smaakt. Terwijl wij de laatste broodjes verorberen doet Patrick, de bijrijder, onze koffers op het dak en dan zijn we klaar om te vertrekken.

Het straatbeeld is rommelig. Geen trottoirs, overvolle straten met auto's en mensen zorgen ervoor dat het chatisch overkomt.

Ook bij een blik over de huizen krijg je een chaotisch beeld. Er is geen welstandscommissie die regels opstelt en handhaaft.

Deze verkoper probeert kobandravina aan de man te brengen. Deze zoete lekkernij is gemaakt van pinda's, gepureerde bananen, honing en meel. Het is ingepakt in bananenbladeren.

Voordat we de stad uitrijden, doen we een kleine supermarkt aan om wat te eten te kopen voor onderweg, want we komen geen restaurantjes tegen. iets wat vaker voor zal komen in de komende weken.

Als we de stad uitrijden zien we overal kraampjes langs de weg. Er wordt van alles aangeboden: meel, schoenen, groenten en fruit. Hoewel de eerste indrukken ons vertellen dat de Malagassiërs arm zijn, zien de mensen er niet ondervoed uit. Wel doen velen de was nog in kleine stroompjes, een fenomeen dat we door het gehele land waar gaan nemen.

We genieten vanuit de bus of tijdens de stops van alles wat we zien: kooplui, inheemse mensen, aardewerk en we verbazen ons over enkele nieuwe bolides, zoals de rode citroën op de foto, die sommige mensen zich blijkbaar kunnen veroorloven.

Aan het einde van de ochtend komen we langs het Reservé Peyreiras, een soort dierentuin met vooral veel hagedissen en kameleons, maar ook andere dieren zoals Sifaka's en vlinders.

We stuiten al snel op een groepje Coquerel's Siafaka's. Het zijn prachtige fotogenieke dieren die zich gewillig laten fotograferen.

Deze Sifaka's blijken in de loop van de vakantie de best te fotograferen lemurensoort te zijn. Ik krijg er dan ook geen genoeg van en schiet tientallen foto's met hier een selectie daarvan.

De foto boven geeft een overzicht van het verblijf van de kameleons. Daaronder zie je dezelfde Big-nose Chameleon die zich langzaam voortwaarts beweegt met schokkende bewegingen om niets te verstoren. De close-up bevalt me beter.

Een kleine soort kameleon is deze Big-horned Chameleon . Het is net Rudolph the red-nosed reindeer

Deze Big-nose Chameleon is niet te beroerd om even op de hand van Gina te poseren voor een foto.

Een paartje Jewelled Chameleon beklimmen samen al ruziënd een tak, wat er hilarisch uitziet.

Een prachtie Komeetmot laat zich in alle rust op de foto zetten. We zien deze soort later niet meer in het wild.

De gids pakt een tak uit een hok waaraan twee Blonde Hognose Snakes en een Madagascar Tree Boa hangen. Ik probeer de Hognose Snake te fotograferen, maar de foto's worden onscherp. De Madagascar Tree Boa lukt wel, maar aan dit kleurrijk serpent is kop noch staart te onderscheiden.

Een apart beestje is ook de Lined Leaf-tailed Gecko, die hele aparte ogen heeft en grote zuignappen aan zijn poten

Het vrouwtje van een Jewelled Chameleon is kleurrijk, het mannetje is egaal groen.

De Giant Leaf-tailed Gecko is echt een hele grote jongen. Hij kan we zo'n 32 centimeter lang worden. Later zullen we nog enkele malen leaf-tailed gecko's zien. Het zijn meesters in camouflage.

Van boven naar beneden: de Duméril's Ground Boa, een Baron's Mantella, een Golden Matella en een miljoenpoot .

Het bezoek aan het reservaatje is erg interessant, de gids vertelt honderduit en wij krijgen zo mooi een indruk van wat er allemaal in dit land voor vreemde soorten zit. Ik luister aandachtig en ik zie op de foto dat ik er alles aan doe om eruit te zien als toerist. Dat laatste lukt me aardig!

De Parson's Chameleon is een vrij grote soort kameleon. Dit is het geheel groene vrouwtje.

De Panther Chameleon is kleurrijk en komt in veel variaties voor. Het is een middelgrote kameleon.

Deze soort heb ik als O'Shaughnessy's Chameleon gedetermineerd, hoewel ik twijfel of het toch geen mannetje Parsons's Chameleon is. Determineren is een vak apart.

Daarna door naar Andasibe, waar we rond 16.00 uur aankomen. Feon'ny Ala is een hotel met leuke huisjes. We drinken thee op het terras van het resort waar we uitzicht hebben op een regenachtige jungle. De huisjes zijn basic en fris, maar voor de rest prima,

Om 19.00 uur gaan we aan tafel, waar we nasi en sizzling zebu eten met geflambeerde ananas en banaan na. We zitten gezellig tegenover Nanda en Dick, waarmee we veel oude verhalen over Slikkerveer en Ridderkerk ophalen. Om half tien gaan we naar de inmiddels ijskoude kamer waar ik dit verslag maak en de foto’ s uitzoek. Het was een leuke dag.

Na een prima nachtrust sta ik op tijd op. en ga iets eerder dan de groep eten. De reisleidster, Marjan had voor mij een vogeltripje geregeld van acht tot negen. Onder leiding van de gids Donna liepen Dick, die ik meegevraagd had en ik de weg af richting park. In vergelijking met Costa Rica was het erg rustig, maar toch wat leuke dingen gezien. Madagascar Scops Owl, Paradise Flycatcher en Olive Bee-eater waren enkele hoogtepunten. Voor de Madagascar Scops Owl moesten we van de weg af en de jungle in. Blijkbaar wist Donnan waar hij moest zijn, want het bosje was haast ondoordringbaar en tegen de kruin van een dichte struik zat de Scops Owl. Het was er donker en ik had last van tegenlicht, maar ik slaagde er toch in om een bewijsplaatje te maken. De rest van de tijd lopen we gewoon langs de rijweg, dus echt rustig vogelskijken was het niet, maar ik had het wel goed naar mijn zin. Het zou tevens een van de weinige momenten zijn dat ik me volledig op de vogels kon concentreren. De rest van de reis komt daar weinig meer van zal later blijken.

Zowel het mannetje als het vrouwtje Madagascar Paradise Flycatcher laten zich mooi zien en ik kan er een paar foto's van maken.

Een overvliegende Common Jery kan ik van grote afstand nog als bewijsplaatje vastleggen. Dat geldt ook voor de Madagascar White-eye, die hoog in een kruin zit.

Vlak voordat de bus met de overige reisgenoten arriveert zien we een Common Brown Lemur, die we later nog meer gaan zien. Er komen veel verschillende soorten lemuren voor op Madagascar, deze is heel algemeen in de regio.

Marjan had voorgesteld om niet de officiële ingang van het nationale park te gebruiken, maar gebruik te maken van de diensten van een paar lokale gidsen. De revenuen komen zo ten gunste van de lokale bevolking in plaats van in een staatskas. Ik, als amateur-autist, was de enige die het er niet mee eens was. Niet omdat ik de lokale bevolking niets gun, maar ik ben wars van afwijken van de bestaande plannen. Omdat ik de enige was die liever de hoofdingang gebruikte, bezwijk ik onder de groepsdruk en hoop dat we daardoor de Indri-Indri, de grootste lemurensoort niet zullen missen. Aangekomen bij de plek waar we de gidsen zullen ontmoeten, zie ik een vrouw de was doen in het meertje.

Net nadat we het pad naar de jungle zijn ingeslagen, ziet de gids een Mossy Leaf-taild Gecko. Het is een wonder dat het beest, dat zo'n kleine 20 cm meet, wordt opgemerkt. Hoe goed ze zich kunnen aanpassen aan de omgeving zien we hier.

The Common Brown Lemur die we daarna tegenkomen is van dezelfde soort die ik zojuist buiten het park fotografeerde.

De gids vertelt ons van alles over het leven in de jungle. In bepaalde palmbomen leven grote spinnen. En inderdaad weet hij er een tussen de takken voor ons te vinden. Ik vind vooral de kijker die hij om zijn nek heeft interessant. Het is weliswaar een ouder exemplaar, maar wel gigantisch groot.

Het is niet voor het eerst dat we in een jungle zijn, maar het blijft altijd een verrassing wat je zult gaan zien. Uitzicht heb je meestal niet en de paadjes zijn redelijk smal. Ik probeer wel in de buurt van de gids te blijven om niets te missen.

Het doel vandaag is het vinden van een groep Indri-Indri, de grootste lemurensoort op aarde. Het neemt nogal veel tijd in beslag en af en toe horen we ze roepen. Maar ook de gidsen doen ze na en toen ik me van de groep afzonderde en op het geluid af liep , kwam ik een roepende gids tegen. Hij deed het geluid zo goed na dat ik me daarin vergiste.

Uiteindelijk is er een kleine groep gevonden, maar dan wordt het nog een hele toer om een geslaagde foto te maken. We moeten ons tussen de bomen en takken doorworstelen om de lemuur min of meer van afstand vrij in beeld te krijgen. Dichterbij heb je weer last van tegenlicht. Nu was ik het liefst met een privéreis, zodat ik alle tijd zou kunnen nemen om mooie plaatjes te maken, maar dat is nu eenmaal niet het geval.

We vinden hoog in een kruin een groepje Woolly Lemur die dicht opeen de dag doorbrengen, want deze soort is 's nachts actief. Fotografisch was het een hele tour om deze harige bol enigszins redelijk te portreteren, want het was erg donker in de kruin en er was veel tegenlicht. Photoshop moest dus een helpende hand bieden om nog iets acceptabels ervan te maken. Het op elkaar klitten op hun slaapplek is typisch voor deze soort, waarvan er 9 varianten bestaan.

We lopen verder door het bos en zien deze grote kameleon in een struik. Het is een Parson's Chameleon.

Termieten maken enorme grote nesten in takken waarvan hier een voorbeeld. De buitenkant is keihard.

Veel vlinders hebben we niet gezien, laat staan gefotografeerd. Deze afgevlogen Madagascar Satyr is een van de weinige vlinders op de foto.

Eenmaal uit de jungle kopen we bij het kraampje van een lokale dame vier kopjes koffie. Suiker is er wel, maar geen melk.

Een jongen komt terug van het spelen in de jungle en wil best even poseren voor een foto.

Een Common Brown Lemur wil iets te eten stelen in het kraampje, terwijl een familielid van hem of haar de kat uit de boom lijkt te kijken.

Terwijl langzamerhand iedereen weer uit de jungle komt, kijken we nog wat rond. De dames die de was doen in het riviertje willen niet op de foto, maar dat ik er al eerder eentje nam toen ze de manden op hun hoofden zetten, weten ze niet. Ik zie nog een Olive Bee-eater, maar die is zover weg dat ik in tegenstelling tot sommige anderen niet eens moeite doe. Moeite voor een foto van 1 pixel zou een vogelmaatje zeggen. Een rondcirkelende Madagascar Buzzard leg ik wel nog vast.

Het is tijd om terug te gaan naar het hotel, waar we kunnen lunchen. We rijden terug met de bus, knappen ons een beetje op in het huisje en gaan dan lunchen op het terras met uitkijk op de jungle. De lunch is goed, maar ik zie nauwelijks vogels langs de rivierbedding. Dat is dan weer jammer.

In de middag brengen we een bezoek aan het dorp Andasibe. Het ligt langs een oude spoorlijn die nog is gemaakt door de Fransen toen zij het nog voor het zeggen hadden in Madagaskar. De huizen zien er armoedig uit, maar wassen doen ze wel, want overal zie je wel was hangen. een ander beeld dat we vaak zien is het repareren van auto 's op straat.

Overal zie je kinderen, want de gezinnen zijn hier erg groot. De helft heeft schoenen aan, de anderen niet en de gaten in hun kleding zijn niet zoals bij ons modern, maar zijn echt erin gekomen door slijtage. Het valt wel op dat de mensen ondanks de zichtbare armoede vrijwel altijd opgewekt zijn.

Via een primitieve brug steken we de snel stromende rivier over en komen in het dorp waar allerlei waren uitgestald worden bij de vele kraampjes.

We lopen het schoolplein op waar de kinderen net speelkwartier hebben, tenminste zo lijkt het en of het een kwartier is of iets meer of minder doet er niet toe. Het is een leuk gezicht en het is hun laatste dag voor een lange vakantie.

De kinderen gaan maar wat graag op de foto, dus dat is leuk. We vermaken ons dan ook goed. Gina gaat hier op de foto met wat "snottebellen"!

Kinderen in Madagascar zijn niet verlegen en soms zijn ze zelfs opdringerig, maar dit jongetje kijkt toch even de kat uit de boom.

Na het bezoek aan de school lopen we verder door het dorp. Naast de vele kraampjes is er niet veel te beleven.

Het mooiste gebouw van het dorp is onmiskenbaar het Franse stationwaar tweemaal per week een trein langs rijdt.

Langs de kant van de weg zien we nog een bekende plant. Een trompetplant of ook wel Engelentrompet genoemd. Ooit hadden we die ook in de voortuin totdat een vogelmaat die langs kwam aan Gina vroeg of ze drugs aan het kweken was. De plant werd in Zuid-Amerika gebruikt om zijn hallucinerende werking. De plant in onze voortuin was daarna geen lang leven meer beschoren.

Na het eten gaan we een nocturne maken, zoals Marjan het noemt, een nachtsafari. Onder leiding van een gids lopen we langs de weg en zien daar verschillende kikkers, kameleons en gekko's. Hierboven een Pointy Frog en een Central Bright-eyed Frog.

Het is aardedonker langs de weg en het is een wonder dat de gids zoveel dieren weet te vinden. Hierboven een overzichtsfoto van een leaf-tailed gecko midden in een struik, kleiner dan een blad en met zijn kleur totaal niet opvallend om aan te geven hoe lastig het is om iets te vinden.

We komen ook nog een oude bekende tegen, de Parson's Chameleon, die we vanochtend ook al zagen in de struik.

Nog een bekende kameleon, de Nose-horned Chameleon. Een soort die we gisteren ook in Reservé Peyreiras zagen.

Dan op zoek naar de Mouse-Lemur, een van de kleinste maki's op de wereld. Eerst staan we met twee groepjes in een dicht bosje op een kleine helling en lukt het me niet om een fatsoenlijke foto te maken, ook doordat ik niet assertief genoeg ben. Maar gelukkkig krijgen we nog een herkansing. Even verderop zit nog een exemplaar en nu ben ik spekkoper door het beestje vanaf de zijkant te kunnen fotograferen.

Dan is het genoeg voor vandaag. Het was een goed gevulde dag die begon met vogels kijken, een bezoek aan het Mantadiapark met de indrukwekkende Indri, een bezoek aan het dorp Andasibe en tenslotte nog een nachtsafari. Dat is nog eens alles uit een dag halen! We drinken nog wat in het restaurant, waar we proberen zo dicht mogelijk bij de kachel te verblijven, want het is nog steeds behoorlijk koud. Dan is het tijd om naar onze hut te gaan, het verslag te maken en de eerste schifting te maken van de foto's. De vakantie is nu echt begonnen.

startpagina Madagaskar | volgende pagina